En son hangi kitabı okudunuz? (389. sayfa)

Bu mesaja eklenen görseller:

Saat dördü biraz geçmişti. Zahar evin kapısını gürültü etmemeye çalışarak açtı ve ayaklarının ucuna basa basa odasına gitti. Dönüp efendisinin kapısına geldi, önce kulağını kapıya dayadı, sonra anahtar deliğinden içeriye bir göz attı. İçerden, düzenli bir şekilde horultu sesleri geliyordu.

— Uyuyor, diye mırıldandı. Uyandırayım bari; saat dört buçuğa geliyor.

Öksürerek odadan içeriye girdi. Oblomov'un yatağına yaklaşarak yavaşça:

— İlya İlyiç; İlya İlyiç, hişt, diye seslendi. Horlama devam etti.

— Amma da uyuyor yahu; uyanacağı yok. İlya İlyiç! Zahar, Oblomov'u kolundan çekti:

— Kalksanıza. Saat dört buçuk.

İlya İlyiç anlaşılmaz sesler çıkardı, ama gene uyanmadı. Zahar, sesini yükseltti:

— Haydi, kalkın, İlya İlyiç, ayıp vallahi! Gene cevap yok.

Zahar tekrar kolunu çekerek, "İlya İlyiç!" diye bağırdı. Oblomov başını biraz çevirdi, Zahar'a tek gözle baktı. Bu donuk gözde hiçbir hayat eseri yoktu. Boğuk bir sesle:

— Kim o? dedi.

— Benim, kalkın.

İlya İlyiç'in, "Def ol!" demesiyle tekrar uyuması bir oldu. Bu sefer horlamıyor, burnundan ince sesler çıkarıyordu. Zahar tekrar hırkasının kolundan çekti.

Oblomov iki gözünü birden açarak, sert sert:

— Ne istiyorsun? dedi.

— Beni uyandır, demiştiniz.

— Evet, dedim. İyi ettin, haydi şimdi git. Karışma artık. Zahar, gene kolundan çekerek:

— Gitmem, dedi.

İlya İlyiç yumuşayarak:

— Peki, peki, bırak beni; şimdi kalkarım, diye sızlandı ve yüzünü yastığa sürerek tekrar horlamaya başladı.

Zahar inat etti:

— Olmaz, İlya İlyiç, kalkın. Rahatınızı bozmak istemezdim ama imkânı yok.

Oblomov gözlerini açarak yalvarır gibi:

— Haydi ne olur, bırak beni, dedi.

— Ya, evet, sizi bırakayım, sonra niye beni uyandırmadın diye bağırın!..

Oblomov bağırdı:

— Aman ne adam, yarabbi! Bırak bir dakika uyuyayım yahu. Bir dakikadan ne çıkar? Ben de biliyorum...

Uyku İlya İlyiç'in sözünü kesti.

Zahar efendisinin artık işitmeyeceğinden emin olarak söylendi:

— Bu ne uyku be! Leş gibi yatmış aşağı. Böyle bir insan ne diye dünyaya gelir, bilmem ki.

Oblomov ansızın başını kaldırdı:

— Ne dedin? Ne dedin?

Zahar yumuşak bir sesle cevap verdi:

— Niçin kalkmıyorsunuz diyordum.

— Evet ama ne biçim söyledin? Bu cüret nereden geliyor sana be?

— Hangi cüret?

— Böyle kabak gibi konuşmak cüreti.

— Herhalde rüya gördünüz... Vallahi rüya görmüşsünüzdür.

— Sen beni uyuyor mu sandın? Uyumuyorum ben; her şeyi işitiyorum...

Tekrar uyku bastırdı. Zahar ne yapacağını bilmeyerek sızlandı:

— Ah yarabbim, ne yapsam? İnsan nasıl böyle yatar leş gibi? Bakmak bile insana tiksinti veriyor. Bakın şuna Tanrı rızası için... Tüh!

Birden telaşlı bir haykırışla:

— Kalkın İlya İlyiç, bakın ne oldu? dedi. Bakın ne oluyor burada?

Oblomov birden başını kaldırdı, çevresine bakındı, sonra derin derin içini çekerek yeniden yattı ve vakarlı bir sesle:

— Beni rahat bırak, dedi. Sana beni uyandır demiştim, şimdi emri geri alıyorum. İşittin mi? Canım ne zaman isterse o zaman uyanırım.

Bazen Zahar:

— Peki, zıbar! Tanrı belanı versin! diyerek bırakır giderdi. Ama bazen de inat ederdi. Bugün de inadı tutmuştu. Oblomov'u eliyle kolundan ve hırkasından çekerek var gücüyle tekrar bağırdı:

— Kalkın, kalkın diyorum size!

Oblomov ansızın yerinden sıçradı ve Zahar'ın üstüne yürüdü.

— Dur ben sana göstereyim. Efendini zorla rahatsız etmek ne demektir öğrenirsin.

Zahar tabanları kaldırdı, ama daha üçüncü adımda Oblomov'un uyku sersemliği geçti; esnemeye, gerinmeye başladı. İki esneme arasında, Zahar'a:

— Kvas... getir bana, dedi.

Tam o sırada Zahar'ın arkasında duran birisi kahkahayı kopardı. İkisi de birden etraflarına bakındılar. Oblomov sevinçle:

— Ştoltz, Ştoltz! diyerek dostuna doğru koştu. Zahar sırıtarak:

— Andrey İvanoviç! dedi.

Ştoltz hâlâ gülmekten katılıyordu. Bütün sahneyi görmüştü.

Bu mesaja eklenen görseller: