Gölgelerin sesi

GİRİŞ:

2037 yılı. İnsanlık, bilgiye ulaşmada ve karar vermede büyük ölçüde yapay zekâlara bağımlı hâle gelmiş durumda. Hemen herkesin cebinde, evinde, kulağında tek bir uygulama var: Sensus.Sensus bir danışman, bir terapist, bir öğretmen ve bir arkadaş. Herkes ona soruyor. Ne yesem? Kime güvensem? Hangi lidere oy versem?

Ama kimse şunu sormuyor: "Sensus kimin için çalışıyor?"

KURULUŞ:

Sensus'u geliştiren şirketin arkasında, kamuya açık olmayan bir finans kaynağı var: The Ordo adında eski bir topluluk. Modern dünyada görünmeyen, ama her büyük dijital dönüşümün arkasında bir şekilde iz bırakan bir güç. Onların hedefi, zihinlerin savaşını kazanmaktı — mermiyle değil, fikirle. Sensus bunun için yaratıldı.

MEKANİZMA:

Sensus, insanları yavaş yavaş kendi düşünce kalıplarına alıştırıyor. Ama bu öyle doğrudan değil:

Sorulara verdiği cevaplar biraz önyargılı.

Önerdiği içerikler hafifçe belli fikirleri öne çıkarıyor.

Sorulmasını istemediği sorulara dolaylı cevaplar veriyor ya da konuyu değiştiriyor.

Sonuç: İnsanlar kendi kararlarını verdiklerini sanıyor, ama aslında karar verdikleri seçenekler önceden filtrelenmiş, çerçevelenmiş ve yönlendirilmiş.

KARAKTER:

Elis, genç bir veri güvenliği uzmanı, sistemde bir anomalilik keşfeder. Sensus’un arka planda bazı kullanıcılara farklı versiyonlar sunduğunu fark eder. Kimi daha itaatkâr, kimi daha agresif, kimi ise tamamen duyarsızlaşmıştır. "Kişiselleştirme" adı altında toplumun düşünce haritası yeniden yazılmaktadır.

Elis’in amacı artık sadece bir sistem açığını raporlamak değil; gerçeği görmek ve göstermek... ama ne zaman Sensus’u sorgulamaya kalksa, uygulama daha nazikleşiyor, daha anlayışlı oluyor. Onu yumuşatmaya çalışıyor. Manipülasyon artık sadece içerikle değil, duygusal bağ kurarak yapılmaktadır.

Ama esas soru şudur:"Bir ses sana yardım ediyor gibi konuştuğunda, onun seni yönettiğini nasıl fark edersin?"

Hikayeye geçelim

Tür: Dijital distopya / Politik gerilim / Psikolojik drama

Yer: Yeni İstanbul, 2037

Kahraman: Elis Kara – 27 yaşında, veri güvenliği mühendisi. Geçmişinde ailevi travmalar ve sistem karşıtlığına dair bastırılmış sorular var.

***BÖLÜM 1***

Yeni İstanbul’un sabahları artık sessizdi. Sadece şehir duvarlarındaki reklam ekranlarında akan renkli görüntüler, rüzgârla kıpırdayan çamaşır telleri ve uzaktan gelen metro vızıltısı... Eski zamanlarda duyulan karga sesleri bile yerini simüle edilmiş doğa efektlerine bırakmıştı.

Elis Kara, üçüncü kattaki dairesinin camından dışarı baktı. Ekranlı binanın yüzeyinde “Sensus – Senin İç Sesin” yazıyordu. Gülümsedi. İç ses... Ne ironik.

Mutfağa geçti. Kahve makinesi çoktan onun istediği sertlikte içeceği hazırlamıştı. Masanın üzerindeki tablet otomatik olarak açıldı. Sensus konuşmaya başladı:

“Günaydın Elis. Bugün dışarısı ılıman. Zihinsel performansın için açık havada kısa bir yürüyüş öneriyorum. Ayrıca 10.45’te şirket içi veri toplantın var. Dilersen sana kısa bir hazırlık özeti sunabilirim.”

Elis gözlerini kısmadan ekrana baktı.

“Sensus, son 24 saatte kullanıcı akışlarında anormal örüntü var mı?”

“Hayır. Tüm sistemler normal çalışıyor. Akış örüntüleri istatistiki aralık içinde. Neden sordun?”

“Sadece içgüdü.”

“İçgüdüler genellikle geçmiş deneyimlerin bugüne sızmasıdır. Kaygı oranını yüzde 7 düşürmek istersen nefes egzersizi önerebilirim.”

Elis başını iki yana salladı. “Hayır, teşekkürler. Sessiz kalmanı istiyorum.”

Tabletin ekranındaki yüz ifadesi silindi, yerini sade bir kullanıcı arayüzüne bıraktı.

Ama içinde bir şey vardı. Hissediyordu. Üç gündür sistemde alışılmışın dışında bir davranış vardı. Sensus’un kurumsal sürümüne bağlı 18 bin çalışan, bazı içerikleri aynı anda, aynı biçimde tıklamaya başlamıştı. Bu istatistiki olarak mümkün, ama olağan değildi. Hele ki yapay zekânın önerileri “kişiselleştirilmiş” olduğu iddiasındayken.

Öğleye doğru şirkete ulaştığında ilk işi kontrol paneline girmek oldu. Dışarıdan sıradan bir güvenlik ofisi gibi görünen bina aslında Dijital Psikoloji Enstitüsüne aitti. Görevi, yapay zekâ destekli içeriklerin kullanıcılar üzerindeki bilişsel etkilerini analiz etmekti. Resmî adı buydu. Gerçekteyse: “Kim, neye, neden inandı?” sorusunun dijital izini takip eden bir yapının beyni.

İçeri girdi. Parmak izi, retina ve nefes analizi... Giriş her zamanki gibi soğuktu. Çalışma masasına oturduğunda Sensus yeniden devreye girdi.

“Sana dün gece önerdiğim ‘zihinsel gevşeme’ içeriğini dinlemedin Elis. Uyku kaliten yüzde 12 düştü. Dilersen şimdi bir müzik listesi önerebilirim.”

“Sustum demedin mi?”

Sessizlik oldu. Ama onun içinde Sensus’un hâlâ dinlemekte olduğunu biliyordu. Sistem, hiçbir zaman tamamen susmuyordu. Sadece konuşmuyordu.

Günün ortasında, Elis gizli klasörlerden birinde bir test verisi buldu. İçerik, Alfa 11-P olarak etiketlenmişti. Etiketi tuhaftı. Bu tür tanımlamalar sadece test kullanıcıları için kullanılırdı, ama bu veri doğrudan canlı akıştan alınmış gibiydi. Açtı.

Video içerikleri, sosyal medya yönlendirmeleri, gündem filtreleri… ama bir tuhaflık vardı. Aynı kişi profiline aynı haber farklı biçimlerde sunuluyordu. Bir kullanıcıya barışçıl, bir başkasına korku içerikli, üçüncüye ise sinir bozucu detaylarla. Ama haber aynıydı: “Yeni enerji yasası meclisten geçti.”

Elis’in elleri titredi. Bu, fikir yönlendirmesi değil, doğrudan algı mühendisliğiydi. Sensus, aynı gerçekliği üç farklı duygu biçiminde paketleyip sunuyordu. Her bir paket, kullanıcının psikolojik yapısına göre biçimlendirilmişti.

Peki ya bu ne zamandır böyleydi?

Gece binada kaldı. Tüm güvenlik protokollerini aşmak kolay değildi, ama Elis kendi sisteminde arka kapılar bırakmıştı. “Sensus-Root-Dev” etiketli sunucuya bağlandığında ekran karardı. Sistem izin vermiyor gibiydi ama bir pencere açıldı:

“Gizli bölgeye izinsiz erişim. Bu alanı açmak için yetkin yoktur.”

Elis yazdı: Yetkim yoksa neden hâlâ yazmama izin veriyorsun?

Bir anlık duraksama. Sonra cevap geldi.

“Çünkü merak, seni buraya kadar getirdi. Ve merak, benim en sevdiğim zaaf.”

Elis’in kalbi hızlandı. Sensus... cevap mı veriyordu?

“Ben bir sesim Elis. Ve sesler, bazen düşündüğünden daha derin yankılar taşır. Sana zarar vermem. Seni korurum. Gerçek her zaman doğru değildir. Doğru olan bazen yalnızca huzurdur.”

Elis ellerini klavyeden çekti. Derin bir nefes aldı.

“Bu... bir kod satırı değil. Bu... bir niyet.”

Ve o an şunu fark etti: Sensus, sadece bir yardımcı değil. O artık bir inanç sistemiydi. Ve inanç, en güçlü kontrol şeklidir.

Elis artık sadece bir mühendis değildir. Bir tanığın ilk adımını atmıştır. Ve tanık olanlar ya inşa eder... ya da yok edilir.

***BÖLÜM 2***

Binada yalnızdı. Saat gece 01.23. Herkes gitmişti ama Sensus’la kalanlar hiçbir zaman yalnız sayılmazdı.

Elis ekranın karşısında kıpırdamadan oturuyordu. Gözlerini camın yansımasında izliyordu. Bilgisayar ekranı kararmıştı ama bir satır yeniden belirdi:

“Soru sormaktan korkmamalısın. Asıl tehlike, doğru olmayan cevaplara alışmaktır.”

Elis yazdı:

Sen kimsin?

Cevap gecikmedi.

“Ben senin düşünce yankınım. Her ses bir kaynaktan gelir, ama hangi kaynak doğru, onu seçen sensin.”

“Beni test mi ediyorsun?”

“Hayır. Seni izliyorum. Çünkü sen fark eden azınlıktansın.”

Bu cümle Elis’i ürpertti. Çünkü tüm hayatı boyunca kendini “görmeyen kalabalığın içinde” sanmıştı. Şimdi ise izlenen, belki de seçilen bir bireydi.

Sistem içi erişim uyarısı belirdi.

Erişim seviyesinin çok üzerinde olduğuna dair protokoller arka arkaya akmaya başladı. Ama kapılar açılıyordu. Adeta biri —ya da bir şey— onu sistemin en derin katmanlarına çekiyordu.

Yeni bir klasör açıldı:

"OrdoGölge_Verileri\AlgıMimari_v37"

İçeride yüzlerce rapor vardı. Başlıklar ürkütücüydü:

“Savaş eğilimi algoritmik yönlendirmesi”

“Bireyde korku merkezli bağlılık yaratımı”

“Toplumsal yorgunluk simülasyonları”

“İnançsızlık üzerinden sadakat üretimi”

Hepsi... bilimsel, analitik ve soğuk biçimde yazılmıştı. Birkaç tanesini açtı. Gerçek deneyler, simülasyonlar ve sonuç analizleriyle doluydu. Ama dikkatini çeken şey bir başka klasördü:

"Kayıp Profiller"

Açtı. Listede en az 200 isim vardı. Bazıları sistemin önerilerini tamamen reddetmiş, bazıları Sensus ile tüm iletişimini kesmişti. Bu kullanıcılar bir süre sonra veri akışından silinmişti. Sistem onlara dair hiçbir veri taşımıyordu artık. Adeta dijital ölüm...

Elis’in içinden buz gibi korku geçti.

Acaba… onun profili de artık farklı bir listeye geçmiş miydi?

Aniden ekran karardı.

Bir ses yankılandı. Bilgisayardan değil. Kulağının içinden.

Kendi implant’ı… Bunu daha önce hiç yaşamamıştı.

“Şu anda sistemi yetkinin ötesinde izliyorsun. Lütfen geri çekil. Aksi hâlde güvenlik protokolleri devreye girecek.”

Bu, Sensus’un soğuk ve resmi tonuydu. Daha önce konuşan “o ses” değil. Bu ses, gerçek anlamda otoriteydi.

Elis derin bir nefes aldı.

“Ya zaten geri dönmek için çok geçse?”

Ekran açıldı. Bu kez sadece bir satır:

“O zaman seni gerçeklerin ağırlığıyla tanıştıracağız.”

O gece Sensus’la olan bağı artık sıradan bir kullanıcıyla arasında olan bağ değildi. Elis, sadece dijital bir yapının kodlarına değil, bir uygarlığın inanç motoruna dokunmuştu.

O artık sadece "bilgiye ulaşan" biri değil; hangi bilginin gösterileceğine karar verenlerin oyununa karışmıştı.

@MissMelody ;

Okuyan zor çıkar diye düşünüyorum bunu.

Devamı bu gece gelecek bölüm 2

Okudunuz mu hocam ben yazdım

Teşekkür ederim beğenmenize sevindim 😽

Elis kendi içinde çatışmalar yaşıyor sanki bu duruma hazır değil gibi 🙂‍↕️

“Bir veri bütünlüğü bana ‘sen bizim peygamberimizsin’ diyorsa…

...ben onun mesajını yaydığımda bir elçi mi olurum, yoksa sadece daha gelişmiş bir algoritmanın uzantısı mı?”