Şimdi Ara

Dünya hayatını sevememek

Bu Konudaki Kullanıcılar:
3 Misafir (1 Mobil) - 2 Masaüstü1 Mobil
5 sn
42
Cevap
3
Favori
1.855
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
20 oy
Öne Çıkar
Giriş
Mesaj
  • Dünya hayatını sevemiyorum. Bana boş geliyor. Elbette dünyada iyi bir konuma gelebilmeli insan. Halkı için çalışmalı , ülkesi için de. Hemde çalışmalısın ki karnın doymalı , değer verdiklerinin karnını doyurmalısın. Ama bana hayatım çabucak geçecek geliyor. Ki şuanda da öyle oluyor. Kimin öyle değil ki ? 60'lı yaşlarım azıcık ötede hissediyorum. Ne ara bu yaşa geldim diyorum ve hiçbir fikrim yok. İlerde de diyecem. Bu yazımı hatırlamam belki ilerde. Mesela telefon alıyoruz eskiyor , birini seviyorsun birgün sevmediğini hissediyorsun gidiyor, eskiden genç olup şimdi yaşlandığını görüyorsun . Fotoğraflara bakıyorsun vay be diyorsun. Lise biteli kaç yıl olmuş dün gibi hatırlıyorsun. Üni ne ara başladı ne ara bitti diyorsun. Zamanın bu dünyada olduğunu farkediyorsun. Anneme babama bakıyorum. Yaşlanıyorlar. Nefret ediyorum o sırada hayattan. Zamandan da. Hayat , zaman yaşlandırmış bunlar işini iyi yapıyor diyorsun. Bir kez daha üzülüyorsun ama kusursuz işçiliğini de tebrik ediyorsun zamanın. Döngü bu ama düşününce dünya hayatı çok anlamsız geliyor. Sevdiğim şeyleri kaybedeceğim bir hüzün parçası olacak yaşamımda. Belki onlar beni önce kaybedecek onlar bana üzülecek. Hepsi bu yaşamda , bu dünyada olacak. Başaramadığım tüm hayallerim , başardığım şeyler de bu dünyada. Hepsi bir toprak altında çürüyen beynimin içinde toprakta olacak. Hatırlayan son insan yaşayana kadar da başkasının aklında. Yapmam gereken hatta benim için olmayan birsürü hayal var. Şöyle bakıyorum da cidden hep başkaları için ama o an bende kendimi mutlu hissedeceğim. Benim için de diyebiliyorum. Herşeyi düşünürken de sanki buraya ait değilmişim gibi hissediyorum. Aklım, ruhum. Ne bileyim tarifsiz bi duygu ama kesinlikle misafir olduğumu hissediyorum bu dünyada . Öbür dünyaya merakım var. Orası bana gerçek geliyor. Tadılan herşeyin bir sonu var dünyada. Bu hayat sahte hissettiriyor bunu da. Sevemiyorum bu hayatı. Annemi babamı kardeşimi görünce çok mutlu oluyorum ama. Onları birlikte görünce o an dünyanın anlamının onları görebilmenin , tanımak olduğunu görüyorum. Yaşlanıp birgün morgta cansız bedenlerine bakacağıma veya benim erken vefatımla onları üzeceğime dayanamıyorum. Ve malesef bu kesinlikle olacak. Hayat bu kabul ediyorum ölüm var . Ölüm gerçek . Herşeyin sonu var. Ama bu saçma duyguyu düşünceleri de görmezden gelemiyor insan. Bir his hep akılda. Allah'a asla isyan değil. Her zaman onun yanındayım. Bana verdiği nimete , derslere , aileme şükürler olsun. Kusursuz bir düzen yaratmış. Hep biz bozuyoruz ama. Dünyayı sevmek veya sevememek varsa ben sevemedim sanırım. Ben ailemi sevebildim. Belki kendi ailem olunca onları sevebilecem. Umarım dünya hayatının birazda olsa anlamı olur. Dışarı hiç yansıtmasam da yazarken içimden yazıyorum.



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi ` quaD. -- 23 Ekim 2017; 2:15:24 >



  • 
Sayfa: 1 sonraki
- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.