Şimdi Ara

aile fanatiği

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Daha Fazla

Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az

1 Misafir - 1 Masaüstü

5 sn

7
Cevap

0
Favori

233
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

0 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa: 1

Giriş

Mesaj

arkadaşlar merhaba. hatırlarsınız belki. daha önce bi'kaç konu hakkında danışmıştım size. yine kısaca tanıtayım kendimi. istanbul'da yaşıyorum ve şehir dışında üniversite okuyorum. ya da okumaya çalışıyorum. problemim ailemden ayrılırken ciddi bir zorluk yaşıyorum. şu an tat,l fakat 17 gün sonra okullar açılacak yine ve ben gün saymaya başladım bile. ağlayasım geliyor. içim bunalıyor. kafamı dağıtamıyorum. ne yapacağımı şaşırdım. çok neşeli bir insan olmama rağmen, suratımı asılıyor çoğu zaman. sinirli oluyorum. oraya gitme düşüncesi aklıma geldikçe boğazım düğümleniyor. ailemden ayrılmak istemiyorum. internette araştırdım. bir sitede şöyle bir yazı buldum:
''Bu "koparılamayan bağ" bir nevi, bir bebeğin annesi olmadan beslenemeyeceği gerçeği kadar güçlüdür. EnaTherapia olarak kurumumuza gelen vakka incelemelerinden de verebileceğimiz örneklem grubuna bakacak olursak, çocuk üniversiteyi kazanarak başka bir şehre geçer. Ama o kadar çok anne ve babasının nefesiyle içiçe yaşayıp, o havayı soluyarak bu hayatta beslenmiştir ki.. Şehir değişikliğiyle birlikte ailesinden uzaklaşması, kendisinin dahi anlam veremediği kaybetme korkusunu tetikler.

"Benim için hiç bir şey yapmaları gerekmiyor, yeter ki biliyim onlar hep varlar. İçerden seslendiğimde ya da yardıma ihtiyacım olduğunda. Ya da ders çalışmam gerektiğinde hep gürültü yapsalarda, beni hiç dinlemeseler, hiç anlamasalar da, hiç sıkıntı yok. Yeter ki ben biliyim onlara ulaşabileceğim bir yerde olduklarını."
problem tam olarak bu. ben tam olarak böyle hissediyorum hatta biraz daha ağlamaklı olanından. doktora gittim 15 gün kullanmam üzere iki ilaç verdi. atarax şurup ve tranko buskas. ataraxı her gün iç ama t.b'ı zor durumlarda kullan dedi. sonra konuşmaya başlayalım dedi. bi kere içtim şurubu sersem yaptı, bıraktım. korktum açıkçası. t.b'sı bi kaç defa içtim ve ağlama krizine girdim. cipram kullandım bi süre. o çok iyi değildi ama bir rahatlık veriyordu. ağlarken çekinmeden ağlıyordum. sonra onu da bıraktım. doktor onu söylememişti zaten. bu durumda olan var mı? nasıl gelinir üstesinden bu durumun? maneviyatla bile halledemiyorum. ailem çok üzülüyor ben ağlayınca ve biliyorum bana olan güvenleri sarsılıyor. içimden resmen başka biri çıktı. lütfen yardım edin.