Metro 2033 İnceleme

     Ruslar ve diğer Doğu Avrupalı ulusların dünyası gerek Batı Avrupa gerekse de diğer milletlerden oldukça farklı bir yapıya sahiptir. Bunun nedeninin ne olduğu konusunda emin değilim, ama acımasız iklim şartlarında yaşamaları olabilir. Bu acımasız koşullar buradaki insanları da şüpheci, tedirgin, sert yapıyor olabilir. Yaşamın anlamsızlığı, hayatın zorluğu, umutsuzluk üzerine büyük düşünürlerin buradan çıkmasının nedeni sadece iklim mi bilemiyorum. Nihilizm (Yaşamın anlam ve değerden yoksunluğu) gibi bir düşünce akımı bile ilk Rus Edebiyatçılar arasında ortaya çıkmıştır. Dostoyevski'nin Ölü Evinden Anılar'ını okurken Rusya'nın (daha doğrusu Sibirya) o karanlık atmosferi hissetmemek mümkün mü? Bu tür umutsuz öyküler Rusların ve Doğu Avrupalı ulusların yaptıkları oyunlara bile yansıyor. S.T.A.L.K.E.R serisini oynayanlar nükleer savaş sonrası insanların durumunu anlatan bu oyunun karanlık atmosferini ve acımasız dünyasını iyi bilirler. Şimdi de Metro 2033 ile yine nükleer patlama sonrası en az S.T.A.L.K.E.R kadar karanlık bir dünyada geçen maceraya adımımızı atıyoruz. Doğu Avrupa ve Sibirya'nın karanlık atmosferine tekrar giriyoruz.

     Yıl 2013 büyük bir nükleer felaket yaşanır ve Moskova'da yaşayanlar bu felaketin etkilerinden kurtulmak için kendilerini Metro tünellerine atarlar. Büyük felaket sonrası insanlar yeraltında yaşamaya alışmak zorunda kalır, çünkü dışarıda radyasyonun etkisi hala devam etmektedir. Dışarda geçmişten kalanlar yıkık binalar, huda arabalar, donmuş toprak ve kirli sudan ibarettir. Tabi sadece geçmişin izlerinden ibaret değil dışarıdakiler, yeni konuklarımız da var. Tünellerde Neo-Nazilere ve bazı çetelere karşı mücadele ederken, dışarıda daha büyük bir tehlike bizi bekliyor. Tünellerde adından sıkça söz edilen grup olan Dark Ones ve bir grup başı boş mutant bizim en büyük korkumuz oluyor. Dark Ones'ın oyunun senaryosunun geneline büyük etkisi olduğunu rahatlıkla anlayabiliyoruz. Ana karakterimiz Artyom da sırf Dark Ones'ın psişik güçlerinden etkilenmediği için önplana çıkıyor. Bunun yanında oyunda da gördüğümüz kadarıyla oldukça da zeki birisi.

     Metro 2033'ü klasik FPS oyunlarından ayıran bir çok etken bulunuyor, ama benim en çok dikkatimi çeken şey hikaye anlatımının derin “macera” oyunlarındakine yakın kalitede anlatılmasıydı. Hatta hikaye anlatımı ve sunum o kadar hoşuma gitti ki ne kadar az çatışma sahnesi olursa o kadar çok zevk aldım diyebilirim. Özellikle “Khan” adlı karakterle birlikte hayaletlerin (evet bir de hayaletler var, ama onlarla savaşmıyoruz) olduğu bölümdeki mücadelemiz oyunda en çok beğendiğim kısımdı. Son dönemlerde sunum konusunda bu kadar başarılı bir oyun oynamamıştım. Artyom'um bölümler arası geçişlerde hikayeyi anlattığı o umuttan yoksun, vazgeçmiş, sakin ses tonu da atmosfere sizi bağlıyor. Çatışma sahnelerinin de pek iç açıcı olmaması nedeniyle kendinizi tamamen hikayeye odaklıyorsunuz. Hikaye sunumu konusunda S.T.A.L.K.E.R'dan çok daha iyi bir iş çıkarıldığını söyleyebilirim. Her ne kadar oyunda S.T.A.L.K.E.R'da çalışmış elemanlar olsa da ikisi birbirinden oldukça farklı özelliklere sahip oyunlar.