Depresyondan çıkmak istemiyorum ve yüksek farkındalık

Asgari ücretten yüksek maaş ile çalışıyorum. Düzensiz saatler ve mobing beni kendime yetersiz hissettiriyor.

1 gün izin ile çalışmak iş stresi ve gerginliği beni depresyona sokuyor. Hayat böyle yaşanacak gibi olmadığını düşünüyorum.

beni seven arkadaşlarım ile aramı açtım görüşmüyorum , sevgilim yok zaten olmayacak ve bu bişe mecburum.

hayatın gerçeklerine baktığım da bu hayata ben dayanamıyorum yalandan mutlu yaşayamam. Düzenli spor yapıyorum fakat hayatım düzensiz bi ilerleme kat edemiyorum.

işinde mutlu olmayan insan mutlu olabilir mi ?

depresyondan çıktığım da sosyal kişiliğe giriyorum ama bunu hiç istemiyorum çünkü hayatın gerçeği bu değil.

Ben müzisyenim. Hayatım boyunca günde 1-2 saat çalıştım, gezdim, tozdum, eğlendim, istemediğim hiçbir şey yapmadım. Bu şekilde yaşlandım. Yine de sonuçta hiç varolmamış olmayı dilerim. Hayatta ilerleme amacı, hayatın derin bir anlamı olduğu düşüncesi, plan yaparak yaşamak, hayatı ciddiye almak, mutluluk arayışı... Bunlar mutsuzluğun temel nedenleri. En mutlu olduğum anlar dışardaki dünyayı unutup gitar çaldığım, oyun oynadığım zamanlar. Artık ikisinden de zevk almıyorum. Kendin hakkında düşünmeye başladığında beyin kimyası bozuluyor.

düzensiz saatler çalışmak sindirim sistemimi bozdu. Gerçeklik algımı kaybediyorum bazen ve ne zaman huzurlu uyuduğumu hatırlamıyorum.

Bir beklentim yok en azından bazı insanlar gibi cumadan izine çıkıp pazartesi gelmek isterdim.

diğer kaide sanırım aile kurmak ve çocuk bunun için çabalamak ve şikayet etmemek zorundayız.

Kalorifer Bey, hangi sporla ilgileniyorsunuz?

Fitnes hocam , herkes kadar. Beni yalnız bırakmayan o sonuç alamasam da biliyorum ki hiç bi zaman trenci olamayacağım

Eğer bilinçli ailem olsaydı küçük yaşta güreş en kötü fitness hadi onuda geçtim bi tekvando olayına sokmalarıydı.

neyse ki ben bilinçliyim hiç bi gün çocuk sahibi olmak için evlenmeyeceğim