AŞAĞILIK HİSSEDİYORUM.

ben 18 yaşındayım, bundan 4 sene önce ilk konumu yine depresyonla alakalı açmışım. 3-2-1 derken her ay neredeyse lisedeyken buraya konu açmışım, sürekli hissizleşmek, ruh halim üzerine olumsuz konular.

öncelikle, belli bir yaşa kadar acı kavramını tanrının bir sınanması olarak görürdüm, yani acı çekmenin iyi olduğuna inanırdım. küçükken de kendimi iyi hissetmezdim, motor gelişimim de aksadı. ailem de fark etmediler.

sonrasında liseye geçtiğinde onları terapi almam gerektiğini söylediğinde çok üzüldüler, iki gün üst üste olduğunda ise toplumda karıştığımda geçeceklerini söylediler, denedim olmadı.

tekrar hazırlanıyorum, bakın bu mezun senesiyle alakalı değil. şu an üzülemiyorum, hislerimi kaybettim. üzülsem çok iyi olacak çünkü hissiz olduğumda kendi sonumu hazırlamaya çok yaklaşıyorum, başım dönüyor.

stresi yönetemiyorum, saç dökülmeleri, vucutta aşırı egzema, düzensiz uykusuzluk hayattaki istikrarımı da bitirdi.

dershane çıkışları geceleri herkes arabasıyla birileri alıyor, ben ise eve yürürken tek başıma gözlerim doldu. geceleri yürürüm, 18 yaşına kadar hiçbir şey yapmamışım. yazılacak çok şey var, çok ama terapi alamayacak kadar çok sancılı geçiyor. terapi için maddi durumumuz da yok, babam ve annem de sorunlu insanlar aslında. kendi doğrularına inanırlar, bunu fark etmedik. ergenlik değil bu, çok farklı.

intihar haberlerini çok okurum, bir olay ve onun hakkında olanları, kimya bölümüne ilgim var ve orada elde edebileceğim bir şey var. malum, kullanılmış ve haberlere de konu olmuş. en azından bu bölüme gidip patavatsızca bunu sıvıyla karıştırdığımda patavatsız bir şekilde bunun ilaç olduğunu kendimi kandırıp içmek.

stres egzeması, alakasız her yerde yaralar ve kabuklar

avatarın neden bukadar cool  

Birseyler onunla ugrassa olmazmi  

değil, sınava hazırlanıyorum. olabildiğince kendimi boş bırakmıyorum. yazın bunun için işe girdim hatta ama bir zamandan sonra motor aksaklıkları başlıyor. anlamıyorsunuz.

kendimi okşatamıyorum, anneme bile sarılmıyorum. ağzımdan hiç onlara karşı iyi laf çıkmaz, iyi laf çıksa bile bunu bir yük olarak görürüm. başım da okşanmadı hiç, onlara karşı nefret duymuyorum. onları sevmiyorum, onlar benim için diğer insanlar gibi hayvandan ibaret. ben de öyleyim, hayatım boyunca sevgi diye bir şeyi hatırlamayamadım, derdimi paylaşamıyorum. içimden çıkmıyor, kafam çok ağırlaşırsa günde 12 saat uyurum. gerçekten kaldıramıyorum, kaldıramayınca bunun bir rüya olduğunu kendime söyleyip uyanınca biraz hafiflerim. tam düz yürüyemem, bisiklet de süremezdim. ilgisizlikten mi bilmiyorum, bazı uzuvlarımı da kontrol edemiyorum.

lisedeyken, oraya adım attığımdan bir iki sene sonra çok fazla bilgi edinmiştim felsefe hakkında. hâla da vardır, çok ilerideydim o zamanlar. zeki biri değilim, akademik başarım da ortalama altı. odaklanamıyorum, iş işten geçti 2 ay var daha.

tavsiye için teşekkürler, eğer son yaklaşmışsa bile bunun için teşekkür ederim.

Hocam dh nin klasik sözü değilmi kankam  

Geçmiş olsun ne diyeceğimi bilmiyorum