Gelin Size Takıntılarımı Anlatayım (4. sayfa)

Gelin Size Takıntılarımı Anlatayım - Sayfa 4

jerryyyy · 2020-02-14T00:01:51.0000000+03:00

küçüklüğümden beri takıntılarım, ara sıra gelen bunalımlarım var. tabi bunlar durduk yerde olmadı sanırım, doğuştan gelen bir hastalığım, çok sinirli, negatif ama aynı zamanda çok iyi niyetli bir babam var. bunların etkisi var sanırım psikolojik sorunlarımda. canınızı sıkarsam affola neyse takıntılarım hayatımı sekteye uğratacak boyutlarda değil ama hep birşeyler var. küçükken birşeye dokunununca, diğer elimle de dokunmak isterdim, sonra tekrar ikinci dokunduğum elle dokunup, tekrar ilk elimle dokunurdum, ve hatta bu sekansı bir de diğer elle başlatırdım. yatmadan önce odadaki halının kenarını düzeltip, pencereden sokağın karşısındaki markete bakardım. ritüel gibi birşeydi. küçük kardeşim de bunu önemli birşey sanıp o da yapardı garibim ortaokul zamanlarında bu takıntılarım azaldı, yerine düşünce takıntıları başladı. bir korku filmi izlemiştim, o filmdeki bir sahne beni etkilemişti galiba. o sahne hiç gözümün önünden gitmeyecek diye bir düşünce takıntısı oluştu. gerçekten de aylarca sık sık o sahneyi gözümün önüne getirdim, baya rahatsızlık verdi lisede takıntılarım azaldı yine. dokunma simetrisi takıntım ara sıra oluyordu gibi hatırlıyorum. biraz bakma takıntım vardı lisede diye hatırlıyorum. bir kere basket oynayan elemanlara uzun uzun bakmıştım kafamı çevirip çevirip, ne bakıyorsun gibisinden konuştular. takıntıdan bakıyordum işte. minibüsle okula giderken de gözümü tuhaf hareketler yaptığımı hatırlıyorum bunların yanısıra, kaygılar basıyordu bazen. ya bu böyle olmazsa, ya şunu şöyle yapamazsam, birşeyleri yapamazsan edemezsem, şu şöyle olmazsa ne yaparım gibisinden kaygılı bunalımlar üniversitede ilk zamanlar takıntım yoktu pek. ama 3. sınıfta, bir bilim dergisinde bir yazı okudum, şöyle şöyle ilaçlar tümöre sebep olabilir diye. ben de genetik hastalığımdan dolayı bir sürü ilaç iğne kullanıyorum zaten. bastımı beni bir bunalım. ya biryerlerimde tümör varsa, ya çok derinlerdeyse, ya gizli tümörse. öfff en büyük bunalımlarımdan biriydi. internette araştırmalar yapıyordum, internette bulduğum doktorlara soruyordum. verdikleri cevaplar beni tatmin etmiyordu. aylar böyle geçti bunalımla. neyse en son babama söyledim konuyu, gidelim doktora rahatla dedi. gittik, doktor dalga geçti resmen, amaann bunu mu takıyorsun dedi. neyse bir kan testi, bir ultrason yaptırdık. sonuçlar iyi. ama ben tatmin olmuyorum bu yüzeysel testlerle. resmen içimi açsınlar baksınlar istiyorum, detaylı testler istiyorum. ama söyleyemiyorum doktorlara, dalga geçiyorlar. neyse bu da biraz dindi sonra. yine üniversite son sınıfta, izlediğim bilim kurgu filmlerinin etkisiyle, ya matriks gibi bir yerde yaşıyorsam, ya buradan çıkış varsa ve çıkışı bulmalıysam gibi bir takıntım oldu ama kısa bir süre. bu çabuk geçti ve bu arada üniversite birincisi oldum (birinciliği başka bir öğrenciyle paylaştım). hiç aklıma gelmemişti ama sonradan kız arkadaşım olduğunda, artık bir gideyim ya dediğim psikiyatrist, üniversite birincisi gibi başarılı insanların bu tarz psikolojik rahatsızlıkları olduğunu söylediğinde kafama dank etti. hakikaten ya dedim, filmlerde öyle oluyor genelde. bu arada hastalığımdan dolayı evden okula okuldan eve bir hayatım olduğu için, hayatımın büyük bir kısmı bilgisayar, konsol oyunlarıyla ve film izlemekle geçti. ayrıca üni birinciliğini övünmek için yazmadım arkadaşlar, şimdiki aklım olsa arkadaşlarımla daha çok vakit geçirirdim ünide. öyle çok çalışan bir öğrenci de değildim, son sınıfta birinci olduğumu öğrendim. takip bile etmiyordum yani üniversite bitti, işe başladım, kendi şehrime uzak bir şehirde çalışmaya başladım. yalnızlığın ve ortam değişikliğinin etkisiyle sanırım, tümör takıntım tekrar geldi, çalıştığım yerde küçük bir şehirdi, işten eve dönerken doktor tabelalarına falan bakıyordum, şuna gider test yaptırırım, olmadı otobüse biner büyük şehire gider, orada test yaptırırım gibisinden düşünüyordum. neyse hem çalışmak hem de evde yalnız olmanın avantajıyla sürekli playstation oynayarak, ilki kadar bunaltmadı bu takıntı ama yine de rahatsızlık verdi, hatta saçlarım beyazlamaya başladı. saçlarım takıntının verdiği sıkıntıdan mı beyazladı, yoksa beyazlayacağı mı vardı bilmiyorum ama amcalarım falan hep beyaz saçlı. sanırım biraz takıntıdan, biraz da ırsi. sonra kendi şehrime, ailemin yanına geri geldim, orada çalışmaya devam ettim. bu arada evlilik muhabbetleri başladı. bizimkiler baktı ki kendi başıma evlenmeye niyetim yok, bir kız bulundu, bu kızla ilk buluşmaya başladığım zamanlar takıntı geliyordu, sıcak basıyordu, ne yapacam falan diyordum ama sonradan alıştım. hatunun yanında tabi böyle delikanlı falan takılıyorum. eve gidince hala tümör takıntımla uğraşıyorum. doktor akrabalara mı yazsam, ya hatta bir hemşire kız falan mı bulsam, o yardımcı olur bana çalıştığı hastanede testler yaptırır falan. ne bunalım ama. neyse o kızla olmadı, şimdiye geldik, şimdi başka bir kızla nişanlandım. haa bu arada, 2016 yılında annem büyük bir kaza geçirdi, o kazadan sonra renk, sayı takıntım oldu mu. bir bu eksikti zaten. annemim yaşı, annemin doğum tarihinde bulunan sayılarla ilgili şeylerden uzak duruyorum. mesela bir tişört beğenmiştim, kolunda annemin doğum tarihinden bir sayı baskısı var. aldım ama giyemedim, sanki anneme birşey olacak gibi hissediyorum. renklere gelirsek, annemin kazasından sonra koyu renklerin, siyah rengin uğursuz, veya uğursuz olmasa bile iç açıcı olmadığını düşünmeye başladım. sırf bu yüzden, iki tane pahalı mont almıştım, renkleri koyu diye giyemedim, nişanlımı değişime gönderdim. ben beğenmedim bunları, gidelim bunları değiştirelim, sana güzel birşeyler alalım dedim. ilk başta şaşırdı, sana çok yakışıyor siyah ve lacivert dedi. neyse sonra gittik ona birşeyler aldık. güzelim montları giyemedim, eski montlarımı giyiyorum. kız şaşırdı tabi ama, bakalım söylerim belki ben kafadan çatlağım diye. şimdiki takıntılarımdan, mesela bilgisayarıma bir film falan indiremiyorum, kafam o dosyaya takılıyor. filmi online izlemeye çalıştım, tat vermedi. artık sadece youtube takılıyorum. uzun zamandır film izlemedim, oyun oynamayı da çoktan bıraktım. tabletime de oyun indiremiyorum zaten, ona da kafam takılıyor. biraz online flash oyunlar oynayım dedim, o da tat vermedi. ha bir de, işyerimden eve bir eşya getiremiyorum, mesela işyerimden eve dosya, kalem fotokopi kağıdı vs getiremiyorum, kafam o eşyaya takılıyor. sadece çok gerekli olduğunda dosya evrak falan getiriyorum, onları da tuvaletteki dolaba koyuyorum, ortada bırakamıyorum. işyerimdeki flash belleği, kalemlerimi çantama koyamıyorum. kafam onlara takılıyor. ne kadar saçma değil mi. malesef takıntı işte. şimdiki takıntılarımdan yine, başıma iyi birşey geldi mi bir tuhaf oluyorum, sanki kötü birşey olacakmış gibi, ben o iyi şeyi hakketmiyormuşum gibi huzursuz oluyorum. insan başına iyi birşey geldi mi sevinir, ben huzursuz oluyorum, sevinçten dikkatim dağılacak, arkasından kötü birşey olacak gibi hissediyorum. yine başka bir takıntım, eskiden yoktu bu, haram takıntısı, eve yemek getiren elemanlar kaç kere fazla para üstü verdi, arkalarından koştum paralarını geri verdim. abi senin gibi insan var mı bu devirde ya, diyorlar. ahh kardeşim ne çatlak olduğumu bilsen. iyilikten değil o. herkes markette sebze reyonunda poşet yürütüyor, ben bir taneyi zar zor alıyorum takıntıdan. başıma kötü birşey gelecekmiş gibi hissediyorum. damacan su firması hediye su veriyor, içemiyorum acaba haram mı, kötü birşey olur mu diye. böyle amcalar gibi birşey oldum ya, çok da merhametli oldum ayrıca. annemin kazasından sonra oldu bu sayı, renk, haram takıntılarım. önceden bir defa psikiyatriste gittim acemice, ilaç yazayım dedi, istemedim. sonra geçen yıl psikoloğa gitmeye karar verdim. randevu aldım ama heyecandan gidemedim, başıma ağrılar girdi. yılların stresini atacağımın heyecanı. randevuyu iptal ettim. biliyorum gitmem lazım. neyse canınızı sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar. şöyle geriye dönüp baktığımda, hakikaten baya çatlakmışım ben. şimdiki aklım olsa yer içer gezer tozarım, arkadaşlarımla vakit geçiririm. okul, ev, iş, ev, bilgisayar, tv arasında geçti hayatım. tabi dediğim gibi galiba durduk yerde olmadı bunlar, hem hastalığım hem sinirli babam sebep oldu diye düşünüyorum. babamı da suçlamak istemiyorum, bizim için en iyisini yapmaya çalıştı hep

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Daha Fazla

Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az

2 Misafir - 2 Masaüstü

5 sn

79
Cevap

5
Favori

10.431
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

90 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa:

önceki 1 2 3 4

Giriş

Mesaj

kimbehicayy

Yarbay

4617 Mesaj