Aşk Dört Mevsim (Gerçek Bir Hikaye - BİTTİ) | DonanımHaber Forum

Aşk Dört Mevsim (Gerçek Bir Hikaye - BİTTİ) - Sayfa 7

eyes-on-you · 2012-02-07T19:54:38.0000000+03:00

ÖNSÖZ Daha birinci sınıfta öğretmişlerdi bana dört mevsimi: İlkbahar, yaz, sonbahar, kış... Bu sırayla ezberletmişlerdi. Nereden bilebilirdim aşkımın da dört mevsim olacağını? Başta ilkbahar kadar şirin ve masum, bağlandıkça yaz sıcağı kadar kavurucu ama yine de ayrı bir güzelliği var. Sonrası sonbahar... Hüzünlendiren bir güzelliğe sahip. Umutsuz, karamsar bir havası var. Ve kış... Soğuk, beyaz... Sadece üşüyorsunuz. Kış rüzgarı yüzünüze vurdukça soğuğu iliklerinize kadar hissediyorsunuz. İlerleyen satırlarda size bir adamın dramını anlatacağım. Yani benim... Aşkımı neden dört mevsime benzettiğimi anlayacaksınız. Haklı olduğum bölümlerde var, haksız olduklarım da... Kesinlikle haklılığımı ispatlamak için yazmıyorum bu satırları zaten. Benim aşkım dört mevsimdi, ilkbaharlar hep sizin olsun. BÖLÜM 1:İLKBAHAR DOĞRU ZAMAN DOĞRU YER Hiç ummadığınız anlarda karşınıza çıkıp hayatınızı derinden etkileyen insanlar vardır ya hani. Kimi iyi yönde etkiler hayatınızı, kimi kötü... Duygu bunlardan hangisine giriyor bilemeyeceğim. En iyisi okuduktan sonra siz karar verin. Fakat kesin olarak söyleyebileceğim bir şey var ki, o da iyi ya da kötü, bana bir çok şey kattığı. Her lise çağındaki öğrenci bilir. Gerek eğitim sistemimizin yetersizliği gerekse aile baskısı yüzünden bir çok öğrenci istemediği bölümde okur. Duygu da Lise 3'te bu sebeple gelmişti bizim sınıfa. O an gelene kadar tek kelime etmişliğimiz yoktu. Bir gün tenefüste en yakın arkadaşım Meriç ile oturuyoruz. Canımız sıkıldığından olsa gerek, telefondan son ses müzik dinliyoruz.Duygu bizim önümüzdeki sıraya geldi oturdu. Müzik sohbeti açıldı ama ben pek dahil olmuyorum. Meriç'le ikisi konuşuyor. Duygu bana dönüp "Sen neler dinlersin?" benzeri bir soru sordu. İlk kez o an baktım gözlerine. Cevabı geçiştirdiğimi anımsıyorum. Daha sonra ders zili çaldı ve yerine geçti. Bir sonraki ders, öğretmenimiz dersi sunum odasında işleyeceğimizi söyledi. Tenefüste toparlanıp çıktım sunum odasına. Kantine kahve almaya indim daha sonra. Geldiğimde Duygu'nun önümdeki sırada tek başına oturduğunu gördüm. Ders çok sıkıcı geçiyordu. Zilin çalmasına yakın elimle omzuna dokunup "Naber?" dedim. Tenefüste eve gideceğini söyledi. Nedenini sordum. Öğretmen konuştuğumuz için bize baktı. Konuşmayı kesip önüme dönmek zorunda kaldım. Duygu defterimin köşesine nedenini yazdı ve o gittikten sonra derste yaptıklarımızı anlatmam için numarasını verdi ve ekledi: "Hem konuşup sohbet ederiz biraz. Canım çok sıkılıyor evde." Akşam mesaj atacağıma dair söz verdiğimi yazdım bende ve tenefüste gitti. Akşam ders çalıştığımda aklımda bile değildi açıkçası. Edebiyat kitabını ders çalışmak için açmasam, bu anlatacaklarımın hiçbiri olmayacaktı belki de. Kitabı açtım ve numarayı gördüm. Sözleri çok önemseyen birisiyimdir. Ona verdiğim söz aklıma geldi ve numarayı kaydedip mesaj attım. Geçmişimizden sınıfımıza kadar uzun uzun konuştuk. Bana sınıftakilerin ne kadar "çocuk" olduğundan bahsetti. Beni ayrı tuttuğunu belirterek. Uzun konuşmanın sonunda bu sohbetin ona iyi geldiğini, sık sık tekrarlarsak iyi olacağından bahsettik. Ertesi gün bu konuşmayı tekrarladık. Sınıfa yeni geldiği için arkadaşı yoktu. Yalnız oturuyordu. O zamanlar kendi çapımda roman vs. yazmaya çalışıyordum. Ona bundan bahsettim. Yarın kendisine getirmemi ısrarla istedi ve yarın ya ben senin yanına geleyim ya da sen benim yanıma otur diye de ekledi. Tamam dedim ben de. Ertesi gün yazdıklarımı okuduğunda betimlemelerimin çok güzel olduğunu söyledi. Dalga geçiyorsun dedim. Hayır muhteşem dedi. Ve birden şunu söyledi: Beni nasıl betimleyeceksin merak ediyorum. Onun hakkında yazmam için ısrar ediyordu. Tamam deyip geçiştirdim. Ciddi olduğunu düşünmüyordum açıkçası. Sonraki gün okula gelir gelmez bana yazıp yazmadığımı sordu. Unuttuğumu söyledim. Ciddiye almasına şaşırmıştım. Yarın yazacağım ama söz dedim. Eve geldiğimde bir kaç satır karaladım bir şeyler ve ertesi gün götürdüm. Çok beğendiğini ve saklayacağını söyledi. Şaşırdım bu kadar önemsemesine. O da kendi denemelerini okumam için bana getirmişti. İyi ki varsın, senden başka bu sınıfta bu yazdıklarımı paylaşabileceğim kimse yok diyordu. Felsefe ve hayat hakkındaki sohbetlerden çok hoşlanıyordu. Çok zeki ve olgun biriydi. Onunla sohbet etmekten hoşlanıyordum. Kafama göre bir arkadaş bulduğumu düşünüyordum. Bir gün İngilizce dersindeyiz, kitap üzerinden yazışarak konuşuyoruz yine.Birden bundan sonra burda otursam olur mu? diye sordum.Benim için problem olmaz dedi. Meriç'le de konuştum konuyu. O da benim yanımdan boş olan arka sıraya gitmeyi planlıyormuş zaten. Böylece artık onun yanında oturmaya başladım ve bu uzun bir süre böyle devam edecekti. İlerleyen aylarda her şey çok güzel gidiyordu. Arkadaşlığımızı ilerletmiştik Duygu'yla. Daha sık sohbet edip, daha fazla zaman geçiriyorduk. Günlerim hep onunla geçmeye başlamıştı. Onu arkadaşım olarak görüyordum. Aklımdan aksi bir düşünce, duygu geçmiyordu bile. Sonra bir gün bana birine aşık olduğunu ama ona açılamadığını söyledi. Her gün bana onu anlatır olmuştu. Ve onu kıskandığımı farkettim. Onu sevdiğimi anlamıştım. O ise bana anlatmaya devam ediyordu. Bense içime atıyordum sürekli. Benim omzumda ağlıyordu. Öyle bir an geldi ki artık içimde tutamaz olmuştum. Arkadaşlarımız ortak olduğu için kimseye de anlatamıyordum derdimi. Sevdiğimi söyleyecektim ama onu arkadaş olarak da kaybetmekten korkuyordum. Hani bir söz vardır ya: "Aşık gibi sevmezsen kardeş gibi sev beni." diye. Öyle işte. Yeter ki yanımda olsundu. Çok iyi hatırlıyorum, bir gece yatağımda yine ne yapacağımı düşünürken bunun böyle devam etmeyeceğini anladım. Cevabının olumsuz olacağını bilsem de ona söyleyip kurtulmaya karar verdim. Ne yazdığımı inanın hatırlamıyorum ama toplam "8 Kısa Mesaja denk gelen bir yazı yazmıştım. "Benim kadınım olur musun?" diye bitiyordu. Mesaj attım çünkü konuşmaya cesaret edemedim. Ertesi gün ara karnelerimizi alacaktık. Bütün gece uyumadım ama cevap gelmedi. Annem sürekli bana ne olduğunu soruyordu. Sabah okula gittiğimde onu göremedim. Kimseyle konuşmadan bütün gün sınıfta köşeye çekilip müzik dinleyerek onu bekledim ama gelmedi. Eve döndüm ve attığım mesajı cevap vermeye bile değer bulmadı diye düşünürken telefonuma mesaj geldiğini farkettim. Çekinerek "Mesajı Oku" dedim. Bunu beklediğini ama başka birini sevdiğini, bunu da benim bilmeme rağmen niye böyle bir şey yaptığımdan söz ediyordu. Ayrıca eklemişti:"Bu saatten sonra birlikte oturmamız doğru olmaz." diye. O gece ne yaptığımı, nasıl geçirdiğimi inanın hatırlamıyorum. Tek hatırladığım gözyaşı... $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/NO3Z_-Rd7Uw?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_NO3Z_-Rd7Uw_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_NO3Z_-Rd7Uw_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); Rengin sararmış derdin ne Bir haller olmuş sana yine Bırak gün yanından geçip gitsin Yarın şansını yeniden denersin Gözün kararmış olur böyle Yinede dönüp bakma geriye Bırak yıldızları kayıp gitsin Yarın başka bir dilek dilersin Sen kendinde ol yeter Karanlık çökmüş temiz kalbine Kanın azalıyor terk edildikçe Bırak aşkları yaşanıp bitsin Yarın daha çok sevilirsin Sen kendinde ol yeter. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ne yapacağımı bilmiyordum. Hayatın hiçbir anlamı kalmamış gibiydi. Düşündüm ne yapabilirim diye. Cesaretemi toplayıp aramaya karar verdim bir gün. Aradım, açmadı. Bir daha hiç konuşamayacağım diye düşünürken telefonum çaldı. Arayan oydu. Kuafördeydim, açamadım diye başladı. Ne istediğimi sordu. Ben her şeye rağmen arkadaş kalabileceğimizi, ikinci dönem yine yanında oturmak istediğimi söyledim. Kabul etmedi. Bazı şeylerin olması için bir şeylerin olmaması gerekir dedi. Kapadım. Bu son konuşmamız oldu. Aynı sınıfta olmamıza rağmen bir daha tek kelime konuşmadık. Bildiğim tek bir şey vardı, o da başka birini sevmeden unutamayacağımdı. Benim dertlerimi paylaştığım çok yakın bir arkadaşım vardır. O akşam can sıkıntısından MSN'de onunla konuşuyordum. Olanları anlatmıştım tabii. Şakasına ona dedim ki: "Betül bizim buranın kızlarından hayır yok, en iyisi sen ordan bir tane bul bana." dedim. Kız ciddiye almış. Ortak arkadaşımız vardı Özge diye. Ona söylemiş. Kızla da tesadüfen bir haftadır msnde konuşuyorduk. Ben Betül'le konuşurken o da yazmıştı, onunla da sohbet ediyorduk. Kız birden sustu. Betül konuştum deyince bana şok oldum ben ama sonradan düşündüm ki belki unutmama yardımcı olurdu. Kıza karşı hiçbir şey hissetmiyordum. Biraz düşündüm ve sonra buna karar verdim. O zamanlardaki psikolojik durumumu siz düşünün artık. Ben hayatımda hiçbir insanın duygularıyla oynamadım. İçinde bulunduğum durum beni bunu yapmaya itti. Kıza "Ee, ne diyorsun? Betül seninle konuşmuştur." dedim. O da bilmiyorum ki uzaklık var falan dedi. Ben de elimden geldiğince hissettirmemeye çalışırım dedim. Ayrıca şöyle bir öneride bulundum. 1 hafta deneriz. Yani ne arkadaş ne de sevgili oluruz dedim. Denersek ve iyi gitmezse kaybedeceğimiz sadece bir haftamız olur dedim. Ancak denemezsek ve ikimizin de mutlu olacağı bir ilişki başlayacaksa çok şey kaybederiz dedim. Kararsızım falan dedikten sonra en sonunda ikna oldu. Telefonunu aldım. Her nedense mutluydum. Benim hattım Turkcell idi, onunki avea. Hiç unutmam o gece babamın telefonunu almıştım. Sabaha kadar Özge'ye mesaj atıp kontörlerini bitirmiştim babamın. Bir yandan üzülüyordum ya kız gerçekten beni severse diye ama bir yandan da zaten o da reddedecek seni bir hafta sonra, en azından unutmana yardımcı olur diye düşünüyordum. Uzun bir süre sonra yatağımda rahat bir uyku uyuduğumu hatırlıyorum. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- NEFES BİLE ALMADAN... Sabah uyandığımda telefonumda Günaydın mesajını gördüm. Mesaj atamıyordum ona. O gün gidip Turkcell'den her yöne SMS yaptım. Ve konuşmaya başladık. Kafam çok karışıktı. Bir yanımda olmasını istiyordum sadece, bir de ona zarar vermek, kullanmak istemiyordum. İşte bu kafa karışıklığı içerisinde ona nedense böyle bir şey hissetmemememe rağmen seni seviyorum yazdım. Özge cevap olarak şunu söyledi: Ben aynı şeyi söyleyemeyeceğim sana şuan. Bunu kullanmak bu kadar basit olmamalı. Söylediğin zaman seni seviyorum hakkını vermeli. Hoşlanıyorum senden, ama seni seviyorum diyemem dedi. O böyle konuşunca yaptığım yanlışı farkettim. Eğer o bu şekilde umutsuz konuşmasaydı ben o gün ona tüm gerçeği anlatıp gidecektim. Çünkü vicdanım sürekli peşimdeydi. Özge masumdu çünkü. Benden öncesi yoktu. O kadar saf ve temizdi ki... Ama o böyle konuşunca bir hafta sonra zaten yine terkedileceğim diye düşündüm ve sadece onunla konuşmaya devam ettim. Unutmak için. İnanın ikinci güne kadar kızın profil fotoğraflarına bile bakmamıştım. Sadece bir kaç sene önce gördüğüm hali vardı kafamda. Bir kaç gün geçti, biz hala konuşuyorduk. Konuşup tanıdıkça bir şey farkettim. Bir hafta sonra giderse üzülecektim. Kendime sordum, seviyor musun diye. Sonra Hayır Ali, saçmalama dedim. Sadece olayların üstüne geldi, o kadar. Konuşurken artık mesaj yerine telefonla konuşup, birbirimizin sesini duymaya karar verdik. Hala dün gibi aklımda. Kapıyı kapadım ve aradım. Onunla konuşmak istiyordum sadece. Nedenini bilmiyorum. Sesini duymak... Açtı ve uzun uzun konuştuk. Ona Duygu'ya daha önce yazmış olduğum aşk hakkındaki denemeleri okuyordum. Tek kelime etmeden dinledi. Sonrasında da çok güzel yazıyorsun dedi. Biraz daha konuşup kapadım. Telefonu kapattığımda nedense gülüyordum. Belki de uzun bir süre sonra bir kızın gerçekten bana değer verdiğini anladığım içindi, bilmiyorum. Benim eskiden ilişki yaşadığım Merve diye bir kız vardı. Bir gece o aradı beni. Görüşmek istediğini söyledi. Önemli olduğunu da ekledi. Ayrılmamıza rağmen arkadaş gibi arada konuşuyorduk. Ben de ne olduğunu merak ettiğim için gitmeye karar verdim. Özge'ye Duygu hariç geçmişimdekileri az da olsa anlatmıştım. Özge'ye durumu söyledim. Başta gitme falan dedi ama sonradan kabul etti. Aklı bende kalmasın diye her yaptığımı anlatacaktım. Bulışmaya gittim bir yandan Merve ile konuşurken bir yandan Özge ile mesajlaşıyordum. Merve bana geri dönmek istediğini söyledi elimi tutup. Özge'ye mesaj attım. Merve bana böyle deyince geçmişte bana yaptıklarından dolayı kalkıp gittim hesabı ödeyip. Arkama bile bakmadan. Eve gelir gelmez Özge'yi aradım durumu açıklamak için. Telefonu açtığımda çocuklar gibi ağlıyordu. İlk kez bir kadın benim karşımda ağlamıştı. Ve bana söylediği şu oldu: "Seni seviyorum, seni çok seviyorum. Ne olur gitme..." O gece sabahlara kadar mesajlaştık. Onunla konuştukça sanki benim için yaratıldığını düşünmeye başladım. Ve evet, onu sevmeye başlamıştım. Sadece üç günde... Duygu, Merve hiçbiri umrumda değildi. Sadece o olsundu. Ona şunu yazdım: Kelebek kadar ömrümüz var. Sevmek lazım,hemen başlayalım. Kaybedecek daha neyimiz var? Aşk için ne gerekiyorsa hepsi bende var. Nefes bile almadan seviyorum seni. Sarmaşıklar gibi sardın kalbimi Değiştirdin kanımı koydun zehrini Örümcek gibi ördün zihnimi Düşündükce daha çok isterim seni Nefes bile almadan seviyorum seni İçimde dolaşan alkol gibi Sana gitgide sarhoş oluyorum Ruhumu kaybetmiş gibi Sadece senin için yaşıyorum Nefes bile almadan seviyorum seni $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/6a2RNgtwFY0?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_6a2RNgtwFY0_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_6a2RNgtwFY0_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); Karşılığında o kadar güzel şeyler yazmıştı ki, şu an o günü yaşama şansım olsa ne kadar kahrolsam da yaşamak isterim. O gece hayatımdaki en güzel gecelerden biriydi. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- HERE WITHOUT YOU Aylar ilerledikçe, onunla daha çok vakit geçirdikçe ona olan bütün duygularım katlanarak artıyordu. O da beni çok seviyordu. Öyle ki; aralıksız 2-3 saat konuştuğumuz oluyordu ve kapatırken buna rağmen bir burukluk oluyordu ikimizde de. Duygu'yu unutmuştum. Aklıma bile gelmiyordu artık. Hatta Özge ile bu kadar kısa süre içerisinde yaşadıklarımla kıyaslayınca ne kadar da aptalmışım diyordum kendime. Her ay dönümünde bana yazı yazıp yollardı. Ben de ona yollardım. Özellikle o yazılarını saklardım. O kadar güzel yazıyordu ki, bir şairin kaleminden çıkmış gibi.... Hediyeler alıyorduk birbirimize. Aşkı aşk gibi yaşıyorduk. Filmlerdeki gibiydi her şey. Bazen aynı anda aynı şeyi düşündüğümüz, aynı anda birbirimizi aradığımız vb anlar oluyordu. Şarkımız vardı. Dinleyince her yerimde hissettiğim, hissettiği... $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/kPBzTxZQG5Q?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_kPBzTxZQG5Q_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_kPBzTxZQG5Q_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); Im here without you baby Burada sensizim bebeğim But your still on my lonely mind Ama sen hala benim kimsesiz aklımdasın I think about you baby Seni düşünüyorum bebeğim And I dream about you all the time Ve sürekli seni düşlüyorum Im here without you baby Burada sensizim bebeğim But your still with me in my dreams Ama sen hala düşlerimde benimlesin And tonight its only you and me Ve bu gece sadece sen ve ben varız Size biraz Özge'nin geçmişi ve çevresindekilerden bahsedeyim. Daha önce hiçbir erkekle bir şey yaşamamış. Özge'nin ailesinin çok yakın arkadaşları var. Onlarında Mehmet diye bir oğlu. Mehmet buna aşık. Zamanında çocuk buna o kadar çektirmiş ki, hem kendi psikolojisini hem de kızın psikolojisini bozmuş. Öyle bir insan ki bana yaptığın yüz kötülük diye her birini teker teker yazıp gönderebiliyor kıza. Annesi de durumu biliyor ama yakın oldukları için pek bir şey demiyor, diyemiyor. Biz çıkmaya başladığımızda çocuk nasıl oldu bilmiyorum ama kendini toparlamış. Artık bulaşmıyor kıza. Tek geçmişi bu. Bu kadar. Zaten o yüzden diğerlerinden çok farklı geliyordu bana. Duyguları saf ve temiz. Aşkı ilk defa yaşıyor. Özge benden rica etti kulağına gitmesin bizim durum diye. Bir de Ecem diye bir arkadaşı var bunun. Sürekli beraber takılıyorlar. Arkadaşları beni çok tanır,severdi. Ancak o kıza ilk başta ısınamadım pek. Özge karakter olarak neyse Ecem tam zıttıydı. Haftada bir sevgilİ değiştirip bunalıma giren tipler vardır ya, hani aşk onlar için ağızda sakız gibidir. Yoldan geçen ya da facebookta profil resmini değiştiren çocuğa ağzını yaya yaya yorum yaparlar, öyle işte. Özge'ye rahatsızlığımı belirttim. Öyle değil, çok iyi biri falan dedi. İçimden iyi dedim, bizim ilişkimize zararı olmadığı sürece katlanırım. Konu kapandı. O gün için... Bir de Merve var tabi. Ben ne kadar onu kafamdan atsam da Özge sürekli onun hakkında sorular sorup duruyordu. Onu kafasına takmıştı. Arada bu konu yüzünden ufak tartışmalar oluyordu. Ona Merve'yi takmamasını söylüyordum ama takıntı haline getirmişti. Özge uzakta, Eskişehir'de oturuyordu. Bense Edremit. Aramızda bayağı (7 saatlik) mesafe vardı. Dersanelerden dolayı haftasonları da görüşemiyorduk. Yine de ikimiz de şikayetçi değildik. Uzaklığı hiç hissetmiyordum, hissettirmiyordum. Saatlerce konuşuyorduk her gün. Yani kısaca her şey çok güzel gidiyordu. Sanki hayatımda ilk kez bu duyguyu yaşıyormuş gibiydim. Diğerlerinden gerçekten farklıydı. İkimiz de üniversiteye hazırlanıyorduk. Başta bu sorun olmamıştı ancak sonradan biz bütün vaktimizi konuşmak için ayırdığımızda hem benim ailem hem de onun ailesi karşı çıkmaya başladı. Karşı çıkmak derken, ayrılmamıızı istemekten bahsetmiyorum. Derslerinize önem verin diyorlardı. Sınava çalışmıyordum açıkçası. Odaya ders çalışıyorum diye girip onunla mesajlaşıyordum. Özge'nin ailesi erkek arkadaş olayına karşıydı. Özellikle babası. Annesi beni tanır. Söylediğinde çok efendi çocuk, iyi fakat sınavlarınız var, birbirinize zarar vermeyin demiş. Babanın kulağına gitmesin diye de eklemiş. O da öyle yaptı. Babasından gizliyordu. Ayrıca konuştuğumuz zamanlar annesinin görmemesine de dikkat ediyorduk. Yani bunlar dışında her şey mükemmeldi. Bir gün ders vs derken fırsat bulduk ve görüşmeye karar verdik. Eskişehir'e onu görmeye gidecektim. Eskişehir'de kalan çok yakın arkadaşım var. Onu aradım. Müsait olup olmadığını sordum. Onlarda kalacaktım. Müsaitim dedi. Biletleri aldım. Her şey hazırdı. Günler öncesinden sanki ilk kez bir kızla buluşacakmış gibi heyecanlıydım. Onunla konuşurken sesim titriyordu. N'oluyor sana Ali dedim. Kendine gel. Alt tarafı bir buluşma işte. Alt tarafı bir buluşmaydı. Alt tarafı... ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- İkl defa Eskişehir'e geldiğim için bilmiyordum pek şehri. Arkadaşım bıraktı buluşacağımız yere. Şehir bile daha canlı, daha parlak geliyordu gözüme. Dünya'yı bir başka görüyordum. Arkadaşımdan ayrılıp beklemeye başladım AVM' nin önünde. O an yanımdan geçen her sarı saçlıyı o sandım. Her geçişlerinde kendimi toparladım. İlginçtir sanki ilk kez bu duyguyu yaşıyordum. Ve onu gördüm. Ona aldığım yeşil elbiseyi giymişti. Güneş gözlüğü vardı üzerinde. Saçlarına ve yüzüne güneş vuruyordu. Saçlarından güneş ışığı akıyordu adeta. O an bir an yine yanılmış olduğum aklıma geldi. Hayır oydu. O kadar etkileyici gözüküyordu ki... Yanıma geldiğinde kalbim sıkışacak gibiydi. Ağzımdan çıkan tek kelime o heyecanla sonunda oldu. Sonunda gördüm seni... Gülümsedi. Sarıldık birbirimize. Sanki ben dünya'nın merkezindeydim. Dünya benim etrafımda dönüyordu. Başım dönüyordu. O kadar güzeldi ki. AVM' ye girdik. Yanımda olması güven veriyordu. Yürüyen merdivenlerden çıkarken ikimiz de birbirimize bakıyorduk. Yakından daha da güzelmişsin dedim. Güldü. Sen de öyle dedi. O kadar mutluydum ki, o an umrumda olan tek şey oydu. Biraz gezdik. Gözlerimi ondan ayırmadan yürüyordum resmen. O da çok heyecanlıydı. Sinemaya girmeye karar verdik. Film başladı. Biraz geçtikten sonra elini elimin üstüne koydu. O kadar güven vericiydi ki, oysa ilk kez yaşamıyordum bunları. Filmin fişini bile daha bir kaç ay önceye kadar saklıyordum. Bir tane İtalyan mafya filmiydi. Filmi hatırlamıyorum çünkü birbirimize odaklanmıştık tamamen. Sonrasında gezdik adalarda, yürüdük kol kola. O kadar güzeldi ki her şey. Sanki rüya da gibiydim. Bana sarılması dünyaya bedeldi. Öyle çok seviyordu, öyle çok güzel bakıyordu ki bana... Bir de sürekli saati hatırlatıyordu. Gitmene şu kadar kaldı diye. Söylediği her an aramızda bir sessizlik oluyordu. Ve o an geldiğinde ikimiz de ağlamıştık. Kendimi zor tuttum resmen. Yolda eve dönerken konuştuk uzun uzun. Her şey o kadar güzel geçmişti ki uzaklığa üzüldük. Bunları her gün yaşamak vardı dedik. İlerleyen günlerde her şey daha da iyiye gidecekti. Ta ki o an gelene kadar... ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- EN GÜZEL AŞK ZOR OLANDIR $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/tf7Z3laozuY?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_tf7Z3laozuY_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_tf7Z3laozuY_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); Buluşmadan sonra her şey daha iyiye gidiyordu ama bir sorun vardı. Sınav dönemi olduğu için annesi aşırı tepki vermeye başlamıştı ve babasının kulağına gider diye çok korkuyordu. Tüm bunlara rağmen yine de daha çok bağlanıyordum ona. Çünkü hani bir söz vardır ya, "En güzel aşk zor olandır." diye, işte öyleydi benimkisi. Onunla buluştuktan sonra kendime kızıyordum önceden yaşananlar için. Allah'a şükrediyordum onu karşıma çıkardığı için. Meğer önceden yaşadıklarımı aşk sanmışım diyordum. Bir gün tartıştık bir konu hakkında. Mesele neydi hatırlamıyorum. Ama ciddi biçimde tartışmıştık. O sırada attığım bir mesajı annesi görmüş. İşte o an dönüm noktalarından biriydi. Zaten bir şekilde bahane arayan annesinin eline koz geçmişti. Ayrılması için baskı yapıyordu. Özge karşı çıktığı için onu dövüyordu. Bu olayı takip eden günler içerisinde konuşmalarımızın yarıda kesilip, telefonda annesinden dayak yiyişini dinlemek zorunda kaldım. Benimle konuştuğu için. Ona her vurulduğunu duyduğumda, akan her göz yaşında içim acıyordu. Kendimi suçlu hissediyordum. Hatta soruyordum bazen "Acaba bırakıp gitsem daha mı iyi olacak ikimiz için de?" diye. Ama nasıl yapacağımı bilemiyordum. Konuyu açtım. O da istemedi bunu. Gerekirse ailemi karşıma alırım dedi. Tüm zorlukları beraber aşarız dedi. Ama olmadı. Her geçen gün annesinin davranışları daha da kötüye gidiyordu. En ufak bir şeyin nedenini bile bana bağlayıp dövüyordu kızı. En sonunda annesinden gizli yürütmeye karar verdik. Yaşanan zorlukları düşünün. Uzaklık, annesi, babası... Yine de güzeldi. Yine de değiyordu. O gün hala hafızamda. Annesi zorla beni arattırdı. Başında bekliyordu benimle konuşurken. Ayrılmak istediğini söyledi. Annesi öyle sansın diye bunu söylediğini bilmeme rağmen yine de kötü hissettim kendimi. Ağlıyordu çünkü. Bir şeyler söyleyip kapattım telefonu. Yatağıma girip ağladım. Ne olacak bizim bu halimiz diye düşündüm. O an sadece yanımda olsun istedim. Sadece sarılıp kolarına uyuyayım... Beni ancak bu rahatlatırdı zaten. Gece 01.00 e doğru arayan oydu. O kadar mutlu oldum ki... "Ali'm..." dedi. "Sensiz yapabileceğimi mi sandın? Üniversiteye geçene kadar sabredelim, o zaman karşılarına çıkıp söyleyeceğim. Kimse enel olamaz, ne olursa olsun." dedi ve ekledi: "Yıldızlar ve ay şahidim olsun ki..." Aya baktım. Güzel ama uzaktı. Parlak ama aynı zamanda karamsardı. Bize benzettim. Sabaha kadar konuştuk. Yanıma gelmesini istedim. Annene "Arkadaşlarımda kalacağım." deyip gel dedim. Nasıl olsa yazlık vardı. Bizimkilere de bir şeyler uydururdum. Kabul etti. O kadar mutlu oldum ki o geleceği için. Biraz da olsa unutmuştum her şeyi. Kafamda şimdiden hayallar kurmaya başlamıştım. Neler yapacağımıza dair. O gün kusursuz olmalıydı. Tek kelimeyle. Daha da bağlandığımı anladım ona. Tüm zorluklara, tüm acı verenlere rağmen... İşte yaz burada başlıyor. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- BÖLÜM 2:YAZ GÜNEŞ O onca olayın arasında otobüste bana doğru gelirken asla yalnız bırakmadım onu. Mesajlaşıyorduk. Delice görmek istiyordum. Saçlarını okşamak, doyasıya öpmek istiyordum. Yeterki gelsindi. Konuştuk o yoldayken, mesajlaştık hep. Hala inanamıyordum ama geliyordu işte. Annesine bir gece diğer arkadaşlarıyla birlikte Ecemlerde kalacağını söylemişti. Otogarda olduğunu söylediği anda annemlere gece arkadaşımda kalacağımı söyleyip çıktım evden. Aradan beş dakika geçmişti ki koştuğumu farkettim. O kadar özlemiştimki onu, sadece görsem ve tekrardan geri döneceğim dese kabul ederdim. Sonunda otogara geldim. Aradım telefonla. Birbirimizi bulduk. Sıkıca sarıldım ona. Sade bir biçimde giyinmişti. Bir kazak ve kot... Makyajı da aynı biçimde sadeydi. Kokusunu içime çektim. Onu her şeyiyle özlediğimi farkettim. Napalım diye konuştuk bir süre sonra karar verdik. Çantasını bizim yazlığa bırakıp sahil kenarında takılacaktık. Minübüse atlayıp bizim yazlığa doğru yola çıktık. Migros'un yanında indik. Akşam için de bir şeyler alalım dedik. Biraz şarap ve yanında bir kaç şey daha aldık. Ev biraz uzak olmasına karşın yürümek istedi. Koluma girdi. Yanyana yazlığa kadar yürüdük. Kapıyı açtım içeri girdik ve kapıyı kapatır kapatmaz sarıldım ona sımsıkı ve deli gibi öpmeye başladım. Poşetleri falan hepsini olduğu yere bırakıp içeri geçtik. Bu bir süre daha böyle devam etti. Göğsüme yattı en sonunda. Uzun uzun hasret giderdik. Gidip bir şeyler yiyip dolaşalım bu gidişle dışarısını göremeden gideceksin dedim. Güldü. Sahil kenarına gidip dolaştık kol kola. Teni ve parfüm kokusu deniz kokusuyla karışınca daha bir güzeldi. Sarı saçları daha bir parlıyordu. O Eskişehir'de oturduğu için denizi görememekten yakınıyordu belki ama ben onun gözlerindeki denizde kaybolmuştum. Boş bir banka oturduk denize karşı. Güneş çoktan son ışıklarını da geceye teslim ederek kızılımsı ışıklar saçıyordu. Omzuma yasladı başını. Her şey güzel olacak Özge'm dedim. Bu günlerden kim bilir ömrümüzün sonuna kadar kaç tane yaşayacağız. İyi ki varsın dedi, iyi ki yanımdasın. Konu sonra çocuklarımıza geldi. Adını ne koyacağımız, ileride nerede yaşayacağımızı falan konuşuyorduk. Yiğitcan olsun dedik erkek olursa. Kız olursa onun bir sürü seçeneği vardı. Ona bir planımdan bahsettim. Tüm yaşadıklarımızı bir kitap yapmak istediğimizden söz ettim. Ama sonunu biz değil, az önce ismini koyduğumuz çocuklarımız yazacaktı. Son anlarımıza kadar ne yaşadıysak hepsi olacaktı. Birer birer planlarımı anlattım. Dinlemediğini farkettim. Gözlerime bakıyordu. "Eve gidelim" dedi. "Seni istiyorum." Biraz daha yaşadığım yerleri göstermek istedim. Biraz daha dolaştık ve sonra yola koyulduk yine yürüyerek. Kol kola eve geldik. Evin en üst katındaki tarasa çıktık. Hava çok açıktı. Yıldızlar ve ay... Birlikte izliyorduk. Yıldızlar ve ay üzerine yemin ettim onu son nefesime kadar bırakmayacağıma dair. O da yemin etti bana. Birkaç bardak şarap içtikten sonra onu kucağımda odaya götürdüm. Koltuğun üstüne bıraktım. Kesinlikle sarhoş değildi. Ben de öyle. Üzerimizde başka bir sarhoşluk vardı. Bunun tanımını inanın yapamayacağım. Yaşasanız siz de yapamazdınız. Ve o gece yeminler ettiğimiz ay ve yıldızlar yerini güneşe bırakana kadar defalarca seviştik. Onun gibi birine sahip olduğum için kendimle gurur duyuyordum. Sadece sahip miydim? Aittim de artık. İçimde bir güven vardı. Güneş tozlu pencereye vururken en nefret ettiğim anın da yaklaşmakta olduğunu farkettim. Özge kalk dedim. Otobüsünün kalkmasına yalnızca birkaç saat kaldı. Ayağa kalkmadan önce yastığındaki kokusunu uzun uzun içime çektim.... ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- YILDIZLAR VE AY Sınav dönemi yaklaşıyordu. Bu olanlardan sonra uzakta olmasına rağmen kafam daha rahattı artık. Onun olmadığı bir tek gün bile düşünemiyordum. Gittiğinden beri çok özlemiştim onu. Bir kaç kere ben gittim bir kere de o geldi yanıma. Kaldı yine bir gece. Eski sevgilim Merve'yi kıskanmasından dolayı yaşanan kıskançlıklardan oluşan kavgalar dışında hiçbir sorun yoktu aramızda. Geçmişte olanlara çok fazla takılıyordu. Yapmadığım şeyler yüzünden beni suçluyordu. Her şeye rağmen seviyordum onu delicesine. Evlenmeyi düşünüyordum üniversiteyi bitirir bitirmez. O da öyle düşünüyordu. Ama ikimiz de ilk önce, İstanbul'u yazıp bu uzaklıktan kurtulmak istiyorduk. Ecem de sorun olmamaya başlamıştı, bize karışmamayı tercih ediyordu artık. Ama onun arkadaşlarıyla aram pek de iyi sayılmazdı. Özge' yi onlar gibi sağa sola göndermediğim içindi bu. Ciddi bir ilişkiydi sonuçta, yaşananlar belli. Bir de uzaklık varken bu kadar rahat davranmasına izin veremezdim. Sınavlar bitti ve tercih dönemini beklemeye başladık. Ailesi ile birlikte memleketine tatile gitti Özge. Kaldığı ev kalabalık olduğu için hiç görüşemiyorduk neredeyse. Boş zamanalrında da aramıyordu. Kaç gece arayacağım dedikten sonra beni aramayı unutup gece üçe kadar beklediğimi hatırlarım. Bir gün ciddi biçimde bu durumdan rahatsız olduğumu söyledim ona. Ev kalabalık olduğu için, hepsi düzelecek döünce dedi. Dönmesini dört gözle bekliyordum. Dönecekleri gün Balıkesir'e uğrayıp, aile eski aile dostlarını görüp öyle Eskişehir'e döneceklerini söyledi. Sevindim ben de. Bulunduğum yer ile Balıkesir arası ortalama bir buçuk saatti. Gelirim yanına, çarşıda görüşürüz dedim. Israrla karşı çıktı. Zaten kalmayacağız, 5 dk uğrayıp gideceğiz dedi. Olsun ben de 5 dk görürüm dedim. Bana bağırıp çağırdı. Kavga ettik. En sonunda annesinin yanında olduğunu mesaj atamayacağını söyledi. Telefonunu kapattı. Ertesi gün oradaki bir arkadaşımdan öğrendim ki bir gece orada kalmışlar. Telefonunu ise 2 gün sonra açacaktı. Bu bana karşı söylediği ya da bilemiyorum, anladığım ilk yalanıydı. Ve son olmayacaktı. Yaşadıklarımızı düşündüm. Ona güvenmem gerektiğini herkesin hata yapabileceğine inandırdım kendimi. Sevdiğinden asla şüphe etmiyordum. Bir an yanımda yatışı geldi gözlerimin önüne. Bana bakışı... "Yıldızlar ve ay şahidim olsun ki seni bırakmayacağım." deyişi. Sonrasında ılık dudakları... Bir damla yaş döküldü gözlerimden telefonunun hala kapalı oluşunun 2. günü olması sebebiyle arayıp aramamakta tereddüt ederek açık bıraktığım telefon rehberindeki isminin üzerine. "Beni niye sözler verdiğimiz yıldızlar ve ay ile baş başa bıraktın?" dedim. Yalan söylemesi değil de, yalan söylemesine rağmen onu özlemem acıtıyordu... Uyuyamayacaktım nasılsa. 24 saat oluyordu uyumayalı. Kulaklığımı taktım. Şarkımızı açtım: I'm here without you baby Burada sensizim bebeğim But your still on my lonely mind Ama sen hala benim kimsesiz aklımdasın I think about you baby Seni düşünüyorum bebeğim And I dream about you all the time Ve sürekli seni düşlüyorum $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/RxWEvV9zYj4?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_RxWEvV9zYj4_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_RxWEvV9zYj4_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- BÖLÜM 3:SONBAHAR SONBAHAR YAĞMURU Sonbaharın ayrı bir güzelliği vardır. Doğa kahverengiyle karamsar bir hale bürünürken yağmur kaybettiği güzelliği geri kazandırır ona. Kışın habercisidir belki ama etrafı ağaçlar ve onlardan dökülen sarı yapraklarla çevrili bir yolda yürümek gibisi de yoktur sonbahar yağmuru altında. İşte aşkın sonbaharı da böyledir. Gelecek için endişeye kapılırsınız ancak anlık mutluluklar yine de sizin devam etmenizi sağlar. Tercihler açıklandı, büyük bir şok yaşadım. Söylediği ne kadar doğrudur bilemem ama İstanbul' da tutma ihitmali yüksek yerleri yazmasına rağmen Eskişehir Osmangazi Üniversitesi tutmuştu. Benim Yeditepe. Telefonda uzun uzun konuştuk. Ben fazla endişeli ve hayalkırıklığı içerisindeydim. Ona duygularımı anlattığımda onun yine uzak kalmış olmamıza pek de üzülmediğini hatta sevindiğini hissettim. Nedenini sorduğumda aramızdaki mesafenin daha da kısa olacağını, daha sık görüşebileceğimizi falan söyledi. Biraz olsun rahatlamıştım. Bir de ailesinin kendisini daha rahat bırakacağını ekledi. Haklıydı. Sınavdan önce öyle diyorlardı ona. Biraz olsun onunla konuştuğumda rahatlamıştım. Yine de iyimser bakabiliyordum. En yakın zamanda yanına geleceğimi, özlediğimi söyleyerek telefonu kapattım. Okula kayıtlar başlamıştı. Kayıt için ailemle birlikte İstanbul' a gittik. Bana İstanbul' u soruyordu. Anlattım. Şehrin her bir köşesine beraber yapacaklarımızı düşünerek bakıyordum. Bu şehre geldiğimde hayallerim vardı. Geleceğe dair, ikimize dair, umut dolu, güven dolu... Kaydımı da yaptırdıktan sonra okulların başlamasına az bir süre kala yurda taşındım. Okullar başlamıştı. Kavgalar da... Aşırı kıskanç davranmaya başlamıştı. Bütün gün ilgilenmeme rağmen ilgisizliğimi şikayet ediyordu. Bir de şöyle bir durum vardı. Onun dersleri akşamlarıydı, benim sabahtan. Sadece geceleri konuşabilir olmuştuk. İkimizin ders saatleri çakışıyordu çünkü. Biraz olsun aramızı düzeltmek için en kısa zamanda yanına gitmeyi planlıyordum. Gitmeden önce de bir ay öğle yemeği yememeyi göze alıp pahalı bir hediye aldım ona. Verdiğim paraya, aç kaldığım onca güne hala acırım. Allah hayrını göstermesin ona. Bileti almıştım. Haftasonunu bekliyordum artık. Birlikte çok güzel bir gün geçirmiştik. Yanına vardığımda her şey kendiliğinden çözülmüştü sanki. O gece onu öpüp otobüsüne bindirdikten sonra camdan bana gülümsedi. Saçlarını benim istediğim gibi yapmıştı. Sarı saçları yüzüne dökülüyordu. Eliyle düzeltti. Camdan gülerek el salladı. Belki çok şeyi unuttum, canımı acıtmıyor artık hiçbir şey, tamamen yeni ve mutlu bir hayatım var ama o gülüşü hala aklımdadır. Ve inanın o gün içimde garip bir his vardı. Sanki bir daha onu böyle mutlu, gülerken göremeyecekmişim gibi... Aldırma dedim kendime. Her şey güzel olacak bak gör. Üniversiteyi bitirdiğimizde birbirimizin elini tutuyor olacağız hala. Zor da olsa otobüsüme doğru bir adım attım. Sevdiğini arkanda bırakırken ilk adımlar zordur hep. Gerisi kendiliğinden gelir. Koltuğuma oturdum. Telefonum titredi. "Seni çok seviyorum." yazıyordu. Gülümsedim. Ah bir bilsen dedim. Ben daha çok... Ama bir de şu uzaklık olmasa... $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/yru1sZPOTfc?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_yru1sZPOTfc_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_yru1sZPOTfc_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); Taa uzak yollardan Koştum geldim senin kollarına Içimde yanan hasretinle ben Baktım durdum senin yollarına Sensizlik bir ölüm sanki Haykırsam göklere Artık yanımda beni benden çok seven Dünyalar benim olsa yine de istemem Yalnız sensin benim yüzümü güldüren ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- YANLIŞ ZAMAN, YANLIŞ YER Size o günlerdeki halimi anlatayım. Kitabı alıp derse gidip kimseyle konuşmadan yurda geri dönüyordum. Hiçbir sosyal hayatım kalmamıştı. Özge' yle aramızın kötü olmasından dolayı da sürekli sınıfta ona vakit ayırmaya çalışıp mesaj atıyordum ancak pek karşılık verdiği söylenemezdi. Sınıfta arkadaşım yoktu hiç. Kimseyle konuşmuyordum ki arkadaşım olsun. Dışarı bir şey diyecek diye zaten çıkmıyordum. Bir gün yurtta otururken sınıftan arkadaş mesaj attı bana. Sınıftan bir kızla muhebbet kurmak istiyordu. Benden ertesi gün için topluca bir buluşma ayarlamamı istiyordu. Başta beni karıştırmamasını falan, kız arkadaşımla aramın zaten kötü olduğunu söyledim. Ancak sonradan ısrar edince dayanamadım. Sınıfta hiç arkadaşım yoktu zaten. En azından sınıftakilerle aram iyi olsun diye düşündüm. Biraz da Özge' nin "Vizelere çalışacağım geç saatlere kadar, konuşamayacağız. Hiçbir şey için vaktim olmayacak. Ben sana mesaj atarım." demesine güvenmiştim. Yoksa zaten aramız da kötüyken konuşmaları Facebook' tan görmesinden korkar, asla böyle bir işe bulaşmazdım. O sırada ne tesadüftür ki ben facebookta amaçsızca vakit geçirmeye çalışırken arkadaşımın bahsettiği kız çevrimiçi oldu. Zaten sınıftan kimseyle hiç muhabbetim yok, kızla daha adam gibi konuşmamışken yarın bir şeyler yapalım desem yanlış anlardı. Biraz muhabbet etmeyi denedim. Muhabbet ilerleyince bana herhalde kendi yaşadığı durumlardan dolayı bazı kavramlar hakkında umutsuzluğundan bahsetti. Ben de ona cevap olarak şöyle yazdım: "Asla umutsuzluğa kapılma. Hayatta ne olacağını bilemezsin. Ben şu anki kız arkadaşıma deliler gibi aşığım ama onunla olan ilişkimiz benim başka birini unutma amacımla başladı. Şu an onsuz bir gün bile düşünemiyorum." dedim. Daha sonra konuyu arkadaşın istediği noktaya getirmek için öğlen nerede yediğini falan sordum. O sırada arkadaştan mesaj geldi. Tam olarak hatırlayamadığım bir sebepten ötürü durumun iptal olduğundan bahsediyordu. Konuyu hemen kapatıp kapadım bilgisayarı. Yatağa uzanıp Özge' den mesaj beklemeye başladım. Saat 01.00 oldu mesaj yok. 02.00 oldu mesaj yok. 03.00 gibi ben aradım ve ağlayarak açtı telefonu. "Bunu bana neden yaptın? Neden beni kullandın? Hiç mi acımadın bana? Başka birini unutmak için kullandın beni. Kızlarla yemek bile yiyormuşsun. Yazıklar olsun. " ve daha bir sürü şey dedi. O an başımdan kaynar sular dökülmüş gibi oldu. Ders çalışmaya başlamadan önce telefonundan facebook hesabıma bakayım demiş ve konuşma başladığı andan itibaren kızla ne konuştuysam hepsini okumuş. "Ben sana zaten ilişkinin nasıl başladığını söyleyecektim. Sadece zamanı değildi. Uygun zamanı bekliyordum." dedim ki doğruydu bu söylediklerim. Söyleyecektim aramız iyi olduğunda yüzüne karşı. Anlayacağından emindim. Sonuçta iki buçuk yılımız birlikte geçmiş, onu sevdiğimi mutlaka anlar diye düşündüm. Ama o anlamadı. Ayrılmak istediğini söylüyordu ağlayarak. Ben seninle unutmak için birlikte olsam iki buçuk sene sürer miydi dedim. Arkadaşım için o kızla konuştuğumu, gerekirse telefonu oda arkadaşıma dahi vereceğimi, istediğini sorabileceğini söyledim. Hiçbir şekilde düşünmüyordu. Diline dolamış bir ayrılık sözü, sürekli tekrar ediyordu. Aramızda yaşananlara da güvenerek nasıl olsa gerçeği anlayacağını düşünerek telefonu kapadım. Nasıl olsa anlayıp, geri dönecekti. Namusumuzu bile birbirimize emanet etmiştik. Kolay mıydı öyle facebooktaki bir yazışmadan varsayımlara dayanarak ayrılmak? Benim mantığım, karakterim bunu olası görmedi. Ben böyle bir ilişkide bunu yapmazdım en azından. Yapamazdım. İnsan bazı şeyleri yaşamadan anlayamıyor. Herkesi kendin kadar saf zannediyorsun ama maalesef öyle değil. Acı çekerek öğrenmek çok daha faydalı ancak bir o kadar da yıpratıyor sizi. Kendimi onun yerine koyduğumda ben de ona benzer davranacağımı düşünüyordum. Sinirim geçince anlar, geri dönerdim ama. Mantıklı düşünmeye başlayınca anlardım. Sonuçta bir gecede bir sürü yanlış olduğunu düşündüğü şeyler duymuştu. İlişkinin başlama şeklini zaten hala da onaylamıyorum. Bunları kabullenmek, anlamak asla kolay olmamalıydı. Onu biraz olsun anlamaya çalıştım. Ama onun da beni anlayacağını düşünmüştüm. Hatam buydu. Yani kısca; ne kendime kızabiliyordum bu yaşananlardan dolayı, ne de beni anlamadığı için ona... Kaderin gücü böyle bir şey işte. Kader istiyorsa olaylar bir anda ve bir şekilde gelişiveriyor ve elinizden hiçbir şey gelmiyor. Tıpkı ilişkimizin başladığı gün gibi. "Asla umutsuzluğa kapılma. Hayatta ne olacağını bilemezsin..." Sustum, ağlayamadım. Ağlamasına kıyamayıp daha fazla konuşamadım. Sonra bir ümitle yaşamaya devam ettim. Hala seviyordu, farkındaydım. Aradan üç gün geçtikten sonra arayan yine ben olacaktım... O da yine ayrılmak isteyecekti. Ve yine bir kez daha başladığım yerdeydim, boşlukta. Duvarlarda onun yüzü var. Olaylarda anıları, rüyalarımda hayali... Ve beni en korkutan şey onu kaybetme ihtimali. $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/Mssm8Ml5sOo?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_Mssm8Ml5sOo_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_Mssm8Ml5sOo_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); I am nothing without pretend Hiçbir iddaası olmayan bir hiçim. I know my faults Hatalarımı biliyorum. can’t live with them Onlarla birlikte yaşayamıyorum. I am nothing without a man Birine sahip olmayan bir hiçim I know my thoughts Düşüncelerimin farkındayım. but I can’t hide them Fakat onları gizleyemiyorum. ... I don’t need another friend Başka bir arkadaşa ihtiyacım yok. When most of them En çokta bu zamanlarda. I can barely keep up with them Zaten zar zor bunlara ayak uydurabiliyorum. perfectly able to hold my own hand, Kendi elimi mükemmel bir şekilde tutabiliyorum. but I still can’t kiss my own neck. Ama hala kendi boynumu öpemiyorum. ... ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- BÖLÜM 4:KIŞ Kışın diğer adı da yalnızlıktır. Doğa daha yalnızdır. İçindeki canlılar daha yalnızdır. Serttir, soğuktur, acımasızdır. Karlar üstünüzü yavaş yavaş örter, donduğunuzu anlamazsınız. Aşkın kışı da böyledir. Yavaş yavaş öldürür sizi. Anlamazsınız. Anladığınızda çok geç olur. GERÇEĞİ GÖZÜNLE GÖRMEK İSTEMEK Günler ona yalvarmakla geçti. Beni affetmesi için değil, bana inanması için. Olmuyor diyordu, yapamıyorum. Kendime kullanılmış olduğumu yediremiyorum diyordu. Konuşuyorduk yine ama o sürekli beni bu şekilde tersliyordu. Ayrıca yeni arkadaşları olmaya başlamıştı. Hiçbirini tanımıyordum ama Özge' de değişiklikler başlamıştı. İnanın özellikle kızlarda, yakın arkadaşları çok etkiliyor. Asla yapmaz dediğim davranışlar sergilemeye başlamıştı. Daha bir gün önce tanıdığı sınıf arkadaşının arabayla onu evine bırakması gibi... Her gün öğle arası yemek yemeyip onu arıyordum neredeyse, konuşmaya pek istekli görünmüyordu. Bir gün olanları yüz yüze konuşabilmek için yanına gelmek istediğimi söyledim. Hayır sakın gelme falan dedi. Garajda ayaküstü görüşsek bile yeterli olacağını söyledim. Telefondan konuşmak başka, yüz yüze konuşmak başka dedim. Gözlerime bakarak dinle, doğru söylediğimi anlayacaksın dedim. İstemedi. Kabul edeceğini umuyordum ama yine de bensiz yapamayacağını düşündüğüm için beklemeye karar verdim. Bu konuşmayı yapmamızın üzerinden bir kaç gün geçmişti ki Özge' nin facebook hesabında yeni etiketlendiği fotoğrafları gördüm. Okulunun İstanbul' a gezisi varmış, Ecem ile birlikte gelmişler. Hiç tanımadığı ya da yeni tanıştığı erkeklerle sarmaş dolaş fotoğraflar falan... Görünce öyle bir sinirlendim ki odanın duvarına yumruk attım. Ben onunla beş dakika konuşabilmek için onca yolu, harcamayı göze alıyorum, o buraya kadar gelip bana haber bile vermiyor. Saat gece 03.00 civarlarıydı. Bilgisayarı açtım ve bulabildiğim ilk firmadan saat 04.00 e bilet aldım. Sadece sırt çantamı odanın köşesinden aldım ve içine de yarısı bitmiş bir pet su şisesi koydum çalışma masamın üzerinden. Beni karşılamamasını dahi göze almıştım. Hiç değilse gerçeği gözümle görürdüm. Telefondaki konuşmalarımızda beni sevdiğini fakat yaşananları hazmedemediğini söylüyordu. Gerçekten seviyor muydu, karşılamaya gelip gelmemesi bunu bana gösterecekti. Gecenin o saatinde terminale gidecek bir araç bulunmadığından taksiye atladım. Taksiden indiğimde taksiciye on beş lirayı uzattıktan sonra cebimde sadece 10 liramın kaldığını fark ettim. Otobüse bindiğimde Özge' ye de mesaj attım "Ben geliyorum, karşılamazsan evinizin kapısına kadar gelirim. Annenin, babanın kızacak olması umrumda değil, kaybedecek bir şeyim kalmadı, yaparım." diye. İnanın gelmeseydi kapısına kadar gidebilirdim. Eskişehir' e indiğimde sabah güneşi yüzüme vurdu. Öncekilere göre sıcak bir hava vardı. Zaten yaşananlardan dolayı pek yemek yemiyordum ama bir önceki günden beri hiçbir şey yememiştim. Midem hassastır biraz, ağrıyordu. Yavaş yavaş terminalin içine doğru yürüdüm. Telefonumu elime aldım. Özge' den mesaj vardı. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- VEDA BUSESİ Mesajlarda küfür ediyordu. Basit hakaretlerden bahsetmiyorum yalnız; ağza alınmayacak türden hepsi. Okudukça içim acıyordu. Cevap olarak sadece şunu yazdım: "Geliyor musun, yoksa ben mi geleyim?" 3-4 mesaj daha sayfalar dolusu küfür yazdıktan sonra geliyorum diye mesaj attı. Beklemeye başladım. Bir gün önce rüyamda onların evine gittiğimi ve polisin ailesinin şikayeti üzerine beni ekip arabasına bindirip götürdüğünü görmüştüm. O ise kılını bile kıpırdatmamıştı. Durumun da stresinden dolayı midem iyice ağrımaya başlamıştı. Otogarın içine baktıkça mutlulukla birbirimize sarıldığımız günler aklıma geliyordu. Bir de ayrılık anları vardı tabi hatıralarda. O dayanamazdı, ağlardı hep. Erkekler ağlamamalı ya, onsuzluğuma saklardım gözyaşlarımı. Geçmişi düşünerek geçti bir süre... Karşıdan sarı saçlı birini görmemle her şeyi unutup kendime gelmem bir oldu. Bana yaklaşıp yüzünü gördüğümde o olmadığını anladım. Geliyorum diyeli neredeyse 45 dakika olmuştu. Aradım, meşgule attı. Bir daha aradım, açmadı. Acaba gelmeyecek mi diye düşünürken görmesem de yanımda birinin durduğunu hissettim. Kafamı kaldırıp onunla göz göze gelmeye korkuyordum. Beni böyle güçsüz, kendine muhtaç görmesini istemiyordum. Zor da olsa başımı oturduğum yerden yukarı kaldırdım. Saçlarını kestirmişti. Bu kez benim sevdiğim gibi kıvırcık değildi saçları, düzdü. Üzerinde kahverengi bir elbise vardı. Çok sade ve şık olmuştu. Artık ayrı olduğuuzu bilmek iki katı acı veriyordu karşımda öylece sahipsiz dururken. Bir şeyler demeyi planlıyordum ancak tek kelime edemedim. Susup baktım sadece öylece. Özlemiştim, hem de çok. "Ne diyeceksen de, ben gideceğim." dedi gözlerimin içine bakarak. Böyle bir tepki beklemiyordum "5 dk da olsa konuşalım." dememe rağmen. Ne diyeceğimi bilemedim ilk başlarda. Sonra "Biraz yürüyelim, adam gibi konuşalım bu meseleyi." diyebildim. Hiçbir şey demeden yürümeye başladı. Yanından ben de yürümeye devam ettim. Yaklaştığımda kendini benden uzaklaştırıyordu. Sinirlendim böyle yapmasına. Otogarın yanınjdaki tramvay durağına kadar aramızda 1 metre mesafe, yürüdük. Tramvaya bindiğimizde iki kişilik boş koltuk vardı. Ben önden yürüyordum. "Geç, otur." dedim. Yine bir şey demeden geçti, oturdu. Yanına oturmamı bekliyordu, gözlerinden anlıyordum. Oturmadım. Başka biri geçti ben oturmayınca. Bozulmuştu. Arkasını döndü. Tek kelime etmeden yolculuk devam ediyordu. İneceğimiz yeri zaten biliyorduk ikimiz de. Daha önceden buluşur, ilk olarak adalarda inerdik. Tramvay oraya geldiğinde ikimiz de yine konuşmadan indik. Karşıye geçtik. "Aç mısın?" dedi. Sorusuna soruyla karşılık verdim. "Konuşacak bunca önemli şey varken bunun ne önemi var?" dedim. "Var, aç mısın?" diye yineledi. "Evet bir şey yemedim ama önce konuşalım." dedim. Israr etti. Beraber ilk kez yemek yediğimiz yere gittik. Üst kata çıktık. Ben konuyu açmaya çalıştıkça o konuyu konuşmaktan kaçınıyordu "Başka şeyler konuşalım." ya da "Önce yemeğini ye." diyerek. Israr etmedm. Bana bazı olaylar anlatıyordu, okulu, arkadaşları ve benzer konular hakkında fakat dinlemiyordum. Aklımda konuşmadan sonra vereceği cevap vardı. Hesabı ısrar etmesine rağmen ona ödetmedim. Cebimde sadece birkaç lira kalmıştı. Biraz yürüdük. Kendini uzak tutmuyordu bu kez. "Bir yere oturup bir şeyler içerek konuşalım istiyorum." dedi. Biraz yürüdükten sonra oturduk bir cafeye. Her şeyi gözlerinin içine bakarak anlattım. Bir ara anlatırken elimi elinin üstüne koymaya çalıştım. Geri çekti. Yaptığı bu tür hareketler canımı öyle çok yakıyordu ki, anlatamam. Uzun uzun konuştuktan sonra ona şu soruyo sordum: "Beni seviyor musun Özge?" Cevabı kendisinin de bilmediğini söyledi. Doğruluğuna çok inandığım ve hep tecrübe ettiğim bir söz vardır: "Sevdiğinden şüphe ediyorsan, sevmiyordur." diye. Bu hep böyle oldu benim için. Bunun bilinmeyecek bir durum olmadığını, sevmenin orta noktasının olmayacağını ve hissettiklerini yüzüme karşı söylemesini istedim. Yine bilmediğini fakat kesin bildiği bir şey varsa o da devam etmeyceğimiz olduğunu söyledi. O öyle deyince kalktım masadan. Onu beklemeden gittim, hesabı ödeyip çıktım kalan son bozukluk paralarla. Hızlıca arkamdan geldi. Napıyorsun sen gibisinden bir şeyler söyledi. İstediğim cevabı aldığımı, bundan sonrasının artık bir şey ifade etmeyeceğini söyledim. Dönüş biletimin saatini sordu. Tam hatırlayamıyorum ama 2-3 saat sonrasını söylemiştim. Beni garaja kadar bırakmak istediğini söyledi. Gelmesini istemiyordum. Dayanamazdım. Ağladığımı görmesini istemiyordum. Dayanamayıp ağlamaktan korkuyordum. Dinlemedi, o da geliyordu. Tramvaya doğru giderken artık ağlamamak için kendimi tutmaktan dolayı başım ağrıyordu. Bir yerden sonra dayanamadım. Gözümden birkaç damla yaş süzüldü. Görmemesi için hemen sildim. Tramvayda yanına oturdum bu kez. Midem daha da bulanıyordu. Öyle sessizce giderken ona bakmaya korkuyordum. Onu son kez görmekten korkuyordum. Kendimden korkuyordum. Otogarın yanındaki durakta indik. Daha otobüsümün kalkmasına 1 saatten fazla vardı. Kentpark' a gidelim dedim. (Bilmeyenler için; otogara çok yakındır.) Yürüdük. Boş bir banka oturduk. Çantamı çıkarıp yere bıraktım. İçinde hiçbir şey olmamasına rağmen o bile ağır geliyordu. Sanki bütün gücüm çekilmişti bedenimden. Ruhum kanıyordu. Yanında tam yarım saat ağladım omzuna başımı koyarak. "Ağlama." diyordu. "Gör bak; her şey güzel olacak, mutlu olacağız." Beyin duygulara hükmedemez. Gözyaşlarıma engel olamadım. O da öyle. Ona içimden ne geldiyse söylediğimi hatırlıyorum sadece. Bir an göz göze geldik ikimiz de. O an sadece yine benim olsun istedim. 5 dakika sonra öleceğimi bilsem de benim olsun derdim. Ve dudaklarım, ılık dudaklarına değdi. İtiraz dahi etmedi. Bir süre sonra çekti kendini. Suratımdaki son yaşları da silerek "Özge, seni çok seviyorum. Halimi görüyorsun. Bunu bana yapma." dedim. Rüzgar saçlarını savuruyordu. Saçları benim gözyaşlarımla ıslanmıştı. Gözleri nemliydi. Buruk bakıyordu ama şu haliyle bile benden güçlü gözüküyordu. "Sana bir şey verecektim, unuttum." dedi. Çantasından 3 sene boyunca yaşanmış her şeyi kaydettiği günlüğü çıkardı. İlk birkaç sayfayı okuyorak birer birer yırttı. O okuyup yırttıkça sanki benim içimden bir parçayı da alıp götürüyordu. En sonunda "Yeter!" dedim. "Okuma artık, bu canımı çok yakıyor." Ortadan yırtıp hepsini yandaki çöpe attı. Otobüsün kalkmasına az kalmıştı. Otobüse kadar seni uğurlayayım dedi. Gelme dedim. "Gelirsen gidemem." Ayağa kalkıp çantamı aldım. Yürümeye başladığım anda koluma girdi. Bir şey diyemedim. Boğazıma bir şeyler düğümlenmişti. Yutkunamıyordum. Otogara doğru kol kola yürümeye başladık ikimiz de tek kelime etmeden. Çok iyi hatırlıyorum, hava kararmıştı ve dolunay vardı. Ölesiye üşüyordum. Hava mı soğuktu yoksa ayrılık mı titretiyordu beni bu kadar hatırlamıyorum. Ve bir yıldız kaydı gökyüzünden. Her şey anı unutulmaz kılmak için gerçekleşiyordu sanki. Onun gidecek olduğu tramvay durağının önüne geldiğimizde ben konuştum. "Oraya gelmeni istemiyorum. Hava da soğuk, içeri gir." dedim. Dinlemedi. Dışarıda bekliyordu. Ona bakarak son kez sordum: "Kararından emin misin? Buradan yürüyüp gittiğimde belki hiç görüşemeyeceğiz, çünkü bir daha geri dönmeyeceğim." dedim. Belki de söylemeye cesaret edemediğinden sadece kafasını sallamakla yetindi. Gözlerinin içine bakarak ona dedim ki: "Buradan dönüp gitmeye başladığında sakın arkana bakma, arkana baktığın an kaybedersin ve şunu unutma ki hiçbiri bizim yaşadığıkmız kadar güzel olmayacak. Hoşçakal Özge. Seni sevdiğimi de asla unutma." ve alnına bir öpücük kondurdum. Veda busesiydi bu. Son kez teni tenime değiyordu belki de. Doyasıya içine çektim kokusunu. Ah o kadar acıyordu ki kalbim. Yürümeye başladım. Her adımda kendi cehennemime yürüdüm. Attığım her adıma kızgın ateşlerde yandı ruhum. "Dur!" dedi bir ses. Bakma dedim kendime. "Sakın arkana dönüp bakma." Ama yapamadım. "Tekrar düşüneceğim Ali, tamam mı? Seni arayacağım." diyordu. Sadece "Tamam." diyebildim. Kafamı çevirdim ve yürümeye devam ettim. Otobüse vardığımda gözyaşlarımı tutamaz olmuştum. Ben buraya kafamdaki soru işaretlerini giderip kesin bir cevapla buradan ayrılmaya gelmiştim ancak tam tersi olmuştu. Kafamda daha çok soru, kalbimde daha fazla acı, hafızamda canımı daha çok acıtacak hatıralar vardı. Kulaklığımı taktım ve şarkıyı açtım. Bu onu son görüşümdü. $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/2G5jS5qaWk0?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_2G5jS5qaWk0_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_2G5jS5qaWk0_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); hani o bırakıp giderken seni bu öksüz tavrını takmayacaktın? alnına koyarken veda buseni yüzüme bu türlü bakmayacaktın? gelse de en acı sözler dilime uçacak sanırım birkaç kelime... bir alev halinde düştün elime hani ey gözyaşım akmayacaktın? ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- SONUN BAŞLANGICI Odaya geldiğimde çok yorgun hissediyordum. Yalnızca bedenen değil, ruhen de yorgundum. Yıpranmıştım, hiçbir şeyi yapacak gücüm, şevkim kalmamıştı. Yüzü hala gözümün önünde... O masum bakışı... Bir damla yaş... Ertesi gün okula gitmemeyi düşünüyordum. Yatıp uyuyacaktım. Zaten devamsızlık almış başını gidiyordu, bir kaç saatten daha bir şey olmazdı. Fakat telefonu çıkardığımda mesajlarını gördüm. Ne yazdığını hatırlamıyorum ama mutlu ve rahatlamış hissettiğimi hatırlıyorum mesajları okuduktan sonra. Aradım, gün doğana kadar konuştuk. Tıpkı eskiler gibi... Kışın baharı özlemek gibi... Artık o da mesaj atıyordu. Yıkılan ve ısrarla yok etmeye çalıştığım umutlarım yeniden yeşermeye başlamıştı içimde. Her şeyin düzeleceğine dair... Bu kadar masum ve saftır aşk işte gerçekten seven için. En ufak umuda sarılmaktır. Bu böyle bir süre devam etti. Konuşuyorduk ama eskisi gibi değildi hiçbir şey. Yılbaşında aradım. Bu konuşmaların,kararsızlığın ikimize de zarar verdiğini ve kesin bir karar almamızın ikimiz için en doğrusu olacağını söyledim. Düşüneceğini söyledi. Gece "Seni seviyorum." diye mesaj attı. Uzun uzun konuştuk ve tekrardan başladık yılbaşında. Her şey eskisi gibi olacak, göreceksin diyordum. Onun da eskisinden daha mutlu olduğunu hissedebiliyordum ama zamanla anladım ki onda bir şeyler eksikti. Gözünde daha değersiz olduğumu hissediyordum ancak yaşananların kolay olmadığını, her şeyin zamanla düzeleceğini umuyordum. Fakat öyle olmadı. Tekrar başlamamızın üstünden yaklaşık on beş güne yakın bir süre geçmişti. Finalleri vermiş memlekete dönüyordum otobüsle. Normalde konuşurduk hep yolculuklarda uzun uzun. Canım sıkılmasın isterdi. Ders çalışacağını, bittiğinde bana mesaj atacağını söyledi. Bekledim saatlerce elimde telefon. Otobüs Susurluk'ta mola vermişti. Çok iyi hatırlıyorum, gece saat 02.30 - 03.00 sıralarında mesaj geldi. "Olmuyor, yapamıyorum. Seni sevdiğimden emin değilim." diyordu ve ayrılmak istiyordu. Bir kaç kelime yazabildim o duygu yoğunluğuyla. Artık olmayacaktı hiçbir şey eskisi gibi. Anlamıştım bu gerçeği ama niye o zaman umut vermişti, niye bunları yapmıştı bana. Onsuz ne yapacağımı bile bilmiyordum. Kendimi çok yalnız hissediyordum. Yalnızlıkla başa çıkılırdı elbette, biliyordum, ilk değildi ki bu. Ama onsuzluk... Peki ya o ne olacaktı? Kafamda bu sorular varken indim Edremit'e. Babam karşılamaya gelmişti. Kolay kolay ağlamam, gözümdeki yaşı sildim. Zor da olsa yürüdüm. Hayatımda hiç bu kadar üzüldüğümü hatırlamıyordum o güne kadar. Daha da üzülecektim... İşte sonun başlangıcı böyle oldu benim için. Kendi kıyametim... O sabah yazdığım yazıyı aynen aktarıyorum: Düşünceler... Her yerde. Beynimin içini kemiriyorlar. Bir saniye olsun boşluk yok. Keşkelerle dolu düşünceler... Gerçekle doğruyu ayırt edemiyorum. Rüyadan uyanmış gibiyim. Gerçeğe dönüşle rüyanın bitişi arasındaki köprüde... Tek başımayım. Çoğu kez olduğu gibi... Köprünün altı uçurum. Düşmekten korkmuyorum. Karşıya geçmekten korkuyorum. Yaşamaktan korkuyorum. Daha fazla hayal kırıklığına uğramaktan... Sahtekarlığa dibine kadar batmış şu yeryüzünde bir umutsuzluk daha çekmek istemiyorum ciğerlerime. İleriyi görmek istiyorum. Yeniden dönecek mi dünya, bilmek istiyorum. Ufuk çizgisi kaybolmuş. Güneş hiç doğmayacak gibi. $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/GMOxREd8BrM?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_GMOxREd8BrM_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_GMOxREd8BrM_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); SENSİZLİK bir garip hüzün çöker insana el ayak çekilince tek başına kalırsın dünyada etraf sessizleşince inan bu ev alışamadı hiçbir zaman sensizliğe şimdi sensizlik oturuyor kalkıp gittiğin yerde yalnızlığa elbet alışır bedenim yalnızlıkla belki de başa çıkabilirim çok zor gelse bile yaşar öğrenirim sensizlik benim canımı acıtan bir derin korku düşer ruhuma duvarlar seslenince karanlık oyun oynar aklıma gölgeler dans edince inan bana alışamadım hiçbir zaman sensizliğe şimdi sensizlik dolaşıyor çıkıp gittiğin bu evde ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- YALAN Memlekete geleli 3-4 gün olmuştu. Tatilin tadı çıkmıyordu. Bendeki değişiklikleri ailem de farketmiş olacak ki bana sürekli soru soruyorlardı. Kısa cevaplarla geçiştiriyordum. Gittiğimden beri konuşmuyorduk hiç. Bir gün onu aradım. Ne istiyorsun diyerekten açtı telefonu. Sadece konuşmak istediğimi söyledim. Ne konuştuğumuzu tam hatırlamıyorum ama onsuz yapamadığımı, tekrardan başlamak istediğimi falan söylemiştim. O ise sadece bir süre uzak kalmak istediğini söyledi. Bana bazen dakikalarca duvara bakıp sonradan farkediyorum, psikolojim hiç iyi değil dedi. Ben de ona bu durumdayken karar vermenin doğru olmayacağını, sağlıklı düşünemediğini söyledim. "Beklerim seni." dedim. "1 yıl da 2 yıl da olsa beklerim. Yeter ki sağlıklı karar ver, kafanı tıparla." dedim. "Fakat bir şartım var." diye de ekledim. "Ne olursa olsun, sen bana olumsuz da olsa kafanı tıparladığından emin olup kesin bir şey söyleyene kadar sen de beni bekleyeceksin." "Tamam." dedi. "Ama beni arama ben arayana kadar." "Peki." dedim kapadım telefonu. Oradaki evde internet yoktu. İnternet cafeye gitmek zorunda kalıyordum. Ertesi gün internet cafeye gittiğimde Özge' nin Facebook hesabına bir bakayım dedim. Bende arkadaş olarak ekli değildi normalde fakat duvarını görebiliyordum. O sıralar Facebook' un gizlilik ayarları sürekli değişiyordu. Ondan dolayı böyle oldu sanırım. Paylaşımlarına baktım, Umut diye biri ne paylaştıysa beğenmiş, yorum yapmış. Şüphelendim. Kendi hesabımdan ekledim onu. Sen kimsin benzeri bir şeyler yazdı. Asıl sen kimsin dedim. Öyle deyince sana ne falan dedi o da. Özge' ye getirdim konuyu. Eğer Özge ile ilgili bir durum varsa söyleyeceklerim seni ilgilendirir dedim. Ben öyle deyince Özge' nin erkek erkek arkadaşıyım dedi. İnanmadım. Özge' den hoşlandığını ve hakkında bir şeyler öğrenmek için böyle söylediğini düşündüm. Özge' yi aradım açmadı. Bu sırada Umut da ne diyeceksen söyle hadi diye yazıyordu. Özge' nin erkek arkadaşı olduğundan emin olmak istedim. Özge' nin annesi-babası hakkında sorular sordum. Mesleğine, yaşadığı yere kadar bütün özelini biliyordu. İnanmak istemedim yine. Şoktaydım. O anki sinirle, şokla Özge ile yaşadıklarımızı anlattım Umut' a. Neler diyorsun, seni gelir, bulurum yalan söylüyorsan dedi. İnanmıyorsan Özge' ye sor dedim bende. O sırada Özge' yi aradım, açtı. Erkek arkadaşım değil, ona neler söyledin diye ağlıyordu. Erkek arkadaşın değilse her şeyini nasıl biliyor dedim. Suratıma kapattı. Tekrar aradım telefonu kapalıydı. Umut' a sağlam küfür ettim beni kandırdığı için erkek arkadaşıyım diye. Büyük bir hata yaptığımı düşünüyordum. Ama yanılmışım. $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/8ex7NFDXQoo?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_8ex7NFDXQoo_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_8ex7NFDXQoo_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); I'm in here, can anybody see me? Buradayım ben, kimse göremiyor mu beni? Can anybody help? Birisi yardım edebilir mi bana I'm in here, a prisoner of history, Buradayım ben, geçmişin bir tutsağı Can anybody help? Birisi yardım edebilir mi bana Can't you hear my call? Çağrımı duyamıyor musun? Are you coming to get me now? Beni burdan almaya geliyor musun şimdi? I've been waiting for, Bekliyorum You to come rescue me, Senin beni kurtarmanı I need you to hold, Sana sarılmaya ihtiyacım var All of the sadness I can not, Dayanamadığım bunca hüzün Living inside of me. İçimde yaşıyor I'm in here, I'm trying to tell you something, Buradayım ben, sana birşeyler anlatmaya çalışıyorum Can anybody help? Birisi yardım edebilir mi bana I'm in here, I'm calling out but you can't hear, Buradayım ben, bağırıyorum ama duyamıyorsun Can anybody help? Birisi yardım edebilir mi bana Can't you hear my call? Çağrımı duyamıyor musun? Are you coming to get me now? Beni burdan almaya geliyor musun şimdi? I've been waiting for, Bekliyorum You to come rescue me, Senin beni kurtarmanı I need you to hold, Sana sarılmaya ihtiyacım var All of the sadness I can not, Dayanamadığım bunca hüzün Living inside of me. İçimde yaşıyor I'm crying out, I'm breaking down, Çığlıklar atıyorum, tükeniyorum I am fearing it all, Tüm bunlardan korkuyorum Stuck inside these walls, Bu duvarların arasında sıkıştım Tell me there is hope for me Bir umut olduğunu söyle bana Is anybody out there listening? Orda dinleyen birileri var mı? Can't you hear my call? Çağrımı duyamıyor musun? Are you coming to get me now? Beni burdan almaya geliyor musun şimdi? I've been waiting for, Bekliyorum You to come rescue me, Senin beni kurtarmanı I need you to hold, Sana sarılmaya ihtiyacım var All of the sadness I can not, Dayanamadığım bunca hüzün Living inside of me. İçimde yaşıyor Can't you hear my call? Çağrımı duyamıyor musun? Are you coming to get me now? Beni burdan almaya geliyor musun şimdi? I've been waiting for, Bekliyorum You to come rescue me, Senin beni kurtarmanı I need you to hold, Sana sarılmaya ihtiyacım var All of the sadness I can not, Dayanamadığım bunca hüzün Living inside of me. İçimde yaşıyor I'm in here, can anybody see me? Buradayım ben, beni kimse göremiyor mu? Can anybody help? Birisi yardım edebilir mi bana FİNAL YARIN ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- SON Annemin şehir dışında olmasından dolayı yemek yapmak bize düşüyordu. Babam, ben ve kardeşim akşam yemeği için alışveriş yapmaya gittik akşamüstüne doğru. Markette babamın telefonu çaldı. Biri seninle konuşmak istiyor dedi. Şaşırdım önce. Telefonu elime almamla şaşkınlığım daha da arttı. Arayan Umut' tu. Bir gün önce bende TL bulunmadığı için babamın telefonundan aramıştım onu. Benim numaram zannetmiş. Elimde telefonla dışarı çıktım. Bana sürekli Özge' nin hayatından çıkacaksın diye tekrarlıyordu. "Sen nasıl bir adamsın? Kendini erkek arkadaşıyım diye tanıtıp milletin sırlarını alıyorsun! Bir de gelmiş bana şimdi hayatından çıkacaksın diyorsun!" dedim. "Doğru' yu söylüyorum." dedi. Tam küfür edecektim telefonu Özge' ye verdi. Yanındaymış. Onunla birlikte. İşte o an ayaklarımda bir güçsüzlük, içimde büyük bir acı hissettim. Karşıya geçtiğimde farkettim ki sağıma soluma bakmadan yürümüşüm. "Hiç utanmadın mı?" oldu. Onca yaşanana bakmadan bu kadar kolay mıydı ayrılmak? Yalan mıydı hepsi?" dedim. "Çık git artık hayatımdan. Onu seviyorum" dedi. "Ne zaman tanıştınız ki seviyorum diyebiliyorsun? Bu kadar kolay mı?" dedim. "Bir hafta önce. Kısa sürede alıştık birbirimize. Artık seni ilgilendirmiyor hem. Arama bir daha!" dedi. Bir hafta öncesini düşündüm, bana otobüs yolculuğu sırasında ayrılalım dediği gün. "Şunu unutma, hiçbiri bizimki gibi olmayacak." dedim ve telefonu kapadım. Bu kez benim telefonum çalıyordu. Arayan Umut' tu. Telefonu açar açmaz küfür etmeye başladı. Özge' yi bir daha aramayacaksın. Ben onu her haliyle kabul ediyorum. Seni yüzlerce kişi toplar dövdürürüm gibi bir sürü laf etti. Kapadım suratına en ufak küfür etmeden. Tekrar arıyordu. Bu kez açtım ben de küfür etmeye başladım. Babam geldi arkamdan neler oluyor diye. Ayakta zor yürüyorum zaten. Telefonu bana ver diyor. Olay büyüyecek. Sen git, karışma dedim. Dinlemedi. Elindeki poşetleri bıraktı beni dinliyor. Beni bir daha arama deyip telefonumu kapattım. Eve geldim babam açıklama bekliyor. Hiç bir şey demeden odama geçtim. Kapıyı kilitledim. Yatağa uzandım. Hiç bir şey hissetmiyorum. En ufak bir duygu bile yok içimde. Şoktayım resmen. Yarım saat geçmişi düşündüm. Anlam vermeye çalıştım, olmadı. Telefonumu açtım. En yakın arkadaşım okulu başladığı için İstanbul' a dönüyordu. Onu yolcu edecektim garajdan. Fakat ben arayamadan Umut' aradı. Açtık, küfürleşiyoruz yine. Adam Mardinli. Aşiret üyesi gibi bir şey. Onlarca kardeşi, onlarca akrabası var. Sürekli bundan bahsedip duruyor. Seni bulacağım, döveceğim falan filan. Boş muhabbetler. Beni arama artık. İstemiyorum. Ailem içerde. Olay büyüyecek deyip suratına kapadım fakat tekrar aradı. Dayanamadım artık. Özge' nin annesinin numarası vardı. Aradım. Kiminle görüşüyorum dedi. Ali deyince hatırladı zaten kim olduğumu. Buyur dedi ne diyeceksin. "Biz Özge ile 3 senedir birlikteydik. Benden ayrılmak istediğini söyledi ve Umut diye 24 yaşında, benim abi diyeceğim insan beni arayıp küfür ediyor. Israrla aramamasını söylememe rağmen sürekli beni rahatsız ediyor. Ailem içeride, onlar da rahatsız oluyor." dedim ve ekledim. "Ben son çare olarak sizi aradım. Kendisine ulaşamıyorum, telefonu 2 gündür kapalı." Cevap olarak özür dilediğini, konuşacağını falan söyledi. Sonradan öğrendim ki ben annesiyele konuşurken o yine Umut' un yanındaymış. Moral veriyormuş. Hani sevgilisinden ayrılıp da boşlukta olan, psikolojisi bozuk olan kızları avlayan tipler olur ya Umut da onlardan. Zaten kendi dediğine göre o yaşına kadar eli kız eline değmemiş. İnsanları anlamak zor. Özge Umut' un yanından ayrılıp eve döndüğünde ise ailesini aradığımı duyunca Özge ile daha önceden birlikte olduğumuzu anlatırım korkusuyla geçmişte ne var, ne yok hepsini anlatmış. Bir gün sonra babası beni aradı. Bir de onunla konuştum. Öyle büyük bir tartışma olmadı. Sadece karşılıklı konuştuk. "Kızım senden ayrılmak istediği halde peşini bırakmıyormuşsun." dedi. "Yaşanılanlardan kendimi sorumlu hissediyordum." dedim. "Madem siz de bunu istiyorsunuz, benim sorumluluğum kalmamıştır onun üzerinde." dedim ve kapattım. O günden bu güne duygularımda dahil bende pek çok şey değişti fakat Özge' nin vicdanının asla rahat olmayacağını düşünüyorum. Ayrılık sürecini düşündüğümdeyse o kadar çok yalan görüyorum ki, hangi parça nereye oturacak, doğrusu nerede kestiremiyorum. Bıraktım, olduğu gibi kaldı geçmiş. Ama kimseye bu kadar güvenmeyeceğim. Ben Özge' yi bilerek hiç üzmedim. Hep çabalayan, anlayış gösteren, sabreden taraf oldum. Bundan sonraki ilişkilerinde kimsenin benim çektiklerimi göze alacağını ve ona öyle sahip çıakcağını da sanmıyorum. Anlayacak ama geç olacak. Çünkü ilker unutulmaz ve ben onun ilkiydim. Bizi bir araya getiren kader, tesadüfleri ile ayırmıştı. Kadere asla karşı gelinmiyor. Sadece karşımıza çıkardığı yollardan birini seçebiliyoruz. Aylar öncesinden Özge' nin benim Facebook hesabıma girip gördüğü, ayrılmamıza sebep olan konuşmada arkadaşıma söylediğim sözle bitirmek istiyorum bu kısmı: "Sakın umudunu kaybetme, hayatta ne olacağını bilemezsin." ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- $.getJSON("https://gdata.youtube.com/feeds/api/videos/KQL7kNqqOns?v=2&alt=jsonc&callback=?", function(json){$("#ytbaslik_KQL7kNqqOns_57482250").html(json.data.title);$("#ytsure_KQL7kNqqOns_57482250").html(sToMinutes(json.data.duration));}); Hadi bana sor Sevmek bu kadar mı zor Senden başka yok bildiğim yol Hadi bana sor Gezginci ruhumuz bir gün biterse Korkmadan döneriz gururluyuz Eksilirse ağlayanlar çevremizden Ya gerçeği söyleriz ya da nasıl istersen Ne güzel şeysin sen Hep yaşın 19 Gel yanıma sar beni Bugün var yarın yokuz "ben seni 19'unda tanıdım, sevdim 19'dun, gözlerine bakarken 19... seni ilk öptüğümdede öyleydin. bana kandırık atıp seni seviyorum dediğinde 19'dun, beraber ağladığımızdada 19. beni mal gibi bırakıp başka yar'e koşarkende 19'dun iki gündür tanıdığın başka adamı sevdiğini söylerkende 19. sonra kalbimde öldün ve seni bilinmeyen bir yere gömdüm. o gün 19'dun ve seni önemsiz bir yere gömerkende önemsiz bir ayın 19'uydu. şimdi kimbilir yaşın kaç veya kimbilir hangi kucaklardasın. olsun, hiç önemli değil... sen hep benim sevdiğim o güzel 19'sun..." Yorum alıntıdır, üstüne yazmaya dahi gerek duymadım. -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

eyes-on-you

Binbaşı

1727 Mesaj

Aşk Dört Mevsim (Gerçek Bir Hikaye - BİTTİ) (7. sayfa)