20 yaşındayım üniversiteye gidiyorum, küçükken asla evden çıkamazdım en güvende hissettiğim yer ve ortam evdi bu yüzden anaokuluna ve kreşe gitmek istemediğimi ağladığımı falan hatırlıyorum hatta lisenin sonuna kadar gece evde tek olduğumda uyuyamıyordum. (sanırım bunlar agrofobi ya da benzeri birşeyin belirtisi) Orta okulda hem utangaçtım hemde zorbalandım dışlandım travmalarım falan oldu özgüven dibi gördü böylece aşırı asosyal abartmıyorum kimse ile doğru düzgün bağ kuramamış bir eleman olarak üniversiteye başladım ve farkındalık da hafiften o aralar geldi tamam dedim bu sorunu halledicem sosyalleşicem herkes gibi normal olcam dedim ilk iyi gidiyordu fakat zaman ilerledikçe diğer insanlara ayak uyduramadım birbirleri ile çok daha hızlı kaynaştılar ve o an bende az bir umutla gelen özgüvenimi kaybettim bu arada yanlış anlamayın sosyalleşmeye çalışırken tabiki zorlanıyordum korkuyordum kendimi biraz zorlamaya çalıştım fakat yine de onlar gibi bir bağ kuramadım bu durum da geçmişten beri herkezden uzak durduğum için mi böyle acaba diye düşündürüyor beni açıkçası ki o yüzden zaten şuanda da bu durumla boğuşuyorum. Önceden gerçekten abartısız kimseyle muhattap olmaz uzak dururdum lisede okula gelir dersleri bile adamakıllı dinlemez ve hiçkimse ile bir kelime kelam veya bakışma dahi yapmadan servis ordan eve oyuna yani anlayacağınız üniversiteye kadar hayatım bomboş geçti. Üniversitenin hazırlık senesinde kendimi insanlarla tanışmak için zorlamam sayesinde en azından artık önceki gibi korkmuyorum sosyal fobim ya da her ne varsa bir nebze hafifletebildim (tabi kızlar istisna da o işleri dert etmiyorum bile) insanlarla göz teması falan kurabiliyorum ancak yine de pek bir gelişim kaydedebilmiş değilim zorlayınca oluyor gibiydi fakat artık katlanamamaya başladım, bütün herkes birbiri ile sanki başka bir dilde konuşuyorlar birbirlerini anlıyor yani içinde bulunduğum arkadaş grubu ile hergün sanki yeni tanışmışız gibi bir muhabbet dönüyor asla ilerlemiyor ama diğer herkez birbirleri ile kaynaşıyorlar ve bunu gözümün önündeki herkes yapabilirken benim yapamıyor oluşum beni hergün kahrediyor,benim abim de var o ya da ailenin diğer fertleri farketmez hepsi benim tam zıttım mesela abimi tanıyan biri beni gördüğünde şok oluyor şaşırıyorlar inanamıyorlar benim bu kadar sessiz olduğuma bu çok koyuyo moralim bir anda yere çakılıyor,

bunu her gün yaşıyorum ve işin garibi buna ramen hiçbir şey yapmıyorum ya da yapamıyorum o şeyler tetiklenince mentalimi koruyamıyorum

dersleri de dinlememeye falan başlıyorum özgüvenim falan da düşüyor gitgide yine sosyal fobim artacak göz teması kurmakta zorlancam falan yine battık *** çukuruna geçmişte hep bu durumdan kaçtım ya da erteledim ya da farkında bile değilimdir belki. Mesela birde ortamlarda duruşumun birtık ezik gibi göründüğünü düşünüyorum, işte durum bu biraz uzun yazmışım kusura bakmayın buraya kadar okuyan herkeze çok teşekkür ediyorum. Bu durumu nasıl düzeltebilirim?