Anlamlı, İnsanın 'İçine İşleyen' Hikayeler.. Mutlaka Okuyun!! (10. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: HÜSAMCIK

şunu günlük 1 hikaye olarak yapın veya 3 herkes sıkılmadan okusun,emeğinize sağlık ama çok yığılma oluyor ilerde hikaye kalmicak

quote:

Orijinalden alıntı: HÜSAMCIK

mantıklı. bilindik bir hikaye ama ..

Bir gece havaalanında uçağının kalkmasını bekleyen genç bir bayan, dükkândan bir kitap ve bir paket kurabiye aldı ve bir yere oturdu. Kendisini kitabına kaptırmış ...

quote:

Orijinalden alıntı: ayanozer

Hikaye degil ama genede okunmasi gereken bilgiler. Buyrun.

Beni iyi dinle oğlum

quote:

Orijinalden alıntı: unsal07

@ayanozer
Teşekkürler.

---

Bosna Cephesi'nde gönüllü olarak savaştıktan sonra evine dönmekte olan İranlı bir mücahid telefonla ailesini arar:

- Anne, baba, eve dönüyorum; ama sizden bir ricam olacak. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum.

- Memnuniyetle, onunla tanışmak isteriz.

Oğulları;

- Bilmeniz gereken bir şey var, diye devam eder, "Arkadaşım savaşta ağır yara aldı. Bir mayına bastı ve bir kolu ile bacağını kaybetti. Gidecek hiçbir yeri yok ve onun gelip bizimle kalmasının istiyorum"

- Bunu duyduğumuza üzüldük oğlum, dedi ailesi "Belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz."

- Hayır... Anne baba. Onun bizimle yaşamasını istiyorum.

- Oğlum, dedi babası "Bizden ne istediğinin farkında mısın? Onun gibi özürlü biri bize korkunç bir yük oluşturur. Bizim kendi hayatımız var ve bunun gibi bir şeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz. Bence bu arkadaşını unutup eve geri dönmelisin. O kendi başının çaresine bakacaktır."

Oğulları o anda telefonu kapattı. Ailesi ondan bir süre haber alamadı. Birkaç gün sonra, İran polisinden bir telefon geldi.

Oğullarının yüksek bir binadan atlayıp intihar ettiğini öğrendiler. Üzüntü dolu anne baba hemen oğullarının cesedini tespit etmek için şehir morguna götürüldüler. Onu tanıdılar ve bilmedikleri bir şeyi öğrenince dehşete kapıldılar: Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardı...

quote:

Orijinalden alıntı: |Mafia|

Verıldı reyız

quote:

Orijinalden alıntı: unsal07

TUZLU KAHVE (Richard Fawler)

Kıza bir partide rastlamıştı. Harika birşeydi. O gün peşinde koşan o kadar çok delikanlı vardı ki... Partinin sonunda kızı kahve içmeye davet etti. Kız parti boyu dikkatini çekmeyen oğlanın davetine şaşırdı ama tam bir kibarlık gösterisi yaparak kabul etti. Hemen köşedeki şirin kafeye oturdular. Delikanlı öyle heyecanlıydı ki, kalbinin çarpmasından konuşamıyordu. Onun bu hali kızın da huzurunu kaçırdı. "Ben artık gideyim" demeye hazırlanırken, delikanlı birden garsonu çağırdı.
"Bana biraz tuz getirir misiniz" dedi. "Kahveme koymak için".
Yan masalardan bile şaşkın yüzler delikanlıya baktı...
Kahveye tuz!..
Delikanlı kıpkırmızı oldu utançtan ama tuzu kahvesine döktü ve içmeye başladı. Kız, merakla "Garip bir ağız tadınız var" dedi.
Delikanlı anlattı:
"Çocukken deniz kenarında yaşardık. Hep deniz kenarında ve denizde oynardım. Denizin tuzlu suyunun tadı ağzımdan hiç eksilmedi. Bu tatla büyüdüm ben. Bu tadı çok sevdim. Kahveme tuz koymam bundan. Ne zaman o tuzlu tadı dilimde hissetsem çocukluğumu, deniz kenarındaki evimizi ve mutlu ailemi hatırlıyorum. Annemle babam hala o deniz kenarında oturuyorlar. Onları ve evimi öyle özlüyorum ki".
Bunları söylerken gözleri nemlenmişti delikanlının. Kız dinlediklerinden çok duygulanmıştı.
İçini bu kadar samimi döken, evini ailesini bu kadar özleyen bir adam evi, aileyi seven bir olmalıydı. Evini düşünen, evini arayan, evini sakınan biri. Ev duyusu olan biri.
Kız da konuşmaya başladı. Onun da evi uzaklardaydı. Çocukluğu gibi. O da ailesini anlattı. Çok şirin bir sohbet olmuştu. Tatlı ve sıcak.
Ve de bu sohbet öykümüzün harikulade güzel başlangıcı olmuştu tabii.
Buluşmaya devam ettiler ve her güzel öyküde olduğu gibi, prenses prensle evlendi. Ve de sonuna kadar çok mutlu yaşadılar. Prenses ne zaman kahve yapsa prensine, içine bir kaşık tuz koydu, hayat boyu. Onun böyle sevdiğini biliyordu çünkü.
40 yıl sonra, adam dünyaya veda etti. "Ölümümden sonra aç" diye bir mektup bırakmıştı sevgili karısına. Şöyle diyordu satırlarında:
"Sevgilim, bir tanem.
Lütfen beni affet. Bütün hayatımızı bir yalan üzerine kurduğum için beni affet. Sana hayatımda bir tek kere yalan söyledim. Tuzlu kahvede. İlk buluştuğumuz günü hatırlıyor musun? Öyle heyecanlı ve gergindim ki, şeker diyecekken "tuz" çıktı ağzımdan. Sen ve herkes bana bakarken, değiştirmeye o kadar utandım ki, yalanla devam ettim. Bu yalanın bizim ilişkimizin temeli olacağı hiç aklıma gelmemişti. Sana gerçeği anlatmayı defalarca düşündüm. Ama her defasında korkudan vazgeçtim. Şimdi ölüyorum ve artık korkmam için hiçbir sebep yok. İşte gerçek. Ben tuzlu kahve sevmem. O garip ve rezil bir tat. Ama seni tanıdığım andan itibaren bu rezil kahveyi içtim. Hem de zerre pişmanlık duymadan. Seninle olmak hayatımın en büyük mutluluğu idi ve ben bu mutluluğu tuzlu kahveye borçluydum. Dünyaya bir daha gelsem, herşeyi yeniden yaşamak, seni yeniden tanımak ve bütün hayatımı yeniden seninle geçirmek isterim, ikinci bir hayat boyu daha tuzlu kahve içmek zorunda kalsam da".
Yaşlı kadının gözyaşları mektubu sırılsıklam ıslattı.
Lafı açıldığında bir gün biri, kadına "Tuzlu kahve nasıl birşey?" diye soracak oldu.
Gözleri nemlendi kadının.
"Çok tatlı!.." dedi.