2 yıl sonra güncelleme Biraz dertleşelim. Tıp öğrencisinin penceresinden (3. sayfa)

hocam babam doktor 100k lık arabaya biniyor ama aylık kazancı 50k  

Baban arabaya eşek gözüyle bakıyor demek ki. Çok tanıdığım var iki aylık kazancı kadar fiyatı olan arabaya binen. Bana saçma geliyor.

300 binlik bir arabaya binme imkanım varken paranın banka hesabımda durması saçma. Yatırım yapıyorsa helal olsun derim ama.

2 yıl güncellemesi up

Üç yıldır birinci sınıfta kalıyorum hocam bana ne tavsiye edersin sen mis gibi bitirmişsin okulu

Dersler çok zor ama muhtemelen pek sallamıyorsun. Her komite öncesi 3 hafta kapanacağını kendine kabul ettir bir kere. Bir komite bile 20-30 alsan sonra onu toparlamak çok zor oluyor. En az 50 almak lazım. Çalışan arkadaşlarla yardımlaşın. Çıkmış sorulara bak 1-2 gün, sonra 3 hafta çalışmaya başla çalışırken sorulardan hatırlamaya başlarsın. Bir de acı ama gerçek kusa kusa da olsa ezberlemek zorundasın. Dersleri sevmiyorsan da mide bulandırıyor ama başka yolu yok

Hayat sağa sola sürüklüyor. Son zamanlarda kendime sürekli hayatın ne zaman mutlu aşamasına geçeceğiz ne zaman verdiğimiz emeklerin mükafatını alacağız diye soruyorum ve işin içinden çıkamıyorum. Hayat zor, şükretmek lazım ama mutluluk ne zaman bulacak, yıllar geçiyor iyiye giden bir şey yok. Yordu artık.

Mutlu olmak zor hocam. Ben de 1 gün mutluysam 10 gün mutsuzum. Herkes böyle aslında. Belki zengin, en tepedeki %10luk kesim böyle değildir. Onlar için 10'da 6 falan olabilir. 10'da 6 dedim çünkü her şeye sahip olmak da can sıkıcı olabiliyor. Rahat batması denilen durum.

Sırf bu sebeple yüklü bir krediye girmeyi düşünüyorum belki bu çalışma zorunluluğu bana hayat verir, hem de kendim için bir şeyler almış olurum. Kısa zamanlı yalancı bir mutluluk. Hiç hırslarım da yoktur maddi şeylerde. Çok zengin olayım diye bir hedefim olmadı. Ama hayat zenginleri yaşatıyor çalıştıkça daha bariz fark ettim. Zengin olup kendini iyi pazarlama üstüne kurulu bir düzen. Sürekli bu rekabette birbirine üstünlük kurma çabası. Kimse de demiyor huzurlu olayım sevdiğim insan yanımda olsun beraber her şeyi yaparız, dünyayı da gezeriz.

Belki de biz hata yapiyoruz, cok bir beklentiye girmememiz gerekiyordur. Cok fazla kafaya takiyoruz, her seyi planlamaya çalışıyoruzdur. Bazen de kabullenmek gerekiyordur bilmiyorum. Bu hayattaki tek dilegim emeklerimin karsiligini almak, gerisi bir sekilde gelir.

Ben de şımarıktım kimine göre belki. Bazen şu şekil saçma düşündüğüm bile olurdu. “Üniversite sınavında yüzde 2 ye girdim kendi yaş grubumda çalıştım, emek verdim. Ama hayat kalitesi olarak yüzde 20 30 da bile değilim. Lise mezunu arkadaşlarım işini düzenin kurdu hayata atıldı ve benim yakalayabileceğim standartların 2-3 katı iyiler. Ben niye istemediğim bir iş için çalıştım o zaman yıllarca.”

Ailemi suçladım sistemi suçladım. Sorumluluğunu kendime almadım. Yanlıştı. Ama emeğimi de esirgemedim, kolay yollar aramadım. O yüzden vicdanım rahat.

Keşke 12-13 yaşına en güzel günlere dönüp yeniden başlasam, sadece iç sesimi dinleyip kendi kararlarımı versem. Sonra akışa bıraksam.

Destek ise belki de en önemlisi. Kıymet gördüğünü önemsendiğimi sevildiğini bilmek insana muazzam bir güç veriyor. Yok öyle kendi kendine yetme hikayeleri falan filan

Bir de sen tıp oku sonra istediğin alana yönelirsin istediğin işi yaparsın çok geniş bir alan yalanları vardı. Bilmiyorlar ki 25 ine kadar ağır bir eğitimden geçerken sürekli cepten yiyorsun üstüne de en iyi ihtimal 32-33 yaşına kadar elin kolun bağlı istifa edemeden çalışıyorsun. Sonra da isim yapacaksın da bir yerlere geleceksin ohooo çocukların iyi yaşar en fazla.

Hocam şimdiki çalışma ve mesleki durumunuz nedir? Selamlar, saygılar.

@KayıtOlmayaÜsenenMisafir