Yakıtsız çalışan uzay aracı testleri gerçeği yansıtmıyor

Uzay araçlarının ağır yükler taşıdığı, durup yakıt ikmali yapma ihtimalinin olmadığı uzun süreli uzay yolculukları oldukça zorlu. Bu yolculuklarda kullanılan yakıtın aracı daha ağır hale getirmesi ve yolculuğun masraflarını artırması da bilim insanlarını yakıt konusunda farklı yollar keşfetmeye itiyor. Yaklaşık 15 yıl önce, mucit Roger Shawyer ilginç bir öneri ortaya atmış ve yakıt kullanmadan itme gücüyle çalışabilen bir motor fikrini dile getirmişti. Bilim kurgu filmlerindeki uzay araçlarında bile eşine pek rastlanmayan bu motor, bilinen fizik yasalarına aykırılık teşkil ettiğinden bilim çevrelerinde ''İmkansız Motor'' olarak adlandırılıyordu. 

 

Shawyer'in, Elektromanyetik Sürücü(EM Drive-EM Sürücüsü) olarak isimlendirdiği motorun çalışma prensibinin altında ise oldukça basit bir düşünce yatıyor. Roger Shawyer ve EM Sürücüsü üzerinde çalışan araştırmacılar; kapalı, koni şeklindeki bir yapının içinde mikrodalgaları kullanmayı ve yapının içinde bir duvardan diğer duvara sıçrayan mikrodalgalar sayesinde uzay aracının ekstra bir yakıta ya da itme gücüne ihtiyaç duymadan, tıpkı bir kedinin kutunun içinde sağa sola sürtünerek kutuyu hareket ettirmesi gibi, hareket etmesini amaçlıyor. Bu düşünce bilim dünyasında pek kabul görmese de NASA ve Çinli bilim insanları özellikle son üç yıldır EM Sürücüsü üzerinde ciddi çalışmalar yürütüyor. 

NASA'nın testleri gerçeği yansıtmıyor 

NASA'nın geçtiğimiz yıl paylaştığı son raporuna göre yapılan testlerde, boşlukta duvardan duvara sıçrayan mikrodalgalar ile aracı bir yönde hareket etmeye yetecek güç üretildiği belirtilmişti. Çin Uzay Ajansı ise geçtiğimiz yıl eylül ayında prototip EM Sürücüsü'nün çalıştığını gösteren bir video yayınlamıştı. Bu gelişmeler imkansız denilen bir aracın kullanılabileceği ve uzay yolculuklarında yeni bir dönemin başlayabileceği konusunda heyecan uyandırsa da Almanya'dan bir grup bağımsız araştırmacı NASA testlerinde ters giden bir şeyler olduğunu ve EM Sürücüsü'nün düşünüldüğü gibi çalışmayacağını ortaya koydu.

16 Mayıs tarihinde Fransa'daki bir uzay konferansında yapılan sunuma göre Dresden Teknik Üniversitesi'ndeki araştırmacılar EM Sürücüsü'nün yetenekleri gözlemlemek için NASA'nın gerçekleştirdiği deneyi tamamen kopyaladı. Kapalı konik yapıyı bir vakum odasına yerleştiren ekip daha sonra mikrodalgaları yapının iç kısmındaki boşlukta serbest bırakarak onların sıçramasını sağladı. Mikrodalgaları lazer ile takip eden araştırmacılar itme gücünün oluşup oluşmadığını gözlemlemek içinse yaylı bir sistem kullandı. Yaylı sistemdeki hareketliliğe bakarak EM Sürücüsü'nün bir itme gücü yarattığını gözlemleyen ekip daha sonra ise mikrodalgaları serbest bırakmadan belirli noktalara yerleştirerek deneyi tekrarladı. Bu uygulamadan bir sonuç alınmayınca bu kez mikrodalgaların mikrodalgaların gücü yarıya düşürüldü ancak yine herhangi bir değişim olmadığı gözlemlendi.

Dünya dışında çalışmayabilir 

Bu üç farklı uygulamada ortak bir sonuca ulaşılmadığını vurgulayan ekip lideri Martin Tajmar, açık bir şekilde başka faktörlerin etkili olduğunu düşünüyor. Yani Tajmar ve ekibine göre hem NASA'nın hem de bağımsız araştırmacıların gerçekleştirdiği testlerde bazı dış faktörler etkili oldu ve EM Sürücüsü'nün çalışmasında(ya da Alman araştırmacıların gözlemlediği gibi çalışmamasında) etkili oldu. Ekip bu dış faktörün Dünya'nın manyetik alanı olabileceğini düşünüyor. Mikrodalga güçlendiricisi ile Dünya'nın manyetik alanı arasında bir bağ oluşmuş olabileceğini belirten Tajmar da bu bağlantının kopması halinde EM Sürücüsü'nün Dünya dışında çalışamayacağını ileri sürüyor.

Tabi ulaşılan bu sonuç henüz kesin değil. Bu nedenle araştırmacılar 1 yıl boyunca testlerini sürdürecek ve farklı sonuçların arkasındaki nedenleri tespit etmeye çalışacak. Yine de Dresden Teknik Üniversitesi'ndeki araştırmacıların ulaştığı sonuç EM Sürücüsü'nün çalışmasının imkansız olduğunu savunan bilim insanları tarafında bir zafer olarak görülüyor. Tabi bu kısmi zafer yeni çalışmalara engel değil zira EM Sürücüsü'nün çalışması halinde Dünya'dan Mars'a sadece birkaç hafta içinde ulaşmak mümkün olacak ve bu ihtimal bile bilim insanları heyecanlandırmaya ve yeni araştırmalara teşvik etmeye yetiyor.