Aşırı asosyal'e meslek önerisi..

quote:

Orijinalden alıntı: FunkyCJ

tipim ve dolayısıyla özgüvenim sıfırın altında beyler... adeta bir hayalet gibi, bedeninden çekilmiş, hissizleşmiş bir ruh gibi yaşıyorum..

fen lisesindeyim, derslerim aşırı derecede iyi. 11.sınıf olmama rağmen bu seneki ygs'de 138 net yaptım mesela. maddi durumumuz da iyi. ama çok dua etmişimdir allah'a "para pul istemiyorum, sağlık istemiyorum, hiçbir şey istemiyorum sadece sevilecek bir tip ver " diye.

gerçekten evde ve okulda zor günler geçiriyorum..

tamamen yapayalnız, zor... ve acı günler..

ciddi anlamda sıyırdım..

muhabbetsizlikten ve karamsarlıktan kafayı yemek üzereyim.. sınıfa giriyorum..kapı önünde lak lak eden grubun önünden geçiyorum sanki yokmuşum gibi..kimse fark etmiyor.... yanından geçtiğim insanların yüzlerine bakıyorum... beni gören yok... sırasının yanından geçtiğim insanlar, beni umursamıyorlar bile... bir kaç adım daha... gözlerim sınıfı taraya taraya... göz göze geldiğim herkes, ama herkes, neredeyse tepkisiz, başka yöne çeviriyor bakışlarını...

orada olduğuma, yaşadığıma..bir varlığa sahip olduğuma dair, en ufak bir kanıt bile yok beyler?? yoktum ben?..ölüydüm?..ya da gördüğüm tüm bu insanlar yoktu aslında, hepsi benim sanrılarımdan ibaretti..

gidip en tepedeki sıraya yalnız başıma çöküyorum..oturuyorum..izliyorum.

ne yapayım sonra açıp test kitaplarına gömülüyorum.. gömülüş o gömülüş, okul çıkışına kadar kalkmıyorum neredeyse..

sanki beni hocalar bile görmüyor.. derste açıp telefondan kulaklıkla müzik dinliyorum.. hiç bir hoca da bakıp "oğlum dersi dinle" demiyor..sınıftaki diğer çocuklara zorla not aldıran hocalar benim yanımdan geçerken önümde başka dersin test kitabını görmesine rağmen dönüp de "dersle ilgilen" demiyor... eminim dersime girenlerin %90'ı ismimi bilmiyordur..

ailem: allah kimsenin başına böyle anne baba vermesin.. bu kadar asosyal olmamın sebebi belki de onlar. bana küçükken neler yaptıklarını, nasıl birileri olduğunu anlatmak bile istemiyorum.. b.k gibi paraları var ama yol parasından başka harçlık alamıyorum.. "yol param yok okula gitmiyorum o zaman" demesem onu bile vermeyecekler.. galiba onlar da beni tipimden dolayı sevmiyor..

neyse daha fazla uzatmayayım arkadaşlar. durum bu..

bana kolayca işe girebileceğim bir meslek önermenizi istiyorum.. mümkünse grupla çalışılan bir iş olmasın.. parası da geçinebilecek kadar olsun yeter.. tıp falan demeyin, yapamam hastalara laf anlatamam.. mühendislik derseniz de boğaz içinden çıksam bile iş bulabileceğimi sanmıyorum..

yalnız yaşamaya alışmış biriyim.. zaten kalabalık ortamlara girdiğimde yürümekte bile zorlanıyorum, kontrolümü kaybediyorum, acayip kasıyorum..

dershane dönüşü kimse görmesin diye hep yolumu uzatıyorum..

her gün dua ediyorum allah'a beni yanına alması için ama olmuyor işte.. ömür boyu yalnız yaşayabilirim heralde artık ne yapalım..

quote:

Orijinalden alıntı: FunkyCJ

tipim ve dolayısıyla özgüvenim sıfırın altında beyler... adeta bir hayalet gibi, bedeninden çekilmiş, hissizleşmiş bir ruh gibi yaşıyorum..

fen lisesindeyim, derslerim aşırı derecede iyi. 11.sınıf olmama rağmen bu seneki ygs'de 138 net yaptım mesela. maddi durumumuz da iyi. ama çok dua etmişimdir allah'a "para pul istemiyorum, sağlık istemiyorum, hiçbir şey istemiyorum sadece sevilecek bir tip ver " diye.

gerçekten evde ve okulda zor günler geçiriyorum..

tamamen yapayalnız, zor... ve acı günler..

ciddi anlamda sıyırdım..

muhabbetsizlikten ve karamsarlıktan kafayı yemek üzereyim.. sınıfa giriyorum..kapı önünde lak lak eden grubun önünden geçiyorum sanki yokmuşum gibi..kimse fark etmiyor.... yanından geçtiğim insanların yüzlerine bakıyorum... beni gören yok... sırasının yanından geçtiğim insanlar, beni umursamıyorlar bile... bir kaç adım daha... gözlerim sınıfı taraya taraya... göz göze geldiğim herkes, ama herkes, neredeyse tepkisiz, başka yöne çeviriyor bakışlarını...

orada olduğuma, yaşadığıma..bir varlığa sahip olduğuma dair, en ufak bir kanıt bile yok beyler?? yoktum ben?..ölüydüm?..ya da gördüğüm tüm bu insanlar yoktu aslında, hepsi benim sanrılarımdan ibaretti..

gidip en tepedeki sıraya yalnız başıma çöküyorum..oturuyorum..izliyorum.

ne yapayım sonra açıp test kitaplarına gömülüyorum.. gömülüş o gömülüş, okul çıkışına kadar kalkmıyorum neredeyse..

sanki beni hocalar bile görmüyor.. derste açıp telefondan kulaklıkla müzik dinliyorum.. hiç bir hoca da bakıp "oğlum dersi dinle" demiyor..sınıftaki diğer çocuklara zorla not aldıran hocalar benim yanımdan geçerken önümde başka dersin test kitabını görmesine rağmen dönüp de "dersle ilgilen" demiyor... eminim dersime girenlerin %90'ı ismimi bilmiyordur..

ailem: allah kimsenin başına böyle anne baba vermesin.. bu kadar asosyal olmamın sebebi belki de onlar. bana küçükken neler yaptıklarını, nasıl birileri olduğunu anlatmak bile istemiyorum.. b.k gibi paraları var ama yol parasından başka harçlık alamıyorum.. "yol param yok okula gitmiyorum o zaman" demesem onu bile vermeyecekler.. galiba onlar da beni tipimden dolayı sevmiyor..

neyse daha fazla uzatmayayım arkadaşlar. durum bu..

bana kolayca işe girebileceğim bir meslek önermenizi istiyorum.. mümkünse grupla çalışılan bir iş olmasın.. parası da geçinebilecek kadar olsun yeter.. tıp falan demeyin, yapamam hastalara laf anlatamam.. mühendislik derseniz de boğaz içinden çıksam bile iş bulabileceğimi sanmıyorum..

yalnız yaşamaya alışmış biriyim.. zaten kalabalık ortamlara girdiğimde yürümekte bile zorlanıyorum, kontrolümü kaybediyorum, acayip kasıyorum..

dershane dönüşü kimse görmesin diye hep yolumu uzatıyorum..

her gün dua ediyorum allah'a beni yanına alması için ama olmuyor işte.. ömür boyu yalnız yaşayabilirim heralde artık ne yapalım..