Şimdi Ara

Diyabet Arkadaşımın Yazdığı Yazı

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

https://www.amazon.com.tr/dp/B07Z5G4HSJ https://www.amazon.com.tr/dp/B07Z5G4HSJ 2 sa. önce paylaşıldı

https://www.amazon.com.tr/dp/B0BFM5TRMD https://www.amazon.com.tr/dp/B0BFM5TRMD geçen yıl paylaşıldı

Peugeot 3008 2025 Model 4d Ekstra Havuzlu Paspas Fiyatları ve Özellikleri https://www.n11.com/urun/peugeot-3008-2025-model-4d-ekstra-havuzlu-paspas-58426202 4 sa. önce paylaşıldı

Bu Konudaki Kullanıcılar:

1 Misafir - 1 Masaüstü

5 sn

7
Cevap

0
Favori

416
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

0 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa: 1

Giriş

Mesaj

Peki 17 yaşındaysanız ?

Diyabetimle geçirdiğim 27. ay. 17 yaşımı doldurmama az kaldı ve bir kaç haftadır belki de bu hastalıkla geçirebileceğim en zor seneler bunlar diye düşünüyorum.5 yaşındayken tanışsaydık onunla böyle diyebilir miydim bilmiyorum tabiî ki. Yada ben 27, 37 yaşıma gelince bunu düşünecek miyim onu da bilmiyorum.Evet , hastalığına küsmüş bir kız değilim öncelikle bunu kabul edelim. :) Sadece yorulmuş bir kızım.
Çoğu şey hakkında çoğu zaman bir şeyler konuşurum , kendimi ifade ederim ve içimde taşıdığım şeyleri genellikle yazarım.İlk defa bu yazıyı , çevremdeki insanlar bilinçlensin diye yazmıyorum.Çünkü diyabet hakkında bilinçlenmek yorulduğum zamanlarda pek fazla işe yaramıyor.İçimdeki diyabetes mellitusu (yada benim deyimimle diyabetus melitusu) insanlar çoğu zaman anlamıyorlar.Ben konuştuklarımla ve yazdıklarımla onları genellikle bilinçlendirdim ama bu yorulmamı engellemedi.Şimdi bu yazıyı , hiç tanımadığım ama saatlerce (sadece diyabetli olduğumuz için) bir şeyler paylaşabildiğim insanlar için yazıyorum.İnsanların hissetmelerini sağlamak zor ama hissedenlerle paylaşmak daha kolay.
Diyabetli çocuklar daha erken büyüyor , olgunlaşıyorlarmış. Belki de asıl soru burdadır , bunu biz seçiyor muyuz ? 2 yıldır diyabetli olduğum için ağlayacak kadar üzüldüğümü hiç hatırlamıyorum. Hele ilk diyabetli olduğumda üstesinden gelebileceğime emindim. Merak etmeyin ki hala öyle :) ya da en azından zorunlu olduğumu kabul ediyorum. Ama sadece biraz yoruldum. Şeker hastalığı bizi öldürmez. Sınırlarımızı çizip onun içinde kaldığımız zaman diğer insanlardan daha sağlıklı oluruz. Belki daha çok yaşarız. Buraya kadar sorun yok zaten. Peki ya 17 yaşındaysanız ? Ve çikolatayı çok seviyorsanız ? Pizzacıya gidip oturduğunuzda ve siparişinizi verdiğinizde şekeriniz 450 felan çıktıysa mesela ? işte asıl sorun orada sınırlarınızı çizebilmekte.Vucudumda bir kaç ufak morluk ve bir kaç kırmızı iğne yeri izi var. Parmak uçlarım desenli desenli. Zor değil , sorun da değil. Çünkü ben bazen diyorum ki şeker hastalığı keşke sadece iğne yapmak olsaydı. Oysa sevdiklerimin endişeyle benden beklentileri var.Hilal yediklerine dikkat etmeli , Hilal matematik çalışmalı ama çikolata yemeden yapmalı bunu.Hilal stres yapmamalı.Sabah kalkıp kahvaltısını yapmalı... İşte bu yüzden 17 yaşındayken bu biraz yorabiliyor sizi.Azıcık.. yoruldum sadece.Çünkü diyabet üniversite sınavına hazırlanmak gibi. Geleceğinle ilgili vereceğin kararlar senin elinde ve sen hiç çalışmayıp boş boş oturduğun zamanlar hep içinde endişe yaşıyorsun. Sağlığın senin elinde ve sen çok sevdiğin bir şeyi uygun olmadığı bir zamanda yaparsan mutlu olamıyorsun.Çevremdeki insanlara bunları anlatmak çok zor ; çünkü hissedemeyecekleri bir şey için sadece üzülürler ve bu beni daha fazla üzer.Şimdi tüm bu yazdıklarıma üzülün diye yazmadım.Sadece ben de bazen yorulabiliyorum ve sizin benim üzerimdeki endişeli suratlarınız sadece bazen kendimi daha kötü hissetmeme neden oluyor. Bunu bilin istedim :)
Bir de söylemek istediğim bir şey de var ki ; şeker hastalığımı duyup 'bu yaşta mıı ' diyen teyze ve amcalar ; EVET bu yaşta. Bilinçli olan insanlar lütfen bilinçsiz olanları bilinçlendirsin. Onlardan geçen 8.0 çıkan hb1ac'mi , hipoglisemimi , keton değerimi yada glukagon iğnemi bilmelerini beklemiyorum. Sadece insanlar artık çocukların da diyabet olabileceğini bilsinler istiyorum.Diyabetli çocukların daha çabuk büyüdüğünü de bilmelerine gerek yok. Sadece diyabetli 'çocuklar' olduğunu bilsinler.Bu yazıyı okuduğuna göre sen artık biliyorsun. :)
Okuduğum bir kitapta 'Ben en çok korkmuş olanlardan biriydim , ama diğerlerine cesaret vermek için korkusuz görünmeye çalıştığım için sonunda ben de cesaret buldum.' diyordu ve ben bunu en çok diyabetimle yaşıyorum.Böyle bir yazı yazmış olmam ne kadar tuhaf olsa da ; yarın sabah iğnemi yapıp 'bugün şekerin 150yi geçmeyecek' diye kendime söz vereceğim , söz veriyorum. :)
Cesaret bulacağınız nice senelere , yorgunluklarımızın paylaştıkça azalması dileğiyle.. :)
Zaman ayırıp okuduğunuz için teşekkürleer :)

http://www.hilalbozkurt.com.tr/diyabetim/item/74-peki-17-yasindaysaniz.html