Almanların İngiltere’ye Karşı Başlattığı Hava Muharebesi Neden Başarısız Oldu.

Torlak Kemal · 2021-02-26T21:52:24.0000000+03:00

Bir süredir II. Dünya savaşı okumaları yapıyorum. Dikkatimi özellikle hava muharebelerine vermiştim ve Air Force dergisinde ilginç ve kapsamlı bir makale okudum. Polonya, Hollanda, Belçika ve Fransa’yı “Blitzkrieg” (yıldırım harekatı) stratejisi ile kolayca işgal eden Almanya, İngilizler karşısında neden başarısız olmuştu sorusuna ayrıntılı bir analizle cevap veren türden bir makaleydi bu ve konu makaledeki temel bulguları ve bazı detayları aranızda II. Dünya Savaşı meraklısı olanlar için paylaşmak istiyorum. GİRİŞ Polonya’nın işgalinden sonra Almanya’ya savaş ilan eden Fransa ve İngiltere’den, Fransa’nın fazla zorlanmadan ele geçirilmesi ve Fransız ve İngiliz birliklerinin Dunkirk limanından kaçışlarıyla Hitler’in kendine güveni olağanüstü artmıştı. İngiltere’yi ele geçirip arkasını sağlama alarak yönünü asıl hedefi olan Sovyetlere döndürmek istiyordu. Bu nedenle kurmaylarına İngiltere’nin işgali için bir savaş planı hazırlattı. Plan öncesinde yapılan değerlendirmelerde İngiltere’nin denizde bariz üstünlüğü görülmüş, bu üstünlüğü bertaraf etmenin tek yolunun hava üstünlüğünü ele geçirmek olduğu anlaşılmıştı. Bu amaçla, İngiliz hava Kuvvetleri (RAF), üsleriyle birlikte yok edilmeliydi. Bunun kolay olacağı öngörülmüştü çünkü Polonya, Belçika, Hollanda, Danimarka, Lüksemburg ve Fransa muharebelerinde “Blitzkrieg” stratejisinin bir parçası olarak kullanılan dalış-bombacısı Stuka’lar yüksek başarı göstermişti. Hitlerin Luftwaffe’ye güveni tamdı. Ek olarak, aldıkları istihbaratlar gereği RAF envanterinde sadece 400-500 uçak olduğu sanılıyordu. Alman kuvvetleri ise operasyon başlamadan önce bunun yaklaşık 10 katı kadar uçağa sahipti. Ayrıca İngiliz uçak endüstrisinin kapasitesini de bununla orantılı olarak olandan düşük hesaplamışlardı. Sonuç olarak, İngiltere üzerinde hava sahasının ele geçirilmesi yani hava üstünlüğünün kurulması Luftwaffe için zor bir hedef olarak görülmüyordu. Bu nedenle tüm operasyonun 5 hafta süreceğini öngörmüşlerdi ancak bilmedikleri ve yanlış hesapladıkları çok şey vardı. Luftwaffe’nin elinde bombardıman uçağı olarak Ju-87 Stukalar vardı. Stukaların hızı düz uçuşta 250 knot, dalışta 150 knot civarındaydı ve İngilizlerin 350 knot hıza sahip Hurricane avcı uçakları için kolay av görünümündeydi. Öyle de oldu ve Göring 19 Ağustosta tüm Stukaları ağır kayıplar nedeniyle operasyondan çekti. Luftwaffe’de ağır bombardıman uçağı yoktu. Almanların ilk ağır bombardıman uçağı Heinkel-177 1944 yılında hizmete alınacaktı. Buna mukabil orta sıklet bombardıman uçağı olarak ellerinde Heinkel HE-111 ve Dornier DO-17 uçakları vardı ancak bu uçaklar yavaştı. Bir de ellerinde hem avcı hem de hafif bombardıman görevi üstlenebilecek BF-110’lar vardı ancak Almanlar operasyonun sonlarına kadar bunlardan bombardıman uçağı olarak yararlanmayı düşünmediler. Almanların elinde avcı uçağı olarak BF-109 vardı ve 1935 yılında ilk uçuşunu yaptığında dünyanın en iyi avcı uçağı olarak kabul edilmişti ama savaşın başlarında kullanılan B versiyonları İngilizlerin Spitfire ve Hurricane avcılarıyla hemen hemen başa baş durumdaydı. Sonraki versiyonlarından olan D versiyonu muhtemelen 2. Dünya savaşının görece en iyi avcı uçağıdır. İngilizlerin elindeyse Spitfire, Hurricane (ve Boulton Paul Defiant) avcı uçakları vardı ve bu uçaklar genel olarak Alman avcılarıyla büyük ölçüde baş edebilecek kabiliyetteydi. İkisinden Spitfire daha yetenekli bir avcıydı ve savaşta daha etkili oldu. Zaten bu yüzden “İngiltere Muharebesinin” sembolü olarak kabul edilir. Spitfire’ın muharebedeki performansı gururlu Almanları hayli şaşırtmıştır. BF-109 Spitfire’a nazaran biraz daha hızlı, biraz daha yükseğe çıkabilen ve yakıt enjeksiyonlu motoru sayesinde daha hızlı dalabilen bir uçaktı ama Spitfire’dan daha büyük bir dönüş yarıçapına sahipti ki bu durum Spitfire’ın dönerek içte kalıp, BF-109’un arkasına dolanma/sarkma imkanı veriyordu. Almanların BF-110 uçağı ise hızlı olmakla birlikte görece hantal bir uçaktı ve İngiliz uçaklarının kıvraklığı ile baş edemeyerek Almanların çok ciddi kayıplar vermesine neden oldu. Alman Messerschmitt BF-109 ile İngiliz Spitfire MK I hemen hemen denk uçaklardı ve bu nedenle it dalaşlarında asıl belirleyici olan teknik üstünlükten çok, kimin daha önce gördüğü, güneşin pozisyonu, irtifa, uygulanan taktikler, pilot becerisi ve kalan yakıt gibi etmenler daha belirleyici oldu. Ayrıca İngilizler Alman avcılarıyla doğrudan it dalaşına girmekten genellikle kaçındılar ve bunun yerine Alman bombardıman uçaklarını takip ederek düşürdüler. Bunu yapabildiler çünkü Almanların avcı uçakları menzil sorunu nedeniyle İngiltere semalarında en çok 10 dakika kadar kalabiliyor ve dönüş yolunda bombardıman uçaklarını yalnız bırakmak zorunda kalıyorlardı. Refakatsiz dönen Alman bombardıman uçaklarını avlamak İngilizler için çok zor olmadı. Savaşın başlarında İngilizlerin elinde 1200 kadar avcı uçağı vardı. Buna savunmaya katılan Kanada Hava kuvvetlerine ait 700 kadar uçağı eklersek yaklaşık 1900-2000 uçaklık bir İngiliz hava savunma gücü mevcuttu. Almanlarınsa Batı Avrupaya konuşlandırılmış 2550 kadar uçağı vardı ve bunların %80 (1977 uçak) kadarını İngiltere’ye karşı yürütülen Sea Lion operasyonunda kaybetti. İngilizlerin asıl gücü istihbarattaydı. Almanlar İngiltere’nin kıyı boyunca dizilmiş radar istasyonlarının varlığından haberdar olmakla birlikte başlangıçta pek fazla önemsememişlerdi. Oysa İngiliz radarları son ana kadar uçaklarını yerde tutma şansı veriyor ve böylece daha uzun süre havada kalıp savaşma sürelerini uzatabiliyorlardı. Dahası, radarları sayesinde önlem alıp sivil kayıpları minimize edebiliyorlardı. İngilizlerin ikinci istihbarat kaynağı Almanların yüksek-seviyeli Enigma kripto kodunu kırmalarıyla, Alman muhaberatından akan bilgiydi. Böylece hava baskınlarının sayısını, kemiyetini ve zamanını öğrenebiliyorlardı. İngilizlerin bir diğer avantajı 100 oktan benzin oldu. Alman hava saldırıları öncesinde hem Almanlar hem de İngilizler uçakları için 87 oktan benzin kullanıyordu. ABD ise 100 oktan benzin kullanıyordu. Amerikalılar İngiltere’ye yeter miktarda 100 oktan benzin gönderdiler. 100 oktan benzin Spitfire ve Hurricane uçaklarında kullanılan Merlin motorunun gücünü 1000 beygirden 1300 beygire çıkarmıştı. Böylece uçakların hızı ve atikliği daha da artmıştı. İngilizler RAF (Kraliyet Hava Kuvvetleri) bünyesinde ”Fighter Command” adını verdikleri, sadece avcı uçaklarını yöneten bir komutanlık oluşturmuşlardı ve hava üslerini de buna göre düzenlemişlerdi. HAVA MUHAREBESİ – BRİTANYA MUHAREBESİ Fransa’nın işgalini takiben Hitler, İngiltere’nin masaya oturacağı inancıyla savaşa ara vermişti ama bir yandan da İngiltere’nin güney-doğu kıyıları uçaklar tarafından bombalanıyordu. Nitekim 10 temmuzda Manş denizi üzerinde büyük bir it dalaşı yaşandı ve Almanlar 15, İngilizler 10 uçak kaybetti. Bunun üzerine Hitler, 16 temmuzda, İngiltere’nin işgali için “Operation Sea Lion” adı verilen harekatın başlaması emrini verdi ancak işgal için İngiliz hava kuvvetlerinin bertaraf edilmesi şarttı ve Alman donanması çıkarmaya 15 eylülden önce hazır olamayacağını bildirmişti. Göring, Hitler’e 15 eylüle kadar İngiliz hava kuvvetlerini yok etme sözü verdi. Ve hava akınları başladı… Başlangıçta radarları önemsemeyen Almanlar, muharebe ilerledikçe radarın önemini anladılar ve radar antenlerine saldırmaya başladılar. Ancak radar antenleri küçük olduğu için zor hedefti ve çoğunlukla isabet almıyordu. Oysa Almanlar radar antenlerini değil, genellikle antenin biraz uzağında konumlanan radar operasyon binalarını hedef almalıydı ama bunu yapmadılar ve İngiliz muharebesinde yaptıkları yanlışlar listesine bu taktik hatayı da eklediler. 13 Ağustosu Göring “kartalın günü” ilan etti ve o gün Almanlar tam 1485 sorti yaptılar. Maksadı, İngiliz avcılarını en kısa sürede gökyüzünden silmek olarak açıklamıştı Göring, “kartalın günü”nü ilan ederken… 15 ağustosta Almanlar İngiltere üzerinde 2000 sorti yaptı. İngiliz avcıları bazen günde 6 kez havalanmak zorunda kalıyordu. Almanlar muharebe boyunca günde ortalama 1000 uçakla saldırdılar ve nadiren 600 uçağın altına düştüler. Ağustos 19 ile 23 arası kötü hava yüzünden hava saldırıları durdu. 24 Ağustostan itibaren yeniden başlayan ataklarda taktik değiştiren Almanlar, tüm hava üslerini hedef almak yerine, sadece RAF 11. Grup üslerini hedef almaya başladılar. Bu arada 18 ağustos Stukaların saldırılara katıldığı son gün oldu. Fazla sayıda verilen kayıplar nedeniyle Göring, Stukaları misyondan alıkoydu. 30 ve 31 ağustosta hava saldırıları zirve yaptı. 31 ağustosta Almanlar tam 1600 uçakla saldırdılar. 31 ağustosta İngilizler en yüksek kayıplarını verdi. O gün 39 uçak kaybettiler. Buna mukabil Almanlar aynı gün 74 uçak kaybetti. Savaşın bu günlerinde İngiliz kayıpları üretim hızlarını aşmaya başladı. Örneğin ilk ve son defa 1 eylülde Almanlar kaybettiklerinden çok uçak düşürebildiler. 24 Ağustos - 6 Eylül arasını Churchill, ibrenin Almanlara kaydığı periyot olarak tanımlamıştır. Tam da bu dönemde Hitler çok stratejik bir hata yaptı. Ağustos ayı sonlarında gece uçuşunda yolunu şaşıran 2 Alman uçağı bombalarını yanlışlıkla Londra üzerinde bırakmıştı. İngilizler buna Berlin’i bombalayarak cevap verince, Başkentlerinin hava saldırısından uzak olduğunu düşünen Hitler, öfkeden deliye dönerek 5 eylülden itibaren hava üsleri yerine Londra’nın bombalanmasını emretti. Oysa hava üslerini vurmaya devam etselerdi, belki de muharebeyi kazanabileceklerdi. Bu çok yanlış karar sayesinde RAF avcı komutası rahat bir nefes aldı. O andan itibaren İngiliz uçak üretimi kayıpların üstüne çıktı. Almanlar da bu yanlış kararla, muharebenin odağını kaybettiler. Deniz Aslanı işgal operasyonunun başarılı olabilmesi için RAF’ı yok etmeleri gerekirken, şimdi anlamsızca Londra’yı bombalamaya başlayarak, temel amaçlarından uzaklaşmışlardı. 15 eylül Almanların güçlü biçimde saldırabildiği son gün oldu. O gün Almanlar 400 bombardıman ve 700 avcı ile saldırdılar. İngilizler de 11. Gruba bağlı tüm avcılarını havalandırdılar. Kapışmada İngilizler 28, Almanlar 56 uçak kaybetti. Pek çok Alman uçağı da dönüşte ya Manş denizine düştü ya da ağır hasarlı olarak Fransa’daki üslerine geri döndü. 15 eylülü zaferle kapatan İngilizler o günü Britanya günü adıyla bayram ilan ettiler. Öte yandan İngiliz bombardıman uçakları da bu süre zarfında boş durmuyordu. Temmuz ve ekim arasında Fransa ve Belçika’daki Alman hava üslerine 9180 sorti yaptılar. Almanların gündüz saldırılarında hedef İngiliz avcı uçaklarının hava üsleriydi ama İngiliz avcılarını yerde bir türlü istedikleri ölçüde yakalayamıyorlardı ve bu ataklar bekledikleri kadar etkili olamıyordu. Bu nedenle, İngiliz avcılarını çoğunlukla it dalaşlarında düşürmeyi başarabildiler. Kraliyet Hava Kuvvetlerini yok edemeyeceğini anlayan Hitler, 13 kasımda 2. bir emre kadar Deniz Aslanı operasyonunu erteledi. KAYIPLAR: İki taraf da hasmının kayıplarını abartarak duyurmayı tercih etti. Gerçek kayıplarla ilan edilen kayıplar atasındaki oran 1/3 civarındaydı. Gerçek kayıplar şöyle oldu: İngilizler avcı kumandanlığından 1023, bombardıman kumandanlığından 376 ve sahil korumadan 148 olmak üzere 1547 uçak kaybettiler. Almanlarsa 1887 uçak kaybettiler. Bunların 650’si BF-109, 323’ü BF-110 olarak gerçekleşti. Bazı kaynaklarda kayıp rakamları biraz daha yüksektir. Yukarıdaki rakamlar sıcak çatışma anlarındaki kayıplardır. Bu kayıplara ağır hasarlı uçaklar ve dönüş yolunda düşen yaralı uçaklar dahil olmayabilir. Genel olarak bakıldığında, İngiltere semalarındaki hava çatışmalarında İngilizler yaklaşık 2’ye 1 imha üstünlüğü kurdular. Buna mukabil, onlar da Fransa ve Belçika bombardımanlarında 400 civarında uçak kaybettiler. İngilizlerin gündüz çatışmalarındaki bu bariz üstünlüğü Almanları daha çok gece saldırıları yapmaya itti. Bu yolla Almanlar uçak kaybını en aza indirmek istediler çünkü başlangıçtaki filolarının yarıdan fazlasını İngiltere semalarında kaybettiler. Alman uçaklarının yarıdan fazlası Hurricane’ler tarafından düşürüldü. İngilizler Spitfire’ları BF-109’larla kapışmak için kullanırken, Hurricane’leri daha çok Alman bombardıman uçaklarını düşürmek için kullandılar. Savaşın bitiminde RAF başlangıçtakinden biraz daha fazla uçağa sahipti, yani düşürdüklerinden biraz fazlasını bombardımana rağmen muharebe boyunca üretebilmişlerdi. Buna mukabil Alman uçak endüstrisi aynı hızda cevap veremediği için muharebenin bitiminde başlangıcına oranla Almanlar filolarının avcılarda %30’unu, bombardımanda %25’ini kaybetmişlerdi. Britanya muharebesi bitmişti, ancak “Blitz” adı altında İngiliz şehirlerinin aralıksız bombalanması yeni başlıyordu. Hitlerin hangi motivasyonla bu saldırıları yaptırdığı bilinmiyor. Hiçbir stratejik amaca hizmet etmeyen bu saldırılarda 40 bin İngiliz vatandaşı öldü. Bu esnada Berlin yüzünü yeni bir hedefe çevirmişti. Aralık 1940’da Hitler Operasyon Barbarossa harekatının başlaması emrini verdi. Göring bir kez daha abartılı iyimserdi. Luftwaffe, söylediğine göre, kızıl ordu uçaklarını kilden güvercinleri düşürür gibi düşürecekti. Gerisi tarihte kayıtlı.

Torlak Kemal

Yarbay

2494 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

quote:

Orijinalden alıntı: Periah

Yazınızda bazı bilgi hataları mevcut.

Hitler Versay'dan nefret ediyordu doğru fakat Versay'ın intikamını almak için düşünüdğünüz kadar hevesli değildi. En başta Hitler ikinci dünya savaşını hiç istemiyordu. Diğer konuya gelirsek Franve ve İngiltere'nin daha önce söz verdiği veya tepki göstermeleri beklenen pekçok olayda sesleri çıkmadı. Ren,in silahlandırılması,Avusturya ile birleşme. Südet bölgesi'nin Almanya'ya katılması. Keza burada son adım Polonya'ya 1. dünya savaşında verilen bölgeyi geri almaktı. Hitler Polonya için müttefiklerin savaşa gireceğini hiç düşünmüyordu.(Ukrayna için Amerika'nın Rusya ile savaşa girmesi gibi. Girebilir mi evet olası mı hayır. Burada birikmiş bir sürecin etkisi oldu.) Daha önceki olayla gibi kuru gürültü yaşanıp olayın bir şekilde diplomatik yollarla toparlanacağına inanıyordu. Zaten Polonya işgalinden sonra da Fransa Almanya'ya savaş açmak konusunda son derece tereddütte kalmıştır. Savaşın açılmasından sonra da İngiliz ve Fransızlar uzunca bir süre savaş atmosferine giremediler.

Birde aslında savaşın başındaki Alman ordusu çok matah bir ordu sayılmazdı. Fransa'da benzer şekilde savaşa hazırlıksız girmiştir.

Hava muharabesine gelirsek. Her ne kadar Almanlar radar gibi teknolojiler nedeniyle ağır hasar görse de aslında savaşı kazanmaya oldukça yakındılar. Savaşın ilk ve orta dönemleri boyunca Alman hava güçleri daha İngiltere'nin havalimanlarını ve askeri tesislerini yoğun biçimde borbardıman altında tutarak adeta İngiltere'yi hava savaşını kaybetme noktasına getirmişti. Fakat bu konuda dışardan yeterli bilgiyi alamadıkları için çabalarının beyhude olduğunu düşünüp belli bir noktadan sonra şehirleri ve sivil hedeflere yöneldiler. Buda aşırı derece zorlanan İngiliz hava güçlerinin nefes almasını sağladı.

Bir nok daha eklemek istiyorum. Aslında Hitler Amerika konusunda büyük bir stratejik hata yapmıştır. Japon saldırıcı sonucunda Amerikan Japon savaşı başladığında Amerikalılar Almanya'ya 3 gün boyunca savaş ilan etmemişlerdi. Hitler bunu lehine kullanıp belki Amerika ile bir savaşa girmeden aynı Jponların Ruslarla yaptığı gibi durumu kurtarabilecekken malesef Reicstrag'da Amerikalılara kendisi savaş açmıştır.

Detaylara indiğimizde dışardan net ve berrakmış gibi görünen herşey inanılmaz derecede tereddütlü ve belirsiz hale geliyor. Tüm insanlık tarihinin özü gibi bu savaşın özüde bir sürü tereddüt, tesadüf yanlış ve doğru kararlar ve belirsizlikler ile dolu.

"Hitler Versay'dan nefret ediyordu doğru fakat Versay'ın intikamını almak için düşünüdğünüz kadar hevesli değildi. En başta Hitler ikinci dünya savaşını hiç istemiyordu. "

Yukarıda mesajından alıntı yaptığım kısıma cevap olarak, Hitler II. dünya savaşını belki istemiyordu ama Fransa ve İngiltere ile savaşmayı göze almış ve planlarını buna göre yapmıştı. Yukarıdaki mesajındaki iddianı Liddel Hart'ın kitabında yer alan bir pasaja dayandırdığını düşünüyorum. O pasajda Hitler'in bir dünya savaşı istemediği, İngiltere ile savaşmak istemediği, öyle olmasa dev gibi bir donanma kurmuş olması gerektiğini yazıyor. Zaten Hitler'in planı tam da buymuş: Dev gibi bir donanma kurmak ve İngiltere ile denizlerde baş edebilmek!

Aşağıda verdiğim 2 kaynak ve kaynaktan yapılan alıntılar bunu doğruluyor

German Navy in the Second World War (spartacus-educational.com)

"When Adolf Hitler became Chancellor in 1933 he implemented Plan Z, a ten year programme to develop a fleet capable of challenging the Royal Navy. The main emphasis was placed on the building of submarines and fast surface squadrons in order to be able to control Britain's vital trade supply lines."

Kriegsmarine - Wikipedia

"The Kriegsmarine saw as her main tasks the controlling of the Baltic Sea and winning a war against France in connection with the German army, because France was seen as the most likely enemy in the event of war. But in 1938 Hitler wanted to have the possibility of winning a war against Great Britain at sea in the coming years. Therefore, he ordered plans for such a fleet from the Kriegsmarine. From the three proposed plans (X, Y and Z) he approved Plan Z in January 1939. This blueprint for the new German naval construction program envisaged building a navy of approximately 800 ships during the period 1939–1947. Hitler demanded that the program was to be completed by 1945. The main force of Plan Z were six H-class battleships. In the version of Plan Z drawn up in August 1939 the German fleet was planned to consist of the following ships by 1945:

Sonuç olarak söyleyebilirim ki Hitler'in kafasında Fransa ve İngiltere ile savaşmak hep vardı, er ya da geç onlara da bulaşacaktı fakat onlara bu kadar erken bulaşmayı beklemiyordu çünkü Polonya işgaline yanıt vermeyeceklerini düşünüyordu. Ama İngiltere ve Fransa Polanya'nın işgaline diğer girişimlerinde olduğu gibi sessiz kalamadı ve kendini beklemediği ya da planlamadığı bir anda onlarla savaşırken buldu. İşte Liddel Hart gibi bazı tarihçiler sanırım buna bakarak Hitler'in İngiltere ve Fransa ile savaşmak istemediğini söylüyor. Oysa Hitler onlarla da savaşmak istiyor, sadece zamanlamasını kendi belirlemek istiyordu. Fakat işler istediği gibi gelişmedi. Benim görüşüm bu yönde ve yukarıdaki donanma için Z planı da bunu doğruluyor.

Almanların İngiltere’ye Karşı Başlattığı Hava Muharebesi Neden Başarısız Oldu. (3. sayfa)