Yaşamak için zerre hevesim kalmadı

Yemin ederim neden her şey bu kadar üstüme geliyor, ve gittikçe daha da beter oluyor artık anlayacak gücüm de yok, bir tane bile beni seven ve umursayan insan yok, ailem desen boş boş kavga çıkarıp beni azarlamaktan başka bir şey yaptıkları yok, arkadaş desen yok, insanlar bana bir selam verip konuşmayı bile çok görüyor, herkesin arasından hayalet gibi geçip gidiyorum, biriyle birkaç şey konuşsam bile bunu bile çok büyük bir şey gibi anlayıp hevesleniyorum, ama sonuç aynı fazla sürmeden bitiyor.

Her şeye rağmen ayakta durabilmek için kendimi spor ve müziğe vermiştim, ama artık mental olarak tamamen çöktüm, sporu bıraktım ve kafam o kadar bitik ki bir şeyle de uğraşamıyorum, sinirden alakasız şeylere ağlamaya başlıyorum ya da dikkatim dağılıyor.

O kadar yalnız ve mutsuz hissediyorum ki, dini inancımı da kaybettim, bir şey yapmadığım halde zorla bu noktaya kadar sürüklendiğim için hiçbir şeye inancım yok artık, bütün gün sadece ölsem nasıl bir kurtuluşa ereceğimi düşünüyorum, bir insanın ölmüş gibi hissettiği için en sevdiği şey uyumak olur mu ya?