Eğitimi, yaşı, cinsiyeti, sosyal statüsü, ırkı, milliyeti, dini vs. farketmeksizin sinir seviyesi belli bir eşik değerini geçen neredeyse herkes şiddet uygulayabiliyor. Kendi öz evladına dahi bebek bile olsa acımadan pata küte dalıyor. Öz babasını, öz kardeşini arsa, tarla, miras yüzünden yaralıyor hatta öldürüyor. Trafikte hiç tanımadığı birine en ufak bir anlaşmazlıkta hasta, hamile, genç, yaşlı, engelli, gazi vs gözetmeden saldırıyor. İnsana benzediği halde insani erdemleri bir süreliğine unutuyor yada görmezden geliyor. Asabiyeti ortaya çıkaran bir sebep her zaman vardır fakat mantıken insanın karşısındakine vurarak, zarar vererek elde edeceği ne var? Bir kişi iki kişi değil, çocuk ta aynı şeyi yapıyor, yetişkin de, kadın da, en sakin insan bile yeri geldiğinde canavara dönüşebiliyor. Belki de fi tarihinde büyük filozoflar bu durumu farketti ve çaresi olmadığını anladıklar için çok da üzerinde durmadılar. Sevgi, saygı ve merhamet varsa kin, nefret ve şiddet de olmalı ki hayatta denge olsun, belki de olayın çıkış noktası budur. < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > |
Bildirim