Psikoloji ve davranış bilimlerinden anlayan zeki insanlar içeri

Arkadaşlar kardeşimle iletişim sorunu yaşıyoruz. Ben bir şey söylediğim zaman tepkisiz kalıyor. Sadece ben ona bir soru sorduğum zaman bana geri cevap veriyor. Bir şeyler anlattığım zaman öylece tepkisiz kalıyor. Diyelim ki o bana bir şey sordu. Bugün x kişisiyle ne konuştunuz. Ben de anlatıyorum. Sen anlat ben dinliyorum diyor. En son geçen konuşmamız böyleydi bu arada. Dikkatini bana vermiyor dinlerken. Telefondan müzik dinliyor kısık sesle bir taraftan da satranç oynuyor telefondan. "Kardeşim(ismi) dikkatini bana verir misin? Böyle anlatamıyorum. Karşıdaki insanı pür dikkat dinlemen gerekir ki onu dinlediğini ve saygı gösterdiğini göstermiş olasın. " dedim. Kulağım sende dedi. Bıraktı sonra. Gerçi 1 dakika sonra yine telefona bakmaya başladı.

Ben anlattıktan sonra hiçbir cevap vermedi. İnsan bir geri bildirimde bulunur. Bir yorum yapar, kendisiyle ilgili bir şey söyler ya da hiçbir şey aklına gelmiyorsa anladım der. Bu saftirik robot gibi duruyor öyle. Defalarca bu sebepten kavga ettik. Beni çok rahatsız ediyor bu durum. Sadece kardeşimde yaşıyorum bu hissi. Dengemi bozmaya başladı bu durum. Zorunda olmakdıkça konuşmamayı düşünüyorum. Bunun bana göre tek çaresi bu.

Gerçekten ben mi abartıyorum. Bende mi bir sorun var diye defalarca düşündüm. Ama bu insan psikokojisi. Bana verdiği hisse bakarım ben. Bana rahatsızlık, stres ve değersiz hissetme duygusu veriyor bu. Ve saygısızlık zaten. Ve sinirleniyorum bu duruma karşı. Biraz önce onu uyardım normal bir şekilde. Sonra 2 dakika sonra kendi işlerimi yaparken söyleniyordum kendi kendime ve biraz küfür ettim. O da duydu. Bir daha zorunlu olmadıkça benle konuşma dedi. Ben de onun yaptığı davranışın tuhaf olduğunu, onunla konuşmaya meraklı olmadığımı, saçma bir şekilde tepkisiz kalmasına çok da meraklı olmadığımı ve bunu zaten benim yaşamak istemediğimi vs söyledim. Sabah yanlışlıkla donmuş köfteyi keserken bıçak elime gelmişti. Doktora giderken yardımcı olur musun demiştim buna. Bana hiçbir şey sormadı formalite icabı dışında. Hatta getirmeye niyeti bile yoktu. Yolda bir şey anlatıyorum yine tepkisiz kaldı. Sırf cevap versin diye soru sordum. Öyle bir şeyler geveledi.

Bu çocuk hep böyle arkadaşlar. Normalde çok az konuşan biri. Sırf nıçç demesin diye evet hayır demesini gerektirmeyecek şekilde soru sorayım diye önceden düşünüyorum. Beni sinirlendirmesin diye. Söylemem gereken bir şey olursa diye bu yüzden soruyu nasıl sormalıyım diye düşünüyorum. Artık bunlara gerek duymuyorum. En iyi çözümün hiç konuşmamak olduğunu düşünüyorum. Ben bu saygısızlığı yaşamak istemiyorum. İletişim sorunu olduğunu ne zaman geri bildirimde bulunması, ne zaman bulunmaması gerektiğini öğrenmesi gerektiğini söyledim. Beyhan Budak ın videolarını izleyebilirsin. Ben de izliyorum şahsi algılama. Fayda sağlayacak şeyler öğrenebilirsin iletişim ile ilgili dedim. Dedim ama boş. Önceden de demiştim. 3-4 yıldır aynı. Bu sorunu yaşıyoruz hep. Kavgalarımızın yüzde 90 ı bundan dolayı.

Ben artık konuşmak istemiyorum bununla. Sadece o benle konuşursa baştan savma cevaplar vericem. Ben de aynısını ona yapıcam. Bakalım nasılmış. Konuşmayacam abi. Kimseye muhtaç olmadan kendi başımın çaresine kendim bakmayı öğrenicem. Bu kadar basit. Mutluluğun sırrı da burdan geçiyor. Beni mutsuz, huzursuz ve kötü hissettiren moron bir robotla neden konuşayım ki. Uzak duracağım bundan sonra beni kötü hissetiren herkesten. Saygısızlık yaparsa ya da beni incitirlerse önce tepki vereceğim gerekli şekilde, sonra da iltibatı keseceğim yavaş yavaş. Kendi işimi kendim göreceğim tamamen.

Kurda sormuşlar. Boynun neden kalın diye. Kendi işimi kendim görüyorum da ondan demiş.

Mutlu mu olmak istiyorsun, hiçkimseden bir şey bekleme. (Bob Marley)

Bu 2 söz hayat felsefem bundan sonra.

hocam sizde bir sıkıntı yok anlattığınız kadarıyla, kardeşiniz depresyonda olabilir diğer insanlarla da iletişime geçmiyorsa. Kaç yaşında acaba?

Başkalarıyla konuşuyor ama çok az konuşuyor. Çok aşırı yüzeysel konuşuyor. Ben en yakınında olduğum için net bir şekilde farkedebiliyorum.

Bir başkası yüzeysel konuşmalarla bir kaç dakika konuşsa herhangi bir gariplik görmeyebilir. Ama sürekli arkadaşlık ve yakınlık halinde olunca bir tuhaflık olduğu anlaşılıyor.

Umarım depresyon değildir. Yaşı 19. Çok hareketsiz ve miskin biri. Vücut geliştirmeye daha yeni başladı bir kaç ay önce. Bakkala veya herhangi yakın bir yere gitmeye bile çoğu zaman üşeniyor. Aşırı üşengeç biri. Bütün gün oturup bilgisayar oynar. Sevgilisi hiç olmadı, kız arkadaşı da pek yok. Ayrıca erkek arkadaşı da pek yok samimi olarak görüştüğü. Akraba ya da misafir ziyaretlerine de pek gitmiyor. Yalnızlık ve hareketsizlik mahvetti bence onu. Geçen sene tyt ye çalıştı. Çok iyi bir sıralama da yaptı. Ama hep inek gibi ders çalıştığı için artık yan etki mi oldu ne oldu. İyice robota döndü. Zaten sayısalcı, bir de mühendislik seçti. Asosyalliğini atabileceği sosyal bir bölüm de değil. Tarzlarımız da pek uyuşmuyor. Sosyal yönü çok zayıf. Ama belki bunda benim de biraz suçum var. Eskiden kötü davranıyordum çünkü ona. Yani küçükken. Ama adi, pislik ailem bana çok daha beterini yaptı. Ben zaten kardeşime yaptığım kötülükler için özür diledim. Aslında düşünüyorum da bu evdeki sorunların kökeninde hep annemle babam var. Yobaz kürt dinci babamın annemi çalıştırmaması bütün sorunların başı. Çünkü ikisi çalışıyor olsaydı ben evde tek olacaktım çoğu zaman ve bu kadar stres yaşamayacaktım. Annem olacak çingene de bana çok eziyet etti. Bunlarla alakalı defalarca konu açtım. Defalarca. Pdr ye gidecektim. Dinlemiyorlar hiç. Ayrıca gereksiz testler verip oyalıyorlar ve 1 ay sonraya randevu veriyorlar. Bütün bu yaşananlarda 2 tane şeyi suçluyorum. Birincisi cahillik. İkincisi islam dini. Bu 2 sorun sadece bizim ailemizi değil, Türkiyedeki çoğu aileyi mahvediyor.

hocam öncelikle madem bunları söylüyorsunuz, önce kardeşinizi suçlamayı bırakın, kendinizi de suçlamayın. kardeşinizin üstüne gitmeden yalnız olmadığını hissettirmeniz lazım. Onu ötekileştirmeyin, anlattığına göre her şeye rağmen en yakın olduğu kişi sizsiniz. Zamanla açılabilir, ya da belki depresyonda falan değildir, her insan konuşmayı sevmeyebilir

ek: ayrıca hocam eğer depresyondaysa başını taşlara vurursun kendine bir şey yaparsa aman ha.

hocam kardeşin az çok bana benziyor, verdiği tepkisizliği anlıyorum(aslında buda bir tepkidir) benimde bi erkek kardeşim var öfkeni-endişenide anlıyorum bu arada

Kendi bakış açımdan yazıyorum belki bi işe yarar

kardeşin depresyonda olabilir (az konuşma, fazla arkadaşının-sosyal hayatının olmaması) çünkü ben öyleyim ve insanlarla bazen(hatta çoğunlukla) konuşmak istemiyorum, benimde annem sürekli benimle konuşmak için olmadık sorular sorardı, yemek masasında bişey anlatırdı sonra illa benimde tepkimi almaya çalışırdı alamayınca da daha çok soru sorardı, hani merak ettiği için değilde konuşmak için soru sorardı ve ben bundan inanılmaz rahatsız olurdum, en sonda karşıma oturtup herşeyi anlattım(depresyon falan filan) durumumu anladı ve daha azaldı bu hareketleri şuan

sonrasında sen bu çocukla ne kadar konuşmaya çalışırsan çalış o değişmeyecek, hatta ters tepecek senin sinirlerin bozulacak agresifleşeceksin kardeşinde bu agresifliğine sinirlenip şu an davrandığı gibi davranacak ve git gide artacak bu durum, sonunda birbirinizin yakasına yapışacaksınız. Senide anlıyorum onun normal bi insan olmasını, sana ve çevresine saygı duymasını istiyosun, belki ileride böyle olmaya devam ederse sosyal hayatta, iş hayatında sıkıntı çekeceğini düşünüyorsun, bırak çeksin çeksinki aklı başına gelsin, bundan rahatsız olmaya başladığı zaman ancak kendini düzeltmeye başlayabilir, senin yaptığın baskı hiç bir işe yaramayacak, söylediklerin bi kulağından girip diğerinden çıkacak

Hocam anlattığınız kadarıyla aile biraz kötü bir aile. Sizin şu an ona karşı yapmayı düşündüğünüz "konuşmanın sonucu her zaman kötüye gidiyor o zaman hiç konuşmayayım" davranışını yıllar önce aile yüzünden kendisi geliştirmiş olabilir. Her konuşma kötü sonuçlanıyorsa, gereksiz yere konuşmanın ne anlamı var sonuçta? Bir de bunu sorun gibi yazmışsınız ama karakteristik bir özellik de olabilir. Günlük konuşmaları sıkıcı bulan bir sürü insan var

Çocuk söyleyecek bir şey bulamıyordur muhtemelen, o da genel kültür eksikliğinden kaynaklı. Gazete, kitap okusun biraz. İlgi alanını tespit et o konulardan konuşmaya çalış, bülbül gibi şakıyorsa büyük ihtimal ondandır

Her insan konuşmayı sevmeyebilir evet bu normal. Ama bir konuda konuştuğumuz zaman ve özellikle o bana bir soru sorduysa ve ben anlatıyorsam telefonla ilgilenmemeli. Bana bakmalı. Ben anlattıktan sonra konuşmaya dahil olacak bir şey söylemeli. Anladım dese bile yeterli. Ama 0 tepki ile durmak hem saygısızlık hem de robotluktur. Bunu bir kere yapmış olsa uyarır ve çok önemsemezdim ama sürekli böyle. Valla depresyonda olmasını hiç istemem. Vicdanım elvermez. Bu sefer ben çok üzülürüm benim yüzümden mi bu hale geldi diye. O yüzden hiç konuşmamak ikimiz için de daha iyi. Ben bu kanıya vardım sonuç olarak.

Çünkü onun tavırlarından sıkıldım artık. Aile bireylerinin hepsinden sıkıldım. Ben bu tarz aile sorunlarının sadece bizde olmadığına da eminim. Bu cahillik ve din kaynaklı bir sorun. Aile üyelerimin annem ve babamın aşırı cahil olması. Babamın annemi çalıştırmaması bütün sorunlar bunlardan kaynaklanıyor. Ailem zaza. Kürtler ve zazalar genelde karılarını eve kapatıyorlar. Sırf boktan bir aileye sahip olduğum için hayatımın ırzına geçildi resmen. 15 civarı kronik hastalığım var. Annemin çenesi, şeytanlığı, cahilliği ve evde çıkan bütün kavgalar ve streslerden dolayı. Elimde güç olsa evinde şiddet ve huzursuzluk çıkaran bütün kürt ve zazaları asardım. Kendi anne babam dahil. Hayatta şunu öğrendim. Tanrı dışında hiçbir şey kutsal değildir. Anne ve baba asla kutsal değildir. Anneler kutsaldır ya da babalar kutsaldır diyenlere sabaha kadar küfür etmek isterdim. Çünkü değiller. Cennet annelerin ayakları altında falan da değil. Benim annemin kendisi cehennemlik. Bana çektirdiği acıları buraya yazsam ansiklopedi olur. Keza babam yine öyle. Birbirlerine de şiddet uyguluyorlar. Ben onlardan da çok etkilendim.

Kardeşimle konuşmuyorum artık. Bizim ailemiz sorunlu ve zehirli bir aile. Bizim evde huzur yok. Huzur olmayan bir yerde bulunmamak kişisel olarak huzura erişmek demektir. Kütüphaneler, üniversite, kampüs, yemekhane, işte çalışmak, arkadaşlarla takılmak vs bunlar benim mabedim.Ben bundan sonra evden çıkana kadar sadece bunlarla zaman geçireceğim. Evde bulunmanın hiçbir anlamı yok.

Yorumun için saol. Anlayışlı bir şekilde yardım etmeye çalıştığın için saol.

Ben kardeşime depresyonda mısın dedim. Eğer öyleysen ben bu duruma anlayış gösteririm. Cevap almak için uğraşmam. Durumunu anlayıp anlayış gösteririm dedim. Yok abi depresyonda falan değilim o nerden çıktı diyor. Farkında değildir belki de bilmiyorum ya da gizliyordur ama konuşma şeklinde ve sohbetinde bir anormallik olduğuna yüzde 100 eminim. Şahsen onunla konuşmayacağım daha. Hem kendi vicdanım rahat eder hem de psikolojim ve mutluluğum. Çünkü bu şekilde davrandığında ben çok huzursuz oluyorum ve sinirleniyorum. Benim umurumda değil artık o. Ben sırf bu yüzden onunla defalarca tartıştım, uyardım. Ama hep güzel bir dille uyardım. Kalbini olabildiğince kırmamaya çalıştım. Ama aynı hatalara devam ettiği için artık onu defterden sildim. Kafam rahat. Bir şey için teşekkür bile etsem rica ederim demek yerine japonlar gibi hos yapıyor. Kafayı öne çekiyor rica ederim anlamında. Bu çocuk benim dengemi bozuyor. Akıl sağlığımı ve normal iletişim becerilerimi korumam için ondan uzak durmam gerekiyor. En iyi ve tek çare bu.

yine mi bu lavuk ya :D kardeşin senle konuşmak istemiyo bunu anlamak bu kadar zor olmamalı

Günlük konuşmalardan değil hocam. Bu çocuk hep böyle. Aile biraz değil, aşırı sorunlu. Bu evde sürekli kavga, tartışma, huzursuzluk, sürekli bir şeylerden şikayet etme, negatiflik ve cahillik var. 

Kardeşimi çok seviyorum. Keşke iyi bir sohbetimiz olsaydı. İstediğim şey sadece normal sohbet etmesi ama bunu yapamıyor. Ben de üstüne varmak istemiyorum. Evden olabildiğince uzak durmak en iyi çözüm. Anlayışın ve yardımcı olmaya çalıştığın için saol.

Seninle aynı sorunları yaşıyoruz kardeşim yanlız değilsin ben de aynı sıkıntıları çekiyorum. Ayrıca yazının sonundaki sözler çok harika bravo +1.

bazı yorumları görünce eksi butonu geri gelsin istiyorum.

neyse bir şeyler geveleyim. şuna benzetiyorum. çoçuklar şımararak hatta kendine zarar vermeye başlayarak ilgi ister ya. bazılarına dayak arsızı denir. dayak ister resmen ama bunun sebebi bir şekilde dikkati üstüne çekmektir. kardeşin de bu şekilde pasifliğe başvurmuş olabilir. bence sen yine konuşmaya çalış, ama konuşmayınca zorlama özellikle sinirlenirsen onu daha çok tatmin edersin. çünkü ilgi hala onun üzerinde. sen selam verirsin, suyuna gider o da devam ettirir. bu sefer bir şekilde teşvik etmeye çalış iltifat et

(ama bülbül gibi şakıdın falan deme tabi damarına basma çoçuğun :D) bazen yemek ısmarla. bu şekilde kısa sürede iletişim ona fayda sağladığını tekrar öğrenecektir.

ayrıca kronik depresyon(distimi) da olabilir. yeme düzeni, uyku düzeni nasıl? her gün sabah 7 de uyuyup 17 de uyanıyorsa amenna ama bir hafta günlük 3 saat bir hafta 15 saat uyuyorsa ya da bazen aşırı yiyor bazen hiç yemiyorsa sıkıntı büyük.

siz her ne olursa olsun, ister 5 dk ilgilensin ister 1 ay sonraya gün versin bir psikolog ya da psikyatriste gidin. belki ilaç tedavisi bile başlanabilir. hatta özel psikologlarla da irtibat kur. durumunu bilmiyorum ama sana yardımcı olacaklardır. en azından birilerine sevkederler fazla sıra beklemezsiniz. geçmiş olsun.

Aile açısından mı aynı sorunları yaşıyorsun kardeş mi? Anlatmak istersen anlatabilirsin.

Kitap, gazete, dergi vs hiç okumaz. Siyasetten de pek anlamaz. Bu da dediğin gibi sebeplerden biri olabilir ama tam olarak bu değil bence. Çünkü normal konuşmalarda da aynı şeyi yapıyor. Yani kültür gerektirmeyen diğer konuşmalarda da aynı şeyi yapıyor.

Ben kız tavlama ustasıyım. Yani playboy. Hatta bu işi yapmayı, bu işten para kazanmayı ve yalnız erkeklere ücret karşılığı kız tavlama sanatını öğretip yardım etmeyi düşünüyorum. Kız meselesini kardeşimle konuştum. İhtiyacım yok dedi. Olursa söylerim dedi. Aslında bu konuda sıkıntı çektiğini biliyorum ama yine de yardım istemiyor. Adam benimle hiç konuşmak istemiyor. Ben onunla hiç konuşmayınca benimle zerre kadar konuşmuyor. Selam bile vermiyor. Sadece ben konuşursam cevap veriyor. O da özürlü gibi cevaplar. Hayır yerine nıçç, şunu yer misin sana bırakayım mı nıçç, kafa sallamalar vs. İletişim özürlü bir çocuk. Yüzüne karşı da söylediim bir kaç kere sinirlendiğim noktalarda. Ben zaten az konuşan insan sevmem, kardeşim az konuşuyor. Benimle ise hiç konuşmuyor. Bu yüzden çok sıkıcı ve itici geliyor. Çok konuşan da iyi değildir ama hiç konuşmamasındansa , çok konuşması çok daha iyi olurdu. En sevmediğim insandan en sevdiğim insana doğru sıralayacak olursam: Hiç konuşmayan (hiç sevmem) < az konuşan (anlaşamam ve sevmem) < çok konuşan (severim anlaşırım bir sıkıntı yoktur) < ideal konuşan (en sevdiğim)

Benim kardeşim hiç sevmediğim kategoride. Konuşmayan insan sıkıcıdır. Kardeşim hiç espri yapmaz, beni güldüremez. Ama ben konuşkan ve esprili biriyim. Onu defalarca güldürdüm kahkahaya boğdum. İnsanları mutlu edebilmek ve güldürmek de eğlenceli ve hoş sohbet olmaktır. Tamam kardeşim beni güldürmek zorunda değil. Bunu ona da söyledim ama en azından konuşkan olmak, konuşkan olamıyorsa bile saygılı bir şekilde dinlemek ve geri bildirimde bulunmak zorunda. Ama yok abi yok. Yok işte. Bir kardeşimin olmasını çok istemiştim. Ama ne ben onu hak ettim bu zamana kadar ona yaptığım hatalardan dolayı, ne de şimdi o beni hak ediyor.

Yok hocam o kadar ciddi değil durum. Öyle şeyler yok. Ama çok eskilerden beri bir geri bildirimde bulunmama sıkıntısının ilk ne zaman başladığını hatırlıyorum. Ama o zamanlar da ben kötü davranıyordum ona. Ben de sudan çıkmış ak kaşık değilim. Kendimi de çok suçluyorum. Aile yüzünden hayat bize gülmedi. Anne babam olacak 2 tane faşist baş suçlu. Bütün bokluklar onların cehaleti yüzünden oldu. Uzak durmak tek çare hocam. Konuşmamak tek çare. Diğer bütün yolları denedim. İşe yaramıyor. Ve sorunu çok daha büyütüyor. Ayrıca psikolojik bir sıkıntısı olsa bile asla ilaç kullanmasını istemem. Psikolojik ilaçlar insanı çok daha kötü yapıyor çünkü. Ben ona hep spor yap, sağlıklı beslen ve yeterli su iç derdim. Bol bol yürüyüş yap hareket et derdim. Esas bunlar faydalı ama hiçbirini yapmadı. Ben artık hiçbir şey söylemiyorum. Çünkü dinlemiyor. Zaten artık umurumda da değil. 0 iletişim ile devam edeceğim. Sadece o konuşursa formaliteden, baştan savma cevaplar vericem. Çünkü olması gereken ve hak ettiği bu.