Büyüdükçe hayattan uzaklaşan kalplerimiz bölüm 1

Merhaba öncelikle, yaşım 27 bu yaşıma kadar birkaç tane işe yaramaz bölümler okudum şu an ise bir mağazada satış elemanı olarak çalışıyorum. Nasıl içimi döneceğimi bilemiyorum ama doğaçlama bir şekilde anlatacağım herşeyi. Yıllar öncesinden dh forumu gece gündüz üniversite ye hazırlanmak için kullanırdım şimdi ise boktan hayatımı yazmaya kullanıyorum.

Dünya ne kadar büyükse içimde de bir o kadar sıkışmış durumdayım ve bu yıllardır böyle. Boktan bir hayat bu bana göre, hayal dediğimiz şeyin paradan ibaret olduğunu bilmediğim yılları özlüyorum çoğunlukla. Bilirsiniz bazen insan kendini işe yaramaz hisseder. Ki bu çok beraber bir duygudur. Yaşım ilerledik ne kadar boş bir hayatım olduğu gerçeği içimde büyüyor... Resim çizmeyi çok seviyorum ama çalışma hayatımdan dolayı tek yaptığım şey eve gelip yemek yiyip biraz dinlenip uyumak ve ertesi gün tekrar aynı döngüyü yaşamak. Kendimi geliştirmek istiyorum ama zaman dahi bulamıyorum. Kendimden uzaklaşıyorum ve köşeye sıkışıyorum böylelikle. Nereye kadar sürecek bu bilmiyorum aklım savunmaya geçiyor bu yaşamıma... her günüm çöp, ömrüm bomboş geçiyor, düşünsenize abi yaratıcının bizim için yarattığı bu dünyadaki farklı yerleri güzellikleri görmeden, yaşayamadan ölüp gideceğim. Ben ki bitki ağaç deniz kokusuna hasret yaşıyorum. Yağmurlu günlerde yol kenarındaki toprak kokusunu içime cekiyorum işe giderken.... (içimdeki boşluğun seviyesi)

Kendimi kurtarmam gerekiyor....

Bölüm 1~