Şimdi Ara

Mutsuzluk

Bu Konudaki Kullanıcılar:
2 Misafir - 2 Masaüstü
5 sn
12
Cevap
0
Favori
774
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
0 oy
Öne Çıkar
Sayfa: 1
Giriş
Mesaj
  • Merhaba arkadaslar, oncelikle belirteyim ic karartici bi yazi olabilir sizin icin. Oncelikle yasim 22 universite okumaktayim. Genel olarak bir bunalik ve sikkinlik icindeyim yaklasik 4 senedir. Ailemle ilgili birkac sey olduktan sonra hayata bakis acim tamamen degisti ve eski haline donmuyor.

    Lise hayatim gayet guzeldi mutluydum huzurluydun. Lise sonlarina dogru bu aile olayi cikti. Suanda universite son sinif ogrencisiyim. Arkadas cevrem gayet guzel, okulla ilgili bir problemim yok, bu sene sektorde yerimi part time olarak guzel bir maasla aldim allaha cok sukur. Suanda babamla aram cok bozuk. Kendisine alkolik denilemez ama iki gunde bir, 3 4 bira icer. Maddi durumumuz da yerinde. Anlayacaginiz hersey tikirinda ilerliyor.

    Asil konu ise genel olarak bunalmislik, yaklasik 4 senedir suren bir durum bu, ne yedigim yemek ne uyudugum uyku ne filmler ne diziler ne oyunlar ne arkadas ortami ne kizlar ne erkekler hicbir cekiciligi yok benim icin, tamamen dunyaya karsi notrüm. Ne yapsam tatmin olamiyorum. Hicbirsey kendine baglamiyor beni bu dunyada. Yani ne icin yasadigimi bilmiyorum, ugruna savastigim bir seyim yok, ornegin onumuzdeki donem polonyaya erasmus kazandim, heyecanimi tanimlamak gerekirse sifir sadece, buyuk ihtimalle gitmeyecegim. Sektore karsi bir ilgim de yok maalesef, lise zamanlarinda en sevdigim is idi artik hicbir anlam ifade etmiyor, surekli yorgunum uyumakta gucluk geciyorum 1 saat civari donuyorum yatakta, kalkmak ise uyumaktan daha zor oluyor. Sadece yataga yatiyorum bir film aciyorum arkada tingirdarken dinlemeden ekrana bakiyorum, esniyorum, arada gozlerimi dinlendiriyorum 5dk, bu yaklasik 2 senedir bu sekilde ilerliyor. Kizlara karsi ne manevi nede cinsel bir istegim de yok, sakin trole vurup erkekler mi demeyin, cunku o da degil. Sosyal medya kullanmiyorum, kullanamiyorum. O mutsuzluk icinde mutluluk yarisi yapan insanlari gordukce daha da tiksiniyorum insanlardan ve sosyal medyadan.

    Psikolojik destek almayi da denedim. 1.5 sene islama olabilsigince uymaya da calistim ama hicbirsey tat vermiyor. Artik kronik bir sey haline donustu. Senelerdir tek umudum olmek, tek beklentim olmek. Belki oteki dunya guzel karsilar benim bu yorgun beynimi.

    Ilkokul boyunca surekli siddet gordum babamsan. Herseyin disinda bugun babama alkolu birakmasini ve dertlerini icip icip bu kadar buyutmemesini tavsiye ettigim icin bana yapmadigini birakmadi. Artik benimle iletisimi kesecegini soyledi, ozur dilememe ragmen ne kadar kanina gitmeme ragmen dedi bunu ve buna benzer bircok seyi soyledi.

    Evet dostlar okusuysaniz tesekkur ederim, bu son anlattigim olay benim icin tasma noktasi oldu, hayattan bikkinligim hic boyle bir noktaya gelmedi, ve her gecen gun dozu gitgide artiyor. Birgun dayanamayacagimi dusunuyorum artik.

    Neyse daha fazla uzatmayayim, icine kapanik birisi oldugumdan buraya yazmak istedim sadece, ve biliyorum ki bu posta 1 yorum bile gelmeyecek, sizleri seviyorum mutlu ve huzurlu kalin...

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >







  • Sağol hocam paylaştığın için. Baban çok zor bir insana benziyor. Hayatın görüntüsü ve hissettirdikleri de bazen o kadar yoğun ve kötü, bazense öylesine sığ ve bayat kaçabiliyor ki.. gömlek değiştirir gibi ümitsizlik değiştiriyoruz devam edebilmek için. Sana güç ve kolaylık dilemek istiyorum ama, kendi hayatımdan gördüğüm kadarıyla zayıflık ve zorluk tek gerçek sermayemiz. Bunların içinde, bunlarla beraber bir yerlere gelebiliyoruz ancak.



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Guest-73A8A7D1E -- 19 Ekim 2017; 3:10:52 >
  • Allah yardımcınız olsun. Biz burada bircok sey söylesek size mantikli da gelecek muhtemelen. Ancak yasadiklarinizi ben de su an yasiyorum. Hani boyle birseyler yapmak faydali olmak istiyorum ama hicbir seye ilgi duymuyorum. Ilgi duysam da gecici oluyor hemen sıkılıyorum. Istiyorum ki bir hayalim idealim olsun o ugurda calisayim kendimi paralayim ama yok olmuyor.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Sagolun yorumunuz icin, sizler de olmasaniz.. bir yerlere gelme gibi bir istegim yok hep biryerlere suruklenmekle geciyor hayatim bosuna yasiyorum anasini satayim

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Rumpelstilzchen kullanıcısına yanıt
    Elden ne gelir ki

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • barisdoga kullanıcısına yanıt
    Güzel dedin hocam, geleceğimiz o yere de sürüklenerek geliyoruz. Ki geldiğimiz yerler de öyle çok matah yerler olmuyor, e matah bir yere gelmek zorunda olduğumuzu kim söyledi değil mi? Hevesimizi uyandıran, ilgimizi çeken hiçbir iş yokken; hevessizliğe ve boşluğa sarılmaktan daha güzel bir şey olamayacağını yeni keşfettim.

    Yıllardır bir şeyler yapmış olmamanın vicdan azabını çekip durdum. Meğer aradığım şey vicdan azabının kendisiymiş. Tüm amaçlarımdan sıyrıldığım şu an, hayatım hiç olmadığı kadar düzenli; sabahtan akşama kadar dünya işleriyle meşgulüm ve gün boyu beklediğim o enfes karanlık çöktüğünde, her şeyden ve herkesten kurtulup acıya ve hüzne sarılıyorum. Bazen evde yatarak, bazense uzun bir yürüyüşle. Moralimi düzeltecek, beni oyalayacak televizyon, telefon gibi uyarıcılardan, acıya olan susuzluğum dinene kadar uzak kalıyorum. Dibine kadar yaşadığım günlük ıstıraplar yaşamıma anlam katan, beni mutlu eden şey oluverdi.




  • Ailende her ne olmuşsa,çok etkilenmişsin.Özellikle ergenlikte yaşanan şeyler,iç dünyada daha çok yara açar,bu da sonraki hayatında herşeyini etkiler,sen bütün yaşadıklarını üst üste koymuşsun ve şuanki ruhsal çöküntüye uğramışsın.Detaylı yazmadığın için de,ne yaşadığını bilemiyoruz.

    Babanı çok mu seviyordun ki,onun terslemesi seni bu kadar üzmüş.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • siktiret babanı baban içinmi yaşıyosn sanki yaşın zaten gelmiştir 22 23 e kendin bireysin zaten
  • Eskiye bir goz atayim dedim, cevaplama nedenim de bu. Artik farkli bir insan oldum. Aciyi da tatliyi da mutlulukla karsiliyorum. Birden ilerideki beni kendimin suanda sekillendirdigimi fark ettim. Yani ne yasarsak yasayalim ne dusunursek dusunelim ileride bir gun zorluklarda tatliliklarda eski yasadiklarimiza gore basa cikacagiz.



    Yani demek istedigim mutsuzum allah belami versin canimi alsin demek yerine onunla bile barisik mutlu olmak gerek. Kendimiz olmaliyiz, toplumun sekilldendirdigi bir varlik degil.



    Bu mutluluk olgusu da toplumun baskidir iste o kadar.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Genelde uzun yazıları okumam ama bunu okudum aslında icinde bulunduğun durum çokta anormal değil insanların birçoğu bu seviyede bir duruma geliyor ama paylasmiyor sürekli bastırıyor siz paylasmisiniz bu iyi birşey aynı profilde milyonlarca baba var bu ülkede hatta daha beteri karısına çocuğuna şiddet uygulayan ...yalnızca babanizdan bahsetmissiniz hayatınızda sizin için önemli olan başka birileri yok mu

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Umarım bu sıkkınlığı birgün bende yenerim. 18 yaşındayım ve yaklaşık 6 yıldır depresyonun içindeyim. Artık o kadar zor geliyorki hayat, birde dersler... Ne anlatılıyor onu bile anlamıyorum, beynimin içi bomboş gibi geliyor. Kendime hakaret etmek için söylemiyorum, sanki gerizekalı oldum. Daha üniversitenin başındayım ve nasıl bitireceğim hiçbir fikrim yok.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • 
Sayfa: 1
- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.