Bir arkadaşını neden hayatından çıkarırsın? (2. sayfa)

Benim verdiğim değeri karşı taraf bana göstermiyorsa hayatımdan çıkarırım.

Kimi insan oluyor yıllarca yediğin içtiğin ayrı gitmiyor sonra bişeyini yakalıyorsun o öyle bi içini acıtıyor ki bir daha kimseye bu kadar değer vermiycem diyorsun.

Sıradan, haftada 1-2 görüştüğüm arkadaşlarımla aram daha hiç bozulmadı ama ne hikmetse "yakın" dediğim insanların bazılarıyla sıkıntılar yaşadım.

En yakın arkadaşım dediğim insanların bazılarını silmişliğim var. Araya soğukluk giriyor nedense ve o ara arayıp soran sadece ben oluyorum. Karşı taraf hiçbir şekilde ne yaptın ne ettin diye sormuyor, etmiyor. Ama lafta hala sen benim en yakınımsın diyor. Bunu duyunca üzülüyorum tabi acaba ben mi yanlış anlıyorum ki diyerek normalde dönüyorum ama karşıdan yine bir istek yok. Buluşmaya çağırıyoruz gelmiyor, acaba gruptaki diğerleriyle mi sıkıntısı var diyerek baş başa buluşmaya, konuşmaya çağırıyorum 2-3 gün sonrasına plan yapılıyor buluşmaya birkaç saat kala işi çıkıyor falan. Şimdi silmekten başka ne kalıyor geriye? Kendisine sorsan hala arkadaşız belki ama 4-5 aydır yüzünü görmedim. Ayda bir storylerimize cevap atarız o kadar.

Bir de liseden kalan bir sözde en yakın arkadaşım vardı ki aman allahım  Aynı üniversiteyi kazanıp aynı yerde kalmaya başladık, heyecan zirvede tabi. EN yakın arkadaşımla aynı yerdeyim, üniversite ortamı. Benim bir sürü arkadaşım oluyor, kendisi yanına yaklaşan herkesi uzaklaştırıp iletişimini kesiyor. Kendi arkadaşlarımla kurduğumuz gruba katılmaya çağırıyorum seversin diyorum yok ben istemem onları diyor. Bakıyorum 1 hafta sonra 2-3 arkadaş edinmiş geziyor tozuyor mutlu oluyorum onun adına ama sonra gelip ilkokul seviyesindeki sebeplerden doğan kavgalarını anlatıyor. Küsmüşler falan. Üzerine bana da saçma sapan tripler atıyor, neden yeni arkadaşlarımla bu kadar samimi olmuşum o benim neyime yetmiyormuş falan. Yanlış anlaşılmasın ha lisede gayet sosyal bir insandı kendisi. Sonra evde saçma sapan kavgalar çıkmaya başladı zaten. Bir de nasıl pis ve pasaklıydı anlatamam. Evlerine çok gittim önceden, odası vs. çok toplu düzenliydi. Meğer odasını bile annesine toplatıyormuş 20 yaşındaki adam. Ben 7 yaşındayken annem işe girince tek başıma 3 yaşındaki kardeşime bakmaya başladım, yeri geldi ev işi yaptım o yüzden bana çok ters gelir öyle şeyler.

En son dönemin yarısında kendisiyle insan gibi konuşup eşyalarımı topladım, ayrılıyorum yanından. Kapıdan çıkarken aslında istemeyerekte olsa nezaketen "bak kötü bir şey olursa haber ver o kadar arkadaşlığımız var hemen gelirim" dedim, yüzüme bile bakmadı ben de çarptım kapıyı çıktım. 2. sınıf başlayınca yalvardı ben o insan değilim artık, değiştim, insanların kendi malım olmadığını anladım, buluşalım vs. ama takmadım hiç. Sonra beni wpden, instadan, twden engellemiş üzerine de lisedeki arkadaş grubumuzla buluşup (gruptaki kimseyi sevmezdi ama yine de sırf gezinti olsun diye takılırdı) arkamdan bişeyler anlatmış falan bana hep geldi tabi bunlar  

Bedduası mı tuttu ne bok oldu anlamadım, 2.sınıf sonunda benim diğer (üni grubu) arkadaşlarla aram açıldı. Aralarından birisi de bir üstte bahsettiğim "en" yakın arkadaşımdı işte. Sonra bu gruptan kalan 2-3 kişi ile sağdan soldan toplama bir grup kuruldu. Çok alakasız insanların çok saçma bir şekilde çok alakasız yerlerde tanışıp kaynaşmasıyla ortaya çıkan bir grup oldu kimse bilmiyor ne ara bu kadar yakınlaştık. Okul bitti bitiyor bakalım ne olacak bu da hüzünle mi bitecek   Üniversite 1. sınıfta kurulan kalabalık gruplara sakın katılmayın sonra pişman oluyorsunuz. Biz sınıf sistemi olmadığı halde derslerimizin çoğu denk geldiği için kızlı erkekli sürü gibi 10 kişi takılıyorduk. Parçalandık sonra 5 kişi kaldık, "süper ya biz zaten daha iyi anlaşıyorduk" dedik. Beraber yedik, içtik, eğlendik, her şeyimizi paylaştık. Her gün evimde besledim bunların çoğunu. Ve 2.sınıf bahar dönemi sonunda yukarıda bahsettiğim final bölünme gerçekleşti. Eğer burada bir ayrılık yaşanırsa muhtemelen son demleri kendi başıma geçireceğim. Yediği kaba pisleyen insanlardan bıktım çünkü artık.

Seninki paylaşımcılık değil tek yönlü çıkar ilişkisi. Sana iyi şeyler verecek ama derdini anlattığında anlatma kalsın mı diyeceksin? Üstteki arkadaşa katılıyorum. Hayırdır İngiliz Prensiyle mi konuşuyoruz yani

Yukarıda bir İngiliz Prensi ile konuşmadığınızı inatla söylememe rağmen inatla bana İngiliz Prensi etiketi yapıştırmanız garip gelmeye başladı. Ben sıradan bir insanım. Fakat siz Alice Harikalar Diyarında yaşıyorsunuz sanırım.

Beni seveni el üstünde tutarım, beni en ufak bir şekilde bir kere bile olsun üzeni hayatımdan çıkarmak, bir defterin sayfasını çevirmek kadar kolaydır benim için. Bu durum, ileride olursa sevgilim olacak kişi için de geçerli. Daha önceden bir kızla yakından arkadaştık, şöyle söyleyeyim, trip atan taraf hep ben olmuşumdur.

karakteri çok üstünlükçüyse iplemem buda çıkarmak oluyor

Sürekli bencil olup kendini düşünüp kendinden başkalarını düşünmez ise onu çıkarırım yalancı ise onu çıkarırım.

İşin içinde çıkar olması yeterli bir kişiyi hayatınızdan def etmek için. Çıkar oldu mu midem bulanır oldu. Çıkarsız dost nadirdir. Selam veriyorsunuz insanlar borç para istiyor anında. Öh yani.