Kendimi çocukluğumdan beri değersiz hissediyorum ve geçmiyor.

31 yaşındayım arkadaşlar..

Onlarca sene geçti ama hep ilkokul cocukluk dahil hep yanlız başıma takılmayı tercih ettim.İnsanlar tarafından hep hakaret yedim salak yerine konuldum arkamdan hep salak dendi dışlandımm.Ve her seferinde dışlanmak beni artıkk insanlarla rahat rahat konuşamama ve beynimdeki düşünceler sebebiyle beynimi kullanamam durumuna kadar getirdi.

Ve bu durum asla geçmedii.Hep geri planda kaldım istediğim hayatı asla yaşayamadım.Bir sevenim asla olmadı her insan ister güzel bir kız arkadaşım olsa herşey geçicekmiş gibi biri elimi tutsa herşey bitecekmiş gibi düşündümmm ama asla biri tutmadı.Bu dışlanmak bu dalga geçilme salak yerine konulma durumu bende fena bir şekilde iz bıraktı beynimdeki düşüncelerii durduramıyorum.Hayatım boyunca hep bu sıkıntıyla yaşadım şuanda dışarı çıkmayı aslaaa göze alamıyorummm

Dışarı cıkıyorumm bir güzel kız geçiyor asla benim olamayacak diyorum.Çünkü yetersizim benn gereksizim bu dünya insanlar tarafından hep reddedildim.Bu bende her ne kadar belli etmesemde insanlardan korkma duygusuna dönüştü acaba ben yanlış mı konuştum.Acaba ben çok sıkcıı biri miyim benn beynimi kullanamıyorum arkadaşlar benim beynim kendi kendine hep birşeyler düşünüyor..

Daha geçen yeni bir kız arkadaşla tanıştımm.Ama tam kızla konuşuyorum beynim susmuyor beynimde o kadar çok senaryo dönüyor kii ben bu hayal dünyasından atıp o konuşmaya o insanın dediği kelimelere odaklanamıyorum.Hal böyle olunca arkamdan iyi biri ama saf denmiş.Aslında iyi biri falanda değilim sadece beynimi durduramadığım için karşı tarafın dediklerini kibarca ve nazikçe onaylıyorum ağzımdan aptal aptall kelimeler çıkıyor muhabbet etmeyide bilmiyorum veya birazcık fırlama yada birazcık şakacı olmayıda.Hiç birşey yapamıyorum arkadaşlar.Nerdeyim benn her insan kafasını kullanıyor aklıyla konuşuyor anlamlı şeyler yaratıcı şeyler konuşuyor veya konuşurken takılmıyor benim her kelimem takılıyor çünkü korkuyorum acaba beni gene mi reddedicek diye artıkkkk bu olay her insana karşı erkek kadın farketmiyorr her insana karşı çekingen bir adam yaptı.

Yeri gelir sert yaparım oda biraz uzun boylu vede iri biri olmamdan kaynaklı insanlar bu durumdan korkar.Ama her seferinde kimseye ters yapamam iyimser yaklaştığımda saf damgası yiyorum insanların bana odaklanmasından beni kesmesinden nefret ediyorum artık.Herşeyden bıktım yaşamanın bir anlamı yok gibi geliyor

Susmuyor beynimm zamanında uyuşturucuu bile kullandım çünkü içten içe eritiyor beni.Halada kullanıyorum alkol aldığımda beynim susuyor sankii anı yaşamaya başlıyorumm.Neden böyleyimm kendini rahat rahat ifade eden karşımda kelimeleri su gibi aktırıp giden insanlara bayılıyorum.

Alay edildim salak yerine konuldum.Aşamadım bu durumu asla aşamadım 31 yaşından sonrada hiç birşeyi değiştiremem gibi geliyorr.Böyle salak saçma yaşayacağım.Hep dışlanmaya da devam ediyorum zaten.

Ama birşey öğrendim artık reddedilmek koymuyor.30 dan sonra insan umursamıyor bu çok güzel bir özellik ama ben genede utangaçım bir insanla konuşmayı istemiyorum.Bir insanın bana yaklaşıp soru sormasını istemiyorum.Sosyal ortam sayılır mı bilmem sadece iş ortamı ve alkol aldığım bir arkadaşım var.Onun dışında maddede kullandım.Çünkü bu beyinle yaşamak istemiyorumm.İnsanların yaptıkları muhabbetden birşey anlamıyorum.Artık bir kızı elde etme şansımda geçti gibi geliyor.Ben tam diyorum başka birşey düşüneyim sonra tekrar geliyor tam dışarıya odaklanıyorum tekrar hayal dünyası sanki benim içimde başka bir ben var beni süreklii rahatsız ediyor anı yaşamama odaklanmama izin vermiyor ben bu sorunu aşamadımmmm