Yeni Kayıt
Konudaki Resimler
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi okuryazarcizer -- 28 Ocak 2015; 15:03:05 > |
Hızlı 
Bildirim
'Dürüst olalım... İyi üniversite hangisi?'
Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar
Editörün Seçtiği Fırsatlar
Daha Fazla 
Bu Konudaki Kullanıcılar:
Daha Az 
1 Misafir - 1 Masaüstü
Giriş
Mesaj
-
-
Üniversite Mezunlarımız Neden İş Bulamaz?
Eğitim seviyesi düşük bir toplum olduğumuzdan olsa gerek üniversite mezunu olmak oldukça prestijli bir durumdu. Dili geçmiş zaman kullanıyorum çünkü üniversite mezunu olmak, hatta prestijli okullarda yüksek lisans yapmış olmak dahi artık bir statü göstergesi olmaktan çıkıp, ülkenin kanayan yarası olmaya başladı.
Çok uzağa gitmiyorum. Daha İlkokul yıllarımda bazı öğretmenlerimin lise mezunu olduğunu hatırlıyorum. Demek ki o dönemdeki şartlarda okullaşma oranı oldukça düşüktü ve lise mezuniyeti önemli bir eğitim seviyesiydi.
Şimdilerde durum oldukça farklı. Gelişmiş ülkelerin eğitim ortalamasına çıkmak amacıyla eğitimin seviyesinin arttırılması hedeflendi. Bu vizyondan hareketle; gerek kamu gerekse özel sektör yeni okullar, üniversiteler hatta enstitüler kurmaya başladı. Hatta üniversite açma olayı o kadar önemsendi ki, siyasi argüman olarak meydanlarda oldukça dile getirilip, toplumun oy kararlarında etkili olmasını dahi sağladı.
Siyasetten mümkün olduğunca kaçan birisi olduğumu belirterek; her ilimize üniversite açılmasının, vakıf üniversitelerinin mantar gibi çoğalmasının doğru bir strateji olmadığını inanıyorum. Bu düşüncemin arkasında; açılan bu yeni üniversitelere yetecek akademik kadroların olmaması, üniversite ve bölüm büyümesine paralel iş yeni iş alanlarının oluşturulmaması ve eğitim kalitesinin de düşmesi gerçeği vardır.
Evet son dönemde üniversite mezunu genç sayımız arttı. Peki üniversite mezunu işsizlik oranından haberiniz var mı? Türkiye İstatistik Kurumu verilerine göre; üniversite mezunu işsizlik oranımız % 19’larda. Şaka yapmıyorum; üniversiteden mezun olan her beş kişiden birisi iş bulamıyor.
Bu pırıl pırıl gençler neden iş bulamıyor diye hiç düşünme fırsatı buldunuz mu?
Gerek bu ülkenin bir evladı olarak gerekse iş dünyasının gözlüğünden bakarak üniversite mezunu gençlerimizin neden iş bulamadıklarını açıklamaya çalışacağım.
Çalışma Alanı Yetersizliği
Ülkemizde üniversite iş bulma kapısı olarak algılandığı için bir çok aile bölüm ayırt etmeksizin çocuğunun en az bir üniversitede okuması gerektiğine inanır. Eğer bir ülkenin ekonomik büyümesi, üretim imkanları, şirketlerinin büyüme gücü mezun olan iş gücünden fazla ise; herhangi bir plan yapılmasa da mezunlar talep fazlalığı nedeniyle bir şekilde iş bulur. Bu düşünceme katılmayanlar olabilir ama, tarım toplumu olduğumuzun unutulmasından, “üretmeye gerek yok ithal ederiz” mantığından, isdihdam oluşturacak sektörler yerine inşaat gibi “ballı” karların olduğu sektörlere odaklanılmasından dolayı şu an bir çok üniversite mezunumuz çalışma alanı bulmakta zorlanıyor. Tabi yıllardır atanamayan öğretmenlik bölümü mezunlarından bahsetmiyorum bile!
Yanlış Bölüm Tercihi
Rehberlik hizmetlerindeki başarısızlıklarımız ve kişinin özelliklerine göre bilinçli mesleki yönlendirme yapılamaması da eğitimli işsizlik oranımızı artıyor. Örneğin, makina mühendisliği alanıyla hiç ilgisi olmayan, bir şeyleri satarak çok para kazanacağına inan bir gencin pazarlama satış gibi alanlar yerine mühendislik bölümlerinde eğitim almış olması iş bulmasını zorlaştıran bir etken olarak kişinin karşısına çıkabiliyor. O kişi ve ailesi bunu farkediyor ama vakit biraz geç oluyor. Bazen her ne kadar iş imkanları olsa dahi o mesleğin çalışma şartları mezunumuza uymadığı için o alanda çalışmak istemiyor. Gizli işsizlik diye de tanımlanan bu durum işsizlik oranını tetiklediği kesin.
Düşük Eğitim Kalitesi
Her ne kadar üniversite sayımızla övünsek te, dünyadaki en başarılı 500 üniversite sıralamasına bir elin parmağı kadar bile üniversite sokamamış olmamız bizim eğitim kalitemizin ve başarımızın kötü bir göstergesidir. Hızla değişen dünyaya ayak uyduramamak, eğitim müfredatlarını zamanında revize edememek, çoğu zaman bürokrasinin esiri olmak ve karar alamamak amaçlanan eğitim kalitesine ulaşmanın önünde engel olabiliyor. Özellikle uluslararası firmaların veya üniversitelerin kapısında bekleyen adaylar bu duruma şahit olmuşlardır.
İş Dünyasından Kopuk Akademik Çevre
İş dünyasının beklentilerini, dinamiklerini yeterince bilmeyen bir akademik çevrenin yetiştirdiği öğrenciler; çoğu zaman iş dünyasının beklentilerini karşılayamıyor. İş dünyasının beklentisi, iyi yetiştirilmiş yani; dünyadaki değişimleri okuyabilen, gelişime açık, işletmenin başarısına başarı katabilecek yeteneklerin üniversitelerden çıkmasıdır. Odasından çıkmayan, başarısı akademik yayın ile ölçülen bir akademik camia, iş dünyasından her geçen gün uzaklaşmak durumunda kalıyor. Akdami-iş dünyası iş birliğini hayata geçirebilsek emin olun ne staj yeri sorunu kalır ne de mezun olunca iş bulma yeri.
Yeni Neslin Bakış Açısı
İster kabul eder ister etmezsiniz, Y ve Z kuşağı diye adlandırılan yeni kuşakların çoğunun aklı bir karış havada. Gerek ailelerin bilinçsiz olması gerekse bolluk içinde yani kriz, savaş gibi olumsuzluklar yaşamadan bu noktaya gelmiş olmaları bu yeni neslin kendilerinin ve çevrelerinin farkında olmamalarına neden oluyor. Dahası, işe yeni başlarken en az müdür seviyesinde başlama, yüksek maaşlar talep etme arzularıyla da iş dünyasının karşısına gelebiliyorlar. Halbuki ellerindeki elektronik cihazların esiri olmak yerine; meslekleri alanında ne kadar kitap varsa okumaya, başarabilecekleri bir kaç konuya odaklanmaya ve kendilerini ispatlamaya, zayıf oldukları yönlerini güçlendirmeye vakit ayırabilseler bu eğitimli işsizlik oranı eminim düşecektir.
Elbette nedenler sadece bunlarla sınırlı değil. Burada çoğu zaman şahıslar doğrudan sorumlu olmayabiliyor. Bazen de sistem, kültür veya ülkenin şartları bu sonuçları doğurabiliyor. Hani derler ya “Zararın neresinden dönersek kardır” diye. İşte benim anlatmak istediğim tam da bu. Devlet yönetiminden akademisyenine, aileden bireye kadar herkesin yapabileceği çok şey var.
Ekmeğin aslanın ağzında olduğunu söyleyen olursa inanmayın! Artık o ekmek çoktan mideye indi bile…
http://www.istestrateji.com/universite-mezunlarimiz-neden-is-bulamaz/.VGRnrOnGIzU.facebook
-
quote:
Orijinalden alıntı: okuryazarcizer
Dünyanın neresinde 70 ilde 70 üniversite diye bir şart var. Böyle şart olur mu?
İlle de taşrada üniversite yapacağım diye bir şey olmaz. Taşrada üniversite olabilecekse olur, olmayacaksa olmaz.
Bir üniversitenin üniversite olabilmesi için her şeyden evvel laboratuvar ve kütüphane lazım. Var mı bunlar? En merkezdeki üniversitelerde bile yok.
İyi bir üniversite için iyi öğretim kadroları gerekir... İyi bir üniversite için medeni eğitim ve yaşamı sağlayan kampus gerekir. Bunlar olmadan üniversite olmaz.
Türklerin yanlış bir anlayışı var: Herkes üniversiteye gider. Hayır. Herkes üniversiteye gitmesin. Herkese tabii ki kara cehaletten kurtaracak bir eğitim verirsin, herkese iş yapacak bir eğitim verirsin, zanaatçı olur, başka bir şey olur. Ama herkesi üniversitede okutamazsın.
Aynı ananın babanın üç çocuğu birbirine benzemiyor. Bu bir vergi... Siz yetenekli bir çocuğun bulunduğu bir yeri, öbürüyle dolduramazsınız.
Herkesin üniversiteye gitmesinin acısını tadacaklar. Müthiş paralarla okuyanlar, iş bulamayacaklar, ancak daha basit, daha pratik dalları öğrenmek için de geç kalmış olacaklar. Çok hazin şeyler bekliyor Türkiye'yi.
Her çocuk bürokrat olmak istiyor, genel müdür olmak istiyor, savcı olmak istiyor. Oysa iyi bir marangoz, iyi bir tesisat tamircisi, iyi bir elektrikçi çok daha önemlidir. Herkesin hekim ve göz hekimi olması şart değil. Optik alanında çalışan ustalar çok daha önemlidir. Herkesin üniversiteye gitmesi demek şu demek: Genç yaşta öğrenilecek bir dolu meslek varken oyalanmak demek.
Bu kadar işletmeciyle ne yapacağız, çok merak ediyorum. Bu kadar çok sosyologla ne olur çok merak ediyorum. Liseden sonra herkesi tarih fakültesine yollamanın manası nedir?
http://gundem.bugun.com.tr/50-yil-sonra--haberi/1310702
Gittikçe karamsarlaşıyorum; bugünün dünyasında büyüyünce ne olacağı sorusuna “Manifaturacı!” diye cevap veren bir tek çocuk bile yok!
http://www.yenisafak.com.tr/yazarlar/GokhanOzcan/insan-meylinden-merdiven-yorgun/2006136
-
...En anlayamadığımız, kabuğunu bir türlü kıramadığımız, duvağını asla kaldıramadığımız mefhumlardan birisi de irfân. Şu "kültür" diye anlatmaya çalıştığımız nesne... İrfân, arşın veya okka hesabıyla bir şahsın yüklendiği kuru malûmat değil; sahibinde fikir ve ruh bünyesi hâline gelmiş bilgidir. Gıdanın, döne dolaşa damarlarımızda kan hâline gelişi gibi... Kimse bize, kilerindeki erzakı gösterip o mikyasta kan sahibi olduğunu iddia edemez. Kimse de kamûs ezberlemekle irfân sahibi olamaz. Evet evet; irfân, bilgi sahibi olmaktan ziyâde, bilinen şeyler vasıtasıyla bilme hassasına ermektir. Bilme hassasına eren, bilmediği şeylerin de bir nevî âlimi olur. Nasıl ki parası olan, satın almadığı şeylerin de bir nevî mâliki sayılır. Demek ki, şu veya bu bilgi malından ziyâde, mallar arasında müşterek kıymet vâhidi olan paraya, yâni ruh ve akıl kıvamına irfân demek lâzım... Bütün bilgilerin kaynağı idrak çilesini çekmiş ve gerçek bir dünya görüşüne varmış her insan irfânlıdır. Bunun içindir ki, üniversitelerde ve bilhassa mücerret ilim şubelerinde, talebe, bir şey öğrenmekten ziyâde, nasıl öğrenileceğini öğrenir. Üniversite, öğrenme usulleri öğreten ocak olmak gerek. Bir de bizimkileri düşünün!..”
(Necip Fazıl Kısakürek)
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi okuryazarcizer -- 28 Ocak 2015; 10:52:52 >
-
Dolu dolu bir konuya benziyor, attım favorilere müsait bir anımda okuyayım. -
Forumdaki en yararlı konulardan elinize sağlık hocam 
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı > -
Cok dogru yazilar herkesin okumasi gerek
< Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı > -
Harika bi yazı olmuş ellerinize sağlık :)
< Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı > -
Faydalı oldu ise ne mutlu...
Fakültelerimizde okuyan üniversite öğrencilerimizin büyük çoğunluğu “bilme”ye, “ilme” talip değil. İstedikleri arasında gerçekliğin yeni yüzlerini görmek yok. Sınavlarda çıkacak soruları bilmek, sadece dereceleri-sertifikaları toplamak, sadece gerekli basamakları çıkmak, hayatlarını idame ettirmek ve sonuçta “huzurlu” bir emeklilikle ölüp gitmek. Vadettiğimiz ve vazettiğimiz yaşam, bundan ibaretmiş gibi görünüyor.
Bu manzara, insanım diyen herkesin kanını dondurmalıdır. Dondurmuyorsa, ciddi bir sorunumuz var demektir.
http://www.sinancanan.net/talipler-nerede/
15. Her ne yapıyorsanız, aşkla yapın. Sıradan işler, ne kadar şaşaalı olursa olsun, sizde ve çevrenizde kalıcı etkiler bırakmazlar.
16. İnançlı olun. Yaptığınız ve yapacağınız işlerin nasıl yapılacağının yanı sıra neden yapılması gerektiğine, felsefesine ve büyük resim içindeki önemine dair sistematik fikir egzersizleri yapmayı ihmal etmeyin.
17. İnsanları okuma yeteneğinizi geliştirmeye çalışın; zira akademik dünyada yaşayacağınız sorunların çok büyük bir çoğunluğu (bazen tamamına yakını) insan kaynaklıdır.
18. Küçük de olsa tek bir işte “en iyi” ve “vazgeçilmez” olmaya çalışın.
19. İşinizi dünyanın her yerinde yapabilecek şekilde kendinizi eğitmek için her fırsatı kullanın.
http://www.sinancanan.net/bilimle-ugrasmak-isteyen-genclere-minik-hatirlatmalar/
-
"Potansiyel"
(40:22'den itibaren)
https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=84BNcWXNo58#t=2422 -
kardeş çok boş bir konu olmuş, hepsini okumadım. bilkent gibi bir üniversitenin varlığından habersizsin ya da zamanında sıralaması bilkent'e yetmeyen bir odtü fanboyusun. en basitinden linkedin'a bak apple, microsoft, google'da çalışan türkler hangi üniden mezun olmuş 
bilkent türkiye'nin en iyi üniversitesidir
-
Bkz:
Öğrenmek için gereken sabra sahip değil, çabuk sıkılıyor. Bu yüzden bilmiyor, bilemiyor fakat sürekli malumat biriktiriyor. Odaklanamıyor ama göz gezdiriyor. Düşünmüyor ama durmadan tartışıyor... Çok tanıdık, değil mi?
(Haşmet Babaoğlu)
"Akıl özürlüler, düşüncenin muhtevasına değil, kimin lehine kimin aleyhine olduğuna dikkat kesilirler."
https://twitter.com/ihsanfazlioglu
Ayrıca:
https://eksisozluk.com/nefret-edilesi-hitap-sekilleri--545508
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi okuryazarcizer -- 13 Mayıs 2016; 23:45:40 >
-
Devlet ünilerinin hepsi kötüdür demiyorum ama kendi bölümümden örnek vereceksem binayı 1960 da mı ne dikmişler öyle kalmış deprem olsa tüm bina gidecek camlar perdeler tozdan kirden parlıyor artık laboratuvarların tasarımı kullanılan araç gereçler yine çok kötü kim ne derse desin devlet üniversiteleri imkan sağlayamıyor denetim müfettiş vb olmadığı için hocalar kafalarına göre hareket edebiliyor kendi yazdığı kitaptan soru sorabiliyor sınavda ve bulunduğu topluluğu sınıfı öğrencileri umursamıyorlar kadın sorusu olan var mı diyor elinizi kaldırıyorsunuz hiç etrafına bile bakmadan tamam yokmuş deyip kendi kendine ders anlatmaya devam ediyor burası üniversite isteyen imzasını atıp çıkabilir diyenler var çok yorgun olduğumuz için uykulu halimizle de öyle yaptık ama 12 de başlayacak sınavı 11.30 a almış heralde arkadaşlar haber vermiş olmasa uygulama telafisi olmadığı için koca yarıyılın dersinden kalacaktık ve bugün bir çocuk geldi yanımıza anlatıyor böyle sizin bu başka hoca vize notlarını finale kadar girmeyecek çünkü kendi kafasına göre not veriyor (Bakın bu durum çok kötü bir durumdur demiyorum öğrenci derste her istediği haltı yapsın ders boyu konuşup vize öncesi akşam ezber yapıp geçsin dersten ama soruyorum derste kuzu gibi oturup hocanın işte izin nesil şöyle böyle diye dalga geçer gibi 15 dk ders anlatıp sohbete dönerken gülenler mi geçmeli bu dersi ?) Odtüyü falan bilmem ama ege üniversitesi çok rezil bir ortam aynı bölümü yüzde yüz burslu özelde de yazabilirdim ama yapmadım beni şu an okuluma bağlayan tek şey arkadaş ortamım olmadı seneye yatay geçiş yaparım devlet üniversitesi yazacak arkadaşlar yaaa işte özelde şöyle gırgır şamata ders adına bir şey yok deyip geçmeyin bir düşünün önce derim
-
"Eğmeyen" ve "İtmeyen" eğitim istiyorum!
Tek tip adam yetiştirme anlayışı üzerine kurulu kalıplanmış okul müfredatlarıyla yetinmeyip, özel müfredatlar oluşturup uygulamaları, kendi aralarında dayanışma içinde birbirlerinin çocuklarına öğretmenlik yapmaları, eğitim ve öğretimin mekanını ve pedagojik yöntemini kendi kendilerine belirlemeleri de işin cabası…
Okul ortamlarının psikolojik ve fiili şiddete açık hale gelmesi hatta bu şiddeti üretmesi, uyuşturucu ve diğer zararlı alışkanlıkların edinilme mekanları haline gelmesi, zihinsel ve ahlaki bozulmaların temelini teşkil edecek davranış kalıplarının öğrenilmesine uygun zemin hazırlaması gibi pek çok faktör de bunu (evde okulculuğu) zorunlu kılıyor elbette….
Tek tip müfredatla sisteme uygun kafalar yetiştirmeyi amaçlayan, ‘iyi insan=iyi vatandaş’ anlayışıyla bireyi mevcut resmi ideolojiye göre kodlamaya çalışan ideolojik devletler (ki aslında devletin ideolojiden arınmış bir hizmet aygıtı olması gerekir), zihinler üzerinde faşizan bir tekel kurmaya çalışırlar.
Böylece temel amacı hür düşünen, üretken bir zihne sahip çocuklar ve gençler yetiştirmek olması gereken, insan yeteneklerini sonuna kadar geliştirmeyi amaçlayan, biçimsel bilginin (iki kere ikinin kaç ettiği, Alparslan’ın Malazgirt Savaşı’nı kaçta yaptığı, suyun kaç derecede kaynadığı gibi bilgiler biçimsel bilgidir) yanında ve hatta daha fazla ahlaki erdemleri yaşayarak kavratmaya adanmış, sınırlar ötesi düşünen ve hisseden, uluslar üstü boyutta kendini ifade edebilecek, kalbi ve ruhu aşkın bilgiye açık olgun insan yetiştirmek olan Talim ve Terbiye, ‘Milli Eğitim’e indirgenir, daraltılır ve baskıcı, otoriter bir mahiyete bürünür.
Hal böyle olunca daraltılmış, açıkça olmasa da yapısı gereği baskıcı, insanı geniş anlamda donandırmak yerine kendi resmi mantığına göre şartlandırmaya militanca inanmış, insan zihnine ve duygularına çok küçük yaşlardan itibaren sistemli olarak müdahale ederek onun farklı ve üretken (creativ) yanlarını budayan, adeta yetenek ve düşünce özürlü hale getiren, ödül ve ceza, başarı ve başarısızlık anlayışını da bu zihniyet üzerine kurup eğitimden geçenleri köpeğin kuyruğunu yakalamaya çalışması gibi bir kısırdöngüye mahkum eden bir eğitim biçimi ortaya çıkar. Bu eğitim, her insan tekini ‘eğen’ ve ‘iten’ bir sisteme dönüşür... Eğitim hürleşme yolu olmaktan çıkar, daraltılmış kafalar, söndürülmüş gönüller, kısırlaştırılmış yeteneklerden oluşan bir esaret biçimine dönüşür. Bilgisi arttıkça sıkıntıları artan, öğrendikçe zihni miyoplaşan, eğitildikçe yetenekleri yavanlaşan bir kesin inançlılar topluluğu (bir tür zombiler de diyebiliriz) ortalığı kaplar. Bu tür kapalı sistemlerde okul binaları bir kışlaya ya da hapishaneye, öğretmenler gardiyana, idareciler hapishane müdürüne, pisikolojik rehberlik uzmanları da hapishane papazına dönüşürler… Temel amaç bu genç kitlenin beyinsel ve bedensel enerjisini kontrol edip gütmek olur… Sözkonusu enerjiye bir mecra hazırlayıp insani gelişim ve verim yönünde sevketmek gözlenen bir durum değildir…
Kainat ve ötesine uzanan bir boyutta düşünen, dünya kültürü olan, ahlaki erdem derinliğine sahip, yetenekleri üst düzeyde gelişmiş her insan ideolojik devletin kurmaylarını korkutur, bürokratik rejimi (demokratik rejimi değil) ürkütür, büyük sermaye sahiplerini tedirgin eder (yeteneksiz yığınlar ucuz işgücüdür çünkü ve bu vahşi sermayenin müthiş işine gelir, pazarlık gücü olmayan vasıfsız insan tipi onlar için idealdir)…
İşte bu yüzden eğitim ve toplum üzerinde devletçiliğin ve milliyetçiliğin derinden hissedildiği toplumlarda insanlar içine çekilir, üretkenlikleri biter, basit birer uygulayıcı haline gelirler. İleri düzeyde, sanat, edebiyat, düşünce ve bilim oluşturamazlar… Gündelik hayatın baskıcı çarkının dönmesine yardımcı olacak ucuz, pespaye, derinliksiz, anlık haz ve unutmaya dayalı bir ‘zanaat’ kültürü ortaya çıkarırlar… 1917 bolşevik devriminden sonra Rusya’da dünya çapında bir düşünür, edebiyatçı, bilim adamı vs.nin çıkmamasını ne ile açıklarsınız? Aynı durumu Türkiye’nin tek parti ve sonrası dönemine de uygulasanız üç aşağı beş yukarı aynı vahim manzara ile karşılaşırsınız…
Konuyu teorik düşünme biçiminde daha fazla devam ettirmemiz mümkün olduğu halde daha somut hale getirecek olursak; kanaatimiz o ki,
a) ‘Okul’ ve ‘başarı’ya bakışımızı yeniden gözden geçirip bazı köklü girişimlerde bulunmamız zorunludur. ‘Okul’un yanında ve paralelinde evin bir okul haline getirilmesi, evde daha geniş ve derin bir anlayışın çocuğa ve gence kazandırılması kaçınılmazdır.
b) ‘Zeka’ ve ‘başarı’ ilişkisinin herkese özel ve özgü ele alınması, öğrenciye (talep eden demek daha isabetlidir) özgü bir yaklaşım benimsemek daha isabetli olacaktır. Hatırlarsanız, çok kısa bir zaman öncesine kadar, (hatta hala günümüzde bile) zekanın bir sayısal bir de sözel olmak üzere iki tür olduğuna inanılırdı ve öğrenciler buna göre acımasızca kategorize edilirdi (ki halkımızın çok büyük kısmında bu anlayış bugün bile devam etmektedir). Kafası matematik ve fenne yatkın olan çocuklara aferin çekilir, adam olacak zeki çocuk muamelesi yapılır, sosyal alana yatkın olan çocuklara çoğunlukla idiot, embesil ya da moron gözüyle bakılırdı. Bu zihniyetin kıyımından geçmiş nice kuşaklar nice zeki insanlar vardır ki hadde hesaba gelmez…
c) Ödül ve ceza sistemini klasik koşullandırmanın kamçısına dönüştürüp, öğrenmek için değil not alıp sınıf geçmek ya da sınav kazanmak için öğrenen bomboş insanlar yetiştiren mevcut yapı sorgulanmalıdır…
d) Başarılı olmayı sadece yüksek puan almak, yüksek not almak ya da iyi bir üniversiteye girmeye endeksleyen, bir insanın potansiyelini açığa çıkarmasını, ahlaki erdemler kazanmasını, ruhsal ve manevi disiplin kazanmasını, yeteneklerini keşfedip geliştirmesini başarıdan saymayan mevcut algılama gözden geçirilmeli ve çocuklara bu yeni çerçevede muhatap olunmalıdır…
e) Bataklığı kurutmadan ya da yeni ziraat alanları açmadan sivrisineklerin etkin yöntemlerle öldürülmesi üzerine kafa yormanın faydasız olduğunu bilerek saydığım bu maddeler yazının diğer kısmıyla bağlantılandırılıp yeniden düşünülmelidir….
(Yusuf Özkan Özburun)
Milli Eğitim bu mu?
Herhalde bu değildir. İnanmak istemiyoruz. Çünkü tablo inanılacak gibi değil. Eğer tablo gerçek ise bu işin artık "çekiver kuyruğunu" demek geçiyor içimden. Okurların merakını fazla gıcıklamadan şu "tablo"nun ne olduğunu söyleyelim.
Efendim gazetelerde yer aldığına göre "Lise öğrencileri arasında yapılan bir anket çalışması, gençlerin yakın tarihe damga vuran ve halihazırda yaşadıkları dünyayı belirleyen isimlerden haberlerinin olmadığını" göstermiş.
Antalya Anadolu Lisesi 11. sınıf öğrencileri Mustafa Kürşat ve Meysa Baykal, felsefe öğretmenlerinin gözetiminde TÜBİTAK için bir anket çalışması yapmış. Gençler Ocak ve Şubat aylarında Antalya'daki dört lisede 289 öğrenci ile görüşerek bazı ünlü isimlerin fotoğraflarını göstermiş, bunları tanıyıp tanımadıklarını sormuşlar.
Erkeklerin yüzde 69'u, kızlarınsa yüzde 88'i 7. Cumhurbaşkanı Kenan Evren'i tanımamış. Gençlerin neredeyse tamamının tanıdığı fotoğraf rap'çi "50 Cent".
Şimdi tablonun tamamını sunuyorum: Mehmet Akif Ersoy (Tanıyorum diyen erkek %49, kız %41; tanımıyorum diyen erkek %51, kız %61), Mevlâna (Tanıyorum erkek %77, kız %72; tanımıyorum erkek %23, kız %28), Yunus Emre (Tanıyorum erkek %77, kız %65; tanımıyorum erkek %23, kız %35), Orhan Pamuk (Tanıyorum erkek %49, kız %45; tanımıyorum erkek %51, kız %55), Ayşe Kulin (Tanıyorum erkek %3, kız %1; tanımıyorum erkek %97, kız %99), Mona Lisa (Tanıyorum erkek %87, kız %91; tanımıyorum erkek %13, kız %9), Apollon Tapınağı (Tanıyorum erkek %5, kız %5). Bundan böyle sizi rakamlara boğmamak için sadece "Tanıyorum" kısmını vereceğim. Angelina Jolie (Tanıyorum erkek %78, kız %91), Brad Pitt (Tanıyorum erkek %81, kız %88), Ayhan Işık (Tanıyorum erkek %22, kız %77), Müşfik Kenter (Tanıyorum erkek %2, kız %5), 50 Cent (Tanıyorum erkek %92, kız %82), Fahir Atakoğlu (Tanıyorum erkek %0, kız %3), Sultan Vahdettin (Tanıyorum erkek %45, kız %24), Enver Paşa (Tanıyorum erkek %15, kız %11), Che Guavera (Tanıyorum erkek %75, kız %66), Kenan Evren (Tanıyorum erkek %31, kız %12).
Araştırmada kullanılan hipotez şu: "Küreselleşme ortaöğretim gençliğini kendi kültüründen uzaklaştırarak toplumsal kimliğe yabancılaştırmaktadır."
Sonuçlar araştırmayı yapanları dahi şaşırtmış.
Pek tabii yapılan anketin bir görsel (fotoğraf) tarafı var. Aslında bu ankete tâbi tutulan gençler için avantajdır. Çünkü hepimiz biliyoruz ki, artık görsel iletişim yazılı kültürün önüne geçmiştir. Bu cehalet örneğinin işaretlerini televizyonda yapılan bilgi yarışmalarında gözlemliyoruz. Bırakın orta öğretimi, yüksek öğrenimini bayağı prestijli bir okulda tamamlamış insanlar çok basit sorulara yanlış cevaplar veriyor veya kısaca "bilmiyorum" diyor.
Medyanın popüler kültürün köpüğü ile beslediği gençlerimiz artık fikirlere ilgi göstermiyorlar. Fikir ve sanat adamlarını tarihi kişileri tanımıyorlar. Sadece matematiği değil tarihi de sevmiyorlar. Meselâ bazı kendini akıllı sayan eğitimcilerin "Divan edebiyatı çocukları edebiyattan soğutuyor" tezi etrafında geliştirdikleri "geçmiş kültürü bütünüyle karalama" kampanyasını bir yana koysak, "ezbercilik, ezbercilik" diye yırtınarak Milli Eğitim programlarına demediklerini bırakmayanları bir yana koysak, günümüzün gençleri hiçbir alana ciddi ilgi duymuyorlar ki, onların dediklerini öğrensinler.
Tahsil ve terbiye disiplin işidir. Siz her tür disipline "tu kaka" derseniz; üç gün sonra öğrenci kafanıza çıkar. Nitekim bugün orta öğretim bu tablo içindedir.
Son olarak Milli Eğitim yetkililerine şu ikazı yapmak isterim. Bu anketi ciddiye alsınlar. İcap ederse yurdun çeşitli köşelerinde, değişik okullarda kendileri benzer anketler yaptırsınlar.
Aynaya bakmakta fayda var.
http://www.yenisafak.com/yazarlar/mustafakutlu/milli-egitim-bu-mu-17627
(7:15)
-
1. Ya normal lisede yahut İmam Hatip lisesinde veya bir meslek lisesinde okuyorsundur. Acaba doğru dürüst lise tahsili ve kültürü elde edebiliyor musun? İngiltere’nin, Kanada’nın, Fransa ve Almanya’nın, İsviçre’nin, Avusturya’nın, İsveç’in, Japonya’nın, Tayvan’ın liselerinde olduğu gibi güçlü bir anadil, onun yanında iki yabancı dil, edebiyat, tarih, felsefe(psikoloji, mantık, ahlak, metafizik, estetik), iktisadi ve beşeri coğrafya, sanat tarihi kültürü edinebiliyor musun?
http://www.habervaktim.com/yazar/71290/harcanmaya-aday-musluman-genclere.html
-
quote:
Orijinalden alıntı: okuryazarcizer
Herkesin üniversiteye gitmesinin acısını tadacaklar. Müthiş paralarla okuyanlar, iş bulamayacaklar, ancak daha basit, daha pratik dalları öğrenmek için de geç kalmış olacaklar. Çok hazin şeyler bekliyor Türkiye'yi.
2007’de başladık bu işe. Biraz kardeşime yardım amaçlı olmuştu. Bir tencere kuru bir tencere de pilav satsın diye başladık. Ben öğretmenim aslen, kardeşim de televizyon reklamcısı. Kardeşim bir ara işine ara verdi. Hani anneme yardım edeyim, o yapar biz de bu işin başında dururuz diyerek bu işe yöneldi. Baktık iş farklı bir şeye dönüştü. Büyümeye başladı. Talep çok fazla. Ondan sonra bizde dedik ki, 'hayatımız boyunca annemiz hep bize yardımcı oldu şimdi biz de anneme yardımcı olacağız'. Gittik işimizi bıraktık, geldik buraya. Hâlâ çalıştığım maaşı almıyorum mesela. Öyle kaç sene oldu anneme destek vermek amacıyla başladık, Allah’a çok şükür güzel devam ediyoruz.
http://www.on5yirmi5.com/haber/yasam/dunya-hali/116540/dusunduk-tasindik-maklubeyi-gelistirdik.html
-
konuyla ne alaka? -
Türkiye okulları ve üniversiteleri, ülkemize yeterli sayıda müteşebbis (girişimci) eleman yetiştirmiyor. Gençliğin yüzde 99’u memur olmak istiyor. Siyasî iktidarlar, oy toplamak için kadroları şişirip duruyor. Bu da israftır, hainliktir.
Almanyada büyük bir şehre çöpçü alınacak olsa, hiçbir Alman vatandaşı bu süflî işe talip olmaz. Orada böyle işleri yabancılara yaptırırlar. Bizde çöpçülük, lağımcılık için imtihan yapılsa, yüz misli vatandaş müracaat eder. Niçin? Çünkü teşebbüs zihniyeti yoktur, genç nesillere yeterli beceri kazandırılmamıştır.
***
Üniversite bitiren gençlerimizin hemen hepsi devlette veya özel sektörde memur olmak istiyor.
Bir yerin belediyesi birkaç çöpçü veya lağımcı mı alacak, yapılacak imtihanlara yüz, bazen bin misli adam müracaat ediyor.
Medenî, akıllı, kalkınmış, işini bilen ülkelerin halkları artık madencilik, çöpçülük, lağımcılık gibi süflî işler yapmıyor. Bunları dışarıdan ithal ettikleri yabancılara yaptırıyorlar.
Bizde iki bin liralık maaşlık bir memuriyet veya işçilik için yırtınan, parçalanan, kendini yerden yere atan milyonlar var.
Bunun sorumlusu devlettir. Çünkü devlet yeni nesilleri eğitemiyor, iyi yetiştiremiyor.
***
Üniversitelerde okuyan gençlerin içinden, binde biri bile mezun olup hayata atıldığında kendi işini kurmak, müteşebbis olmak istemiyor. Herkes devlet memuru veya özel kuruluşlarda maaşlı çalışan olmak istiyor. Bu durum, Türkiyenin geleceği için büyük bir tehdit ve tehlikedir. Yeterli miktarda gencimiz kendi işini kurmalıdır. Parası sermayesi yoksa diyeceksiniz. Son derece başarılı, ahlaklı, faziletli, iş bilen, iş beceren, muvaffak olmak için canını dişine tırnağına takan bir gence sermaye verecek elbette çıkar. Bu sermayeyi gerekirse devlet verir. Yeter ki, Allah’ın izniyle başarılı olunsun. Bizde böyle azimli, idealist, başarılı müteşebbis gençler olsa on sene içinde yüz bin küçük işletme kurulur, en az bir milyon insana iş temin edilir ve memleket sanayii kalkınır… Böyle gençler, ellerine para ve sermaye geçince lüks araba, lüks mesken, lüks telefon almazlar, lüks hayat sürmezler, lüks yemekler yemezler, yedi yıldızlı otellerde kalmazlar; deliler gibi üretmeye, helalinden kazanmaya çalışırlar. Böyle gençler yetiştiren liselerimiz, üniversitelerimiz nerededir?
(Mehmet Şevket Eygi)
-
-
BİLKENT ARTIK KALİTESİ İLE ORTADA.
Benzer içerikler
- geçilen dersi tekrar almak
- petrucci genel kimya pdf
- lisans okurken önlisans diploması almak
- ortalama 2.50 altında yüksek lisans
- serway fizik 1 çözümleri türkçe pdf
Ip işlemleri
Bu mesaj IP'si ile atılan mesajları ara Bu kullanıcının son IP'si ile atılan mesajları ara Bu mesaj IP'si ile kullanıcı ara Bu kullanıcının son IP'si ile kullanıcı ara
KAPAT X
Bu mesaj IP'si ile atılan mesajları ara Bu kullanıcının son IP'si ile atılan mesajları ara Bu mesaj IP'si ile kullanıcı ara Bu kullanıcının son IP'si ile kullanıcı ara
KAPAT X
