Dinleri suçlayan günümüz ateistleri (4. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: tom.waits

"Ben diyorum ki bu tür yaklaşımlar, ahlakiliğinden dolayı her ne kadar bizlere tatlı gözükseler de, dayandıkları insani temellerden ötürü bir nevrozdan fazlası değillerdir. "

Her şeyin mantığını sonuna kadar zorlarsanız, sorgulayacağım diye ona çok farklı şeyleri veya tam tersini söylettirebilirsiniz. Ama bu sorgulama olmaktan çıkar, sorgulamadan sınırlamaya, sınırlamadan yargılamaya döner. Ve Don quixote effect'inde olduğunuz için bizzat eleştirdiğiniz şeyi siz yaparsınız ve farkında olmazsınız.

Kastettiğiniz şey biraz tekrara düşeceğim ama "her insani eylem" için geçerlidir. Gerçekten aklımızın veya kendimizin bize ne oyunlar çevirdiğini çözmek çok zorlaşır. Neyi, niiçin yaptığımızı bildiğimizi zannederiz ama öyle bir oyun kurarız ki, oyun kurmadığımızı, samimi olduğumuzu iddia ederiz, bu hem başkalarına hem kendine karşı sürekli gider. Kendimizin kim olduğunu bile bulamayız, sorduğumuz ben kimim? sorusu bile aslında başkaları ve ben kendimi nasıl görüyorum maksadıyla sorulmuş bir sorudur.

Dediğim gibi kastettiğiniz şey her insani edimi içine alır. Sizin mantığınızla hareket edersek varacağımız yer nihilizm bile olmaz. Ama basit bir mantık yürütmeyle problemin nedenini anlayabiliriz. Bizler Tanrı değiliz. Yaptığımız gerçek niyetini bilemeyiz, bilemiyoruz. Kendimizden bile sakladığımız gerçek niyetimizi tam olarak "O" bilir.

Mesela neden tam ölürken ki kelime-i şahadet'e bakılır? Çünkü tam ölürken kendimizle birlikte dünyevi çıkarlarımız, hesaplarımız da ölür. Ve anlamsızlaşır. İmanından şüphede olma halini, günahkarlık hissiyatını siz eğer mantığını sonuna kadar zorlayarak veya insanın gerçek niyeti belli değil gibi sorunsallaştırmalarla "nevroz" olarak tanımlarsanız içini boşaltırsınız. Ve bu tamamen sübjektif bir içini boşaltma olur, nitekim aynı mantıkla her şey anlamsızlaştırılabilir.

Bir şeyin ne olduğunu veya değerini içinde yerleştirildiği kavram ve değer haritasında inceleriz. Ben günahkarlık hissiyatını din açısından, tövbeye yönelten bir duygu açısından ele aldım. Çağdaş psikiyatri gibi bir şeyle bunu tanımlayamayız, çünkü bu tür şeylerde ne tövbe, ne ibadet, ne de bir Tanrı var, bu yüzden bu yönde bir anlam vermek imkansız olur.

Bir önemli nokta sizin psikanalizme merakınız olduğunu ve okuma yaptığınızı mesajlarınızdan seziyorum. Ama şunu bilin psikanalizin objektif gerçeklikle uzaktan yakından alakası yoktur, Hatta Popperian bir yargılamaya gidersek yanlışlanamadığı ve ölçülemediği için metafiziktir, inançtır.

Tabii ki psikanaliz önemlidir. Ama kendi sisteminde. Yoksa her insani davranışın psikanalizine gidersek ve bizim kültürel değerlerimize yabancılaşırsak Saatleri Ayarlama Enstitüsü'nün Doktor Ramiz'inden öte bir şey olmayız.

Ayrıca mesela Lacan'ın ve diğerlerinin amacı hakikate ilişkin net olduğu pompalanan ana paradigmayı parçalamaktır, hakikatin o olmadığını ispat için farklı bir hakilat düzlemi yaratmaktır... Lacan'a geldik devam edelim postyapısalcılığı da içine alırsak Bakın burası çok önemli bunların tümü bir felsefe sistemi de değildir. Amaç yıkımdır. Tabii yıkımın üzerine Foucault, Baudrillard'da olduğu gibi kendi felsefeleri ve değer yargıları yerleştirilebilir, ama yerleştirilmezse bu hakikatin inkarı olan postmodernizmde son bulur.

Lümpen pozitivistleri ve modernistleri eleştirmek için taktığımız eleştirel gözlükler veya çok yönlü sorgulama sandığımız psikanaliz veya Yapısöküm bizi çok büyük bir manevi krizin içine atabilir.

quote:

Orijinalden alıntı: - Black Widow -

avcılarınavcısı:
""ateist olup da 1980 darbesinden türk-islam sentezinin mucidi cemil meriçlerden ve bu gibi ideolojileri milletin başına çorap ören ciadan bahsetmemek oksimoronluktur.""

Bunun oksimoronlukla alakası yok. Bir dinsiz binbir çeşit fartörden bahsetmiyorsa bu oksimoronluktan ziyade önemsememezlik, dinsizleri suçlamak için zorlarsak da en fazla idraksizlik veya cehalet olur. Problemi din denen bilgi sisteminin kendisinde gören birisinin perspektifinden göz problemli tek bir entelektüelin first consider olmaması normal.

avcılarınavcısı:
""sövmek; 2. hukuk Bir kimsenin namus, onur ve kişiliğine yapılan her türlü saldırı
bir müslümana "allah yoktur muhammed yalancıdır" demek hayatını baştan aşağı bu ideolojiyle doldurmuş birisine küfür etmektir. ki gerçekten de böyle şeyler söylerken müslümanlar genelde küfür eder, ki bu durum onları haklı çıkarır. o zaman usülüne göre ateistlik yapılmalı ama türkiyedeki ateistlerden bahsettiğimiz için ergen ateist kişileri ele alıyoruz. ""

Ateistlere hakaretler savuran ve ilaveten tehdit eden bir dine inananlar da dinlerinden bahsettikleri zaman ateistlere küfür ediyor sayılmalı bu mantığa göre. Sadece inananları gözetmen bence buradaki gerçek oksimoronluk. En hoşgörülü ateist dahi inançsız olduğunu ve dinlerin gerçekliği ifade etmediğini belirtirken temel konsept olarak "Allah yok*, Muhammed yalancı*" kalıbını yansıtıyor ayrıca. Bu durumda ateistlerin varlığı bile Müslümanlara hakaret oluyor ki böyle bir mantıkla toplum asla yürümez. Herkesin her şeyi küfür, hakaret olarak algıladığı bir yerde doğru düzgün sosyal ilişki olmaz.

quote:

Orijinalden alıntı: tom.waits

Evet kelime-i şahadet çok daha derin bir gerçeklikten gelir. Ama kastettiğim şey dünya menfaatinden kurtuluş anındaki samimiyettir. Bana göre işte bu yüzden tam ölüm anındaki kabullerimiz çok daha önemlidir ve gerçek hissimizi verir.



Elbette içinde yaşadığın topluma yeri geldiğinde yabancılaşmıyorsan imanını sorgulaman gerekir. Ama dediğim daha çok Doktor Ramiz üzerineydi. Kitabı okursanız neyi kastettiğimi anlarsınız.



Modernizmin geçilmesi de gerçekten çok karışık mevzular ve interdisipline alanlar olduğu için mevzu çok karışıyor. Kısaca şunu açayım Derrida'nın esas amacı metni yok etmek değildir. Çünkü metin yok olursa ortada bir şey kalmaz.



Derrida'nın defalarca dediği gibi metnin dışında hiçbir şey yoktur. Bu açıdan yapısökümle amaçlanan aşmak değildir. Bir şeyi değiştirmek istiyorsan içinden değiştirirsin. Ve birçok postyapısalcı(mesela Foucault) kendini Kant üzerinden aynı düşünsel geleneğe bağlar. Yani yapılan şey modernizme başkaldırı değil veya farklı bir noktada konumlandırma değil.



Postmodernizm'e gelirsek postmodernizm bu geleneğin karşısında konumlandığını iddia eder ve modernizmi belli bir düzleme indirger. Modernizm hiçbir zaman pozitivizm, rasyonalizmin kendisi olmadı. Ama postmodernist eleştiri bunu bilerek görmezden gelir. Ve modernizmi bu eleştirilerle aştığını iddia eder. Ama bu aşmayla vardığı yer kendi paradigmasını aynı modernizmi indirgediği yerdeki modernistlerin yaptığı gibi tahakküm olarak dayatmaya gelir. Bu paradigmada bildiğimiz her şeyin inkarının, anlamsızlığın paradigmasıdır. Daha çok uzun konu bu, ama üzerinde okumam gereken birçok eser var ve oldukça kafa karıştırıcı. Mesela daha birkaç ay önceki postmodernizm söylemlerimle bile alakası yok dediklerimin. Çünkü her okumada mesele daha çetrefilleşiyor.



Manevi Kriz ise bu postmodernizm'in/ neoliberal düzenin yarattığı anlamın yok olmasıdır.



Ben çileciliği falan yüceltmiyorum. Günahkarlık duygusu her müslümanda olmalı diyorum. Ama çilecilik çok farklı bir şey. Bunu geçelim. Tasavvufla da alakam yok. Lümpen pozitivist ve Modernist İslamcıların dangalakça eleştirilerine sinirlenip tepkide bulunmaktan ibaret benim tasavvufla ilişkim.



Postyapısalcılık- Tasavvuf benzerliğine dönersek; Yazıdaki anlamın varlığı aslında yazının olmadığını, yazının dışında bir şeyin kalmadığını söylemek zorundadır. Bu Differance'a açılan yoldur.



İbn Arabi'nin Hakk dediği şey ise esasında Differance'la aynı mantıkla kullanılır. Hakk'ın dışında hiçbir şey yoktur. Buradan Differance ve Hakk 'isimsizlik, radikal gayrılaşma, somutsuluk, düşûnülemezilk' ve onların paradoksal meydan getirmeleriyle aynı işlevi yerine getirir.



Daha birçok kavram neredeyse birbiriyle aynı. Özellikle Derrida'nın yazdıkları neredeyse İbn Arabi'yle aynı. Mesela Derrida'daki yazıdan bahsettim aynı şekilde İbn-i Arabi'de de yazı çok farklı bir şekilde konumlandırmaya tabii tutulur. Boş bir metin aslında herşeyi anlatan aynanın kendisidir vs.



Ama tasavvufla yapısökümü birbirinin tam karşılığı olarak kullanmak doğru değil. Burası önemli.

quote:

bizzat eleştirdiğiniz şeyi siz yaparsınız ve farkında olmazsınız

quote:

Orijinalden alıntı: ONY86

Önce bi laf atalım simdi başlayalım. Kuranda birisi size saldirmadikca saldirma emri yoktur. Kafa kesin hic yoktur. Bu geleneksel yaklasimin fantezisi. Toplumlarin ahlak kurallari birbirlerine çok uzak o yüzden ahlak ile toplum bir butun . ortak noktalari olabilir ama eşit değil. Şeytani inanclarda bile iyi insan olun geçiyor. Bunu herkes diyebilir ancak iyiligin kotulugun ne oldugunu aciklamaz. Ornegin senin gasp edilmen gaspçı için eglencedir.. kisinin içinde onceden bahsettigim uysallık gibi pozitif duygular varsa kirani okudukca iyiliğe yonelecektir. Ve referans olarak allah i kullanacaktir.aksi yonde bjrisinin eglencesi senin cokusun sayilabilir.

quote:

Orijinalden alıntı: ONY86

hukuk savaşı diye tabirler söyleniyor bazen haberlerde.acaba koca koca avukatlar silahlarla birbirlerini mi vuruyor mahkemede?