Hayatın hiçbir anlamı, değeri yok gözümde

20 yaşındayım. Nihilistin önde gideniyim. Bu benim internette okuyup "aha lan çok mantıklı ben bu olayım" dediğim bir şey değil, nihilistmişim de haberim yokmuş gibi oldu.

EA'da 10k-15k arası derece yapıp üniversite öğrencisi oldum. Okul sarmadı. Bölüm sarmadı. Ben mezun olup da bu işi yapmak istemiyorum dedim. Derslere, sınavlara girmeyi bıraktım. Ben zaten üniversite okumak zorunda oluşumu da oldum olası sevmiş, kabullenmiş bir insan değilim.

Aynı şekilde, çalışmak da çok saçma geliyor. Okulda dersleri boşlayınca sağda solda bir yıla yakın çalıştım. Tek yaptığım uyanmak, işe gitmek, eve gelmek, uyumak. Çalıştığım zaman param var, vaktim yok. Çalışmayınca da param var ama çok az. Bu yüzden çalışmayınca vaktimin olması da bana bir kazanç sağlamıyor.

Şu an pek de arkadaşım yok. Telefonda konuştuğum birkaç arkadaşım var ama bi faydasını da görmüş değilim. Sosyallik telefonla giderilebilecek türden bir ihtiyaç değil. Ortaokul, mahalle, lise, üniversite derken illa arkadaşlarım oldu ama hepsi mezun olunca biten türden arkadaşlıklardı.

Bu hayatın içerisinde bana anlam ifade edebilecek herhangi bir şey göremiyorum ve bu yüzden yaşarken canım sıkılıyor. Depresif bir imaja sahip değilim. Hissettiğim duygu üzüntü veya acı değil. Hissettiğim duygu sıkıcı bir filmi izlemek zorunda kalan bir insanın hissettiği ile aynı. Çok merak ediyorum, siz insanlar neden hala yaşamaktan bıkmadınız? Bazı şeyler size de sıkıcı gelmiyor mu? Bir de tavsiye falan verin. Ne yapayım da bazı şeyler anlamlı olsun falan. Hayat nasıl keyif alınacak hale gelir?

Çalışırken ayrı eve çıktım 9 ay süründüm sonra aile evine geri döndüm. Onun haricinde daha doların 7 lira oluşuna tepki gösterdiğimiz dönemlerde bir İnternet sitesinden yurtdışında gidip onlara çalışıp bir ailenin yanında kaldığın (adını unuttum şimdi) siteye kaydımı oluşturdum, çeşitli ev sahiplerine başvurularda bulundum ama sanırım daha önceden yurtdışı tecrübem olmadığı için olumlu dönüş aldığım bir ev sahibi olmadı. Pasaportumu bile almıştım ama evde boş boş duruyor. Onun haricinde İstanbuldayım, o taraflara işim düşünce falan boğazı izlemeyi çok severim. Vapur falan. Başka da gezip başka yerler görmek için param yok. Yani başka şehre gidiyim turistik yerlerini ya da doğal yerleri göreyim diyecek bütçeye sahip değilim. Yoksa yeni yerler görmek falan güzel hissettiriyor.

Ben 22 yasındayken covid patladı. Aynı şekilde uzun süredir bıkkın ve sıkılgandım o yüzden covid pek batmamıştı. Sonra öylesine kodlama öğrenmeye karar verdim. Bölümüm de elektronik oldugu için temel dersleri okulda vermiştim. Sonrasında oyun yapmayı öğrendim ve oyun için kodlama yapmak sarmaya başladı. Aynı zamanda çizim de yapıyodum ama bunu oyun için kullanmayı hiç düşünmemiştim. Sonrasında sırayla kodlama, oyun tasarımı, oyun motoru, animasyon, görseller hazırlamayı öğrenmem gerekti ve o kadar sardı ki çok mutlu hissediyordum ve heyecanlanmıştım. Daha sonrasında arkadasım sürekli hisse senetleri, bondlar, temettülerle ilgileniyordu. En sonunda sürekli bu muhabbeti acınca ben de başladım. Sonra finans'ın da acayip sardığını farkettim. Sonrasında finans ve yazılımı birleştiren alanlar buldum. Algorithmic Trading, Quantitative Finance, Risk Management gibi şeyler buldum ve udemyden kurslar, youtubedan videolar izlemeye ve kodlayıp finansal şeyler öğrenmeye başladım. En sonunda pandemi bitti okullar açıldı. Ben de bu sefer acaba bunlar bana bi iş sağlayabilir mi diye spesifik finansal yazılım işleri aramaya başladım. Sonrasına buldum ve yaklaşık 1 yıl kadar orada çalıştım. Orada çalışırken bana çok hızlı öğrendiğimi ve çok şaşırdıklarını söylediler. Hayatımda ilk defa bi boka yarıyor gibi hissettim. İşe gide gele zaman yönetimimi iyi yaptığım zaman çok daha mutlu oldugumu farkettim ve ne kadar işe gitmek gelmek çok eziyet olsa da bunun için çektim ve 1 yıl sonunda duvarımda o gün yapılacak o hafta yapılacak işler, yapılmış işlerin üzerlerinin çizildiği kağıtlar, haftalık programım, diyetimde dikkat ettiğim yiyecekler listesi, haftalık para harcamalarım vs vs oldugu kagıtlarla doldu. Butun bunlar özgüvenimi de acayip besledi ve kişisel bakımıma önem vermeye başladım. İşten aldıgım ilk maaşla yeni kıyafetler ayakkabılar aldım, dermatoloğa gidip yüz bakımı tavsiyeleri aldım, diyetisyenden diyet tavsiyeleri vs. Sürekli sağlıklı beslenmeye basladım, sabahları erken kalkmaya ve düzgün giyinmeye basladım. Özgüvenime çok olumlu etkisi oldu ve sosyal iliskilerimde de cok daha iyi olmaya basladım. Hatta kısa süreli bir kac iliski bile yasadım. Daha sonra yıl sonuna kadar calıstıktan sonra da epey yazılımda ilerledim ve şimdi işten ayrıldım ve okulda son kalan derslerimi verip ne yapacagımı planlıyorum.

Ben de covid ilk patladığı zamanlar uzun süredir sıkılan ve bıkkın olduğum ama buna rağmen okula gidip geldiğim için birkaç hafta dinlenmek çok iyi gelmişti. Sonra bölüm mü değiştirsem yeniden mi sınava girsem diye düşündüm ve başvurdum. Ama bu sefer daha iyi bir sıralamayı hedefledim (çünkü öteki türlü sınava girmeme gerek yoktu, aynı sıralamayı kullanıp başka bölüme geçiş yapabilirdim). Sonra 3-4 ayda bir önceki yıla göre daha iyi bir sıralama yapamayacağımı anlayıp 2021 yks planı yaptım.

Plana göre ağustosta çalışmaya başlayacaktım. Ağustos geldi, başlayasım gelmedi çünkü hedefim sağlam değildi. Sonra zaten o sıralar dolar patladı ve nasıl yurtdışında gidebilirim vs diye kafa yormaya başladım. O sıralar elimin altında para olsun, biriktirir en azından bi dışarı çıkar gelirim diye çalışmaya başladım. Ama sonra buradaki paranın orada hiçbir işe yaramayacağını anladım ve bu para benim ne işime yarayacak diye düşünmeye başladım. O sıralarda da klasik aile evini sevmeyen bir türk genci olarak ayrı eve çıksam hayatımı kendim kontrol etsem nasıl olur lan diye düşünüp ayrı eve çıktım.

Uzatmıyım, aylarca çalışıp tek yaşadıktan sonra aile evine geri dönüp işten çıktım ve EA'da bir b.k yok, bari SAY'dan 150k da olsa bi temel bilimler tutturayım onu okuyayım diye tekrar YKS'ye hazırlanmaya başladım. Bu arada çalıştığım için 2021 yks de kaçmıştı. Şu an bana yakın bi üniversitenin mühendislik fakültesine gireyim yeter kafasındayım. Çünkü diploma almak için okuyacağım. Oyun yapmak istiyorum ben de. Ama o kadar keyfim yok ki şu sıralar oyun oynamak da sıkıcı, yazılım öğrenip oyun yapmak için neler gerekiyorsa tek tek onları öğrenip bunlarla uğraşmak da sıkıcı geliyor. Çünkü bir hedefim yok. O oyunu tasarladım ettim diyelim, sonra ne olacak? Sonrası yok. Ya da sen işe girmişsin. İşe girdim para kazandım diyelim. Ne yapacağım o parayla? Ev alabiliyor muyum? Hayır. Araba, motorsiklet alabiliyor muyum? Hayır. Tatil yapabiliyor muyum? Hayır. Yurtdışında çıkıp dünyayı gezebiliyor muyum? Hayır. O zaman o para sadece benim geçimime, mutfağıma, kıyafetime, makyajıma, saçıma falan gidecek. Ya da dışarı kafeye, restorana gidip bir bardak kahve için onlarca, bir tabak yemek için yüzlerce lira vereceğim. Bunların hiçbiri de kalıcı değil, hepsi sürekli olarak satın alman gereken şeyler. Yani bir anlamı yok. Ben gece insanıyım, sabah m.l gibi oluyorum. Sabah erken kalkıp düzgün giyinsem ne olacak? Tüm ömrüm yine aynı şekilde çalışarak geçmeyecek mi? Tüm ömrüm çalışarak geçecekse, on yıllarım haftasonunu beklemekten ibaret olacaksa, ne anlamı var?

Bu arada sana lafım yok, güzel şeyler gerçekleşmiş hayatında. Tebrik ederim. Umarım istediğin yolda ilerlemeye devam edersin.

Gülümseyerek okudum reis başarılar dilerim çok güzel.